N THE DIT. E vërteta humori. СтаВл Зосимов Премудрословски
rubla, i thirrën nxënësit tanë dhe shikuan Fionën e fjetur, që deri atëherë një tufë mizash po qarkullonin në gojën e tij, i ngjante gypit të një tornadoje. Serafimi hapi syrin e tij të majtë dhe tha:
– Komandant, mbaroje! – dhe ata që janë në detyrë në bar, duke mos spërkatur pështymë në rreth, duke qeshur. Redneck në forca të blinduara të trupit me qetësi, duke u rrudhur me eshtrat e zverkut të qafës së mitrës, ktheu kokën, duke mos u bërë buding dhe falsetto, domethënë, me një zë si një vajzë e vogël, ai shpërtheu:
– Ti, djalë i mençur, me gjërat që duhet të shkojnë.. Shpejt!
Serafimi ngadalë tundi kokën për të kapur sytë e kujdestarit me nxënësit e tij, ngrihej ngadalë dhe la makinën.
– Emri. – pyeti oficerin e detyrës.
– Unë?! Atë Serafim! – murgu i moshuar u përgjigj me krenari dhe goditi mjekrën.
– Unë thashë, emër të plotë!! – arriti oficeri i detyrës. – ose shkoni në kamerë për tre ditë.
– Vjelja Sergej Baituleuovich. – e quajti me fyerje emrin e tij Serafim laik. – Do ta mallkoj. ai mërziti.
– ??farë?? – pyeti polici.
– Unë them që e kam veshur këtë emër për një kohë të gjatë, para tonures dhe miratimit të një darke beqarie. ai deklaroi dhe sërish bezdiste. – Do ta mallkoj.
– Tani për tani do t’ju drejtoj midis këmbëve me një klub. – gërryen të dytin, duke qëndruar në anën e pasme të babait të shenjtorit. – Ka të drejtë, është tashmë natë?!
– Në mëngjes – Bagëti, dhe në mbrëmje.. – ulur pranë tij shtoi.
– Kjo nuk është kështu; unë kam qenë tashmë besnik për njëzet vjet. – Fillova të dhemb si një fëmijë, ëmbëlsira e së cilës u mor.
– Hej, Seraphim, ai është një Redneck..
– Ai është Chikatilo. – Pasi e ndërpreu, ai shtoi një polic të shëndetshëm.
– A keni parë reliket e tesos tuaj?
– Po, oh, shef!
– Oh si! – buzëqeshi oficeri i detyrës. – Dhe vodhi një kockë? – të gjithë qeshën. – Dhe ai erdhi në Shën Petersburg për ta shitur më shpesh?! – ulërima u intensifikua.
– Mos blasfemo, Antikrishti, Herodin, mbretin e qiellit, përndryshe do të të mallkoj të gjithë!!!! – Serafimi ia nxori sytë dhe pa dashje tërhoqi modën e vjetër.
– Por nuk ka nevojë të pordhë. – vuri re oficerin e detyrës.
– Po, ai mallkon ashtu. – shtoi policin duke qëndruar në shpinë. Serafimi i zbuloi edhe më shumë sytë e tij të çuditshëm, nxënësit e të cilëve ishin: njëra është jeshile e errët dhe tjetra është kafe e lehta.
– A dëshiron që unë të të mallkoj tani? – e pyeti të shëndetshëm me një armë. – me pak fjalë, ju do të dilni, tendë në hambarin tonë në departamentin tonë tani për t’u pastruar.
– Dhe unë do të ankohem në prokurori në emër të Kishës Ortodokse. – Shoku i gjedhit i inatosur.
– U largove, shalqi, a jeni nga Ukraina perëndimore? Stepan, mbylli.
Në mëngjes ne u lanë të lirë, dhe mbetëm pa Serafim, ai u detyrua të pastrojë tualetin. Gjatë drekës, ai na kapi me ne dhe ne u lutëm dhe u drejtuam në dyqanet e dukshme…
shënimi 8
Kam shërbyer sipas kontratës…
Kam shërbyer edhe nën kontratë, edhe pse në mungesë, nga fjalët e banorëve të kësaj Nochlezhka dhe në mënyrë që të mos ngatërrohemi në histori dhe ngjarje, unë, gjithçka, e shkruar në këtë cikël: (shënime nga Pasardhësit me përvojë të jetës në botë (Bum)), barazohen me karakterin nominal, lloji i tregimeve për Vasily Terkin, natyrisht, nëse dikush lexon për të. Kam dëgjuar vetëm për shfrytëzimet e tij, të cilat janë realizuar nga luftëtarë të ndryshëm, në periudha të ndryshme. Në përgjithësi, kam shërbyer … «Unë» është emri i protagonistit të shënimeve të mia, mbaj në mend… Në përgjithësi, kam shërbyer edhe në bazë të kontratës. Shkuam në patrullë për dy javë dhe u kthyem në bazë. Duke iu afruar asaj, ne u goditëm, për të thënë, nga një akord çmobilizues: ceçenët provokuan të shtënat e dy posteve mes tyre dhe ne u kapëm në zjarr dhe ne duhej të uleshim në lum, qafë tërë ditën, dhe kur komandantët i zgjidhën, ne u përshëndetëm dhe u ngrohëm heronj, është për të ardhur keq që vetëm tre nga grupi ynë u vranë në kalimin e Kufirit Shtetëror. Mbretëria e parajsës është me ta, megjithëse midis tyre ishte një musliman, atëherë Allahu Akbar.
Pasi u lamë në banjë dhe ndryshuam veshjen e ndezur në shtëpi, u vendosëm të jetonim me pushime ligjore dyjavore. Ecëm dhe u mërzitëm, duke pritur për një udhëtim të ri. Në një farë mënyre jemi duke qëndruar te portat e bazës dhe shohim një banor lokal që po vinte dhe, siç duket, për ne.
– Për çfarë keni nevojë? e pyetëm.
– Hej, bro, më jep dy kirzuh? – Duke iu afruar, ai pyeti me një theks oriental qesharake, dy çizme prej pëlhure pëlhure.
– Pse?
– Më jep një vëlla, a? Nesër, për tetë muaj, u mblodh një dash dashu, kullotja u mblodh.
– Dhe çfarë, në galoshes të mos kalojë?
– Jo, jo! Sayfarë thonë marrëzi? – cheneçeni është pak i bezdisur. – dhia merr me vete.
– Pse? E pyeta me ngurrim.
– farë, delet hëngrën, dhitë shkojnë të kullosin? – me rreshterin ironik. – Nuk e kuptoj pse keni nevojë për çizme?!
– Wai, jo, keci i këmbës së prapme të dhisë shfaqet, po? Dhe një lakër duke u varur, thasë, si të kujtohet me një grua.
– Hej, a jeni ëndërrimtar?! Dhe sa para do të jepni?
– Wah, pse paratë, miu. Chacha wineskin, po. Chacha e shkurtër.
– Mirë, thjesht shiko, nëse je budalla, do të të qëlloj si çakall.
– Pse kaq vrazhdë? Salim nuk po mashtron. Salim është i sinqertë.
– Ahmed tha të njëjtën gjë, por ai e shiti chacha po aq të dobët sa uji. – rreshteri në distancë vuri re një shpirt tullac që mblodhi lule të egra dhe shijoi petalet.
Ne shikuam njëri-tjetrin dhe vendosëm.
– Hej, ti.., shko syud! bërtiti rreshteri. Fryma i bindej pa diskutim urdhrit, i hoqi çizmet e tij dhe i hodhi në kurriz të kombësisë Kaukaziane. Ai i kapi këpucët, i puthi dhe i tërhoqi një copë gjarpri pesë litra gjarpri nga xhepi i pantallonave dhe e hodhi para nesh para se të merrte një gllënjkë dhe ta gëlltiste atë në mënyrë demonstrative, gjoja jo ngjitëse.
Mëngjes një ditë të lumtur!!!
Vetëm abreku shpëtoi, duke rrëmbyer një bari nga një dështim afër tufës, duke u përpjekur të dukeshin mbi çizme për të dashurat e tij të dhisë, të cilët duhet të qetësojnë temperaturën dhe hormonin e tyre malor, duke kujtuar gruan e tij të dashur, siç sugjeroi korporata:
– Dhe çfarë?!
– Po, mundeni!? u përgjigj rreshteri.
– Kështu? – e pyeta private.
– Një udhëtim. –