Detectivo tolo. Detectivo divertido. СтаВл Зосимов Премудрословски
e, saltada ao lombo, estableceuse sobre o seu inmenso lombo recto sobre unha uña de tamaño cincuenta e cinco en milímetros, afastándose do taboleiro que se lanzara antes. Nun bocio, respira enteiro…
– Ha, que dixen?! ese culo te metera na conta. – imputado Idot.
E ás palabras do amigo Idotov, a avoa ladrou na vella gorxa.
– Fomos á granxa, para atrapar ás avoas. – a anciá se enfureceu e, levantando o trasero ferido esquerdo, arrincoulle o taboleiro cravado no corpo. O cravo estaba enferruxado e cunha superficie corrugada como unha serra. O sangue goteou dende o final. O teclado examinouno dende todos os lados e, sentindo dor, gritou violentamente.
– De que estás a rir, cabrón? – suspirou e botou o taboleiro cun cravo sanguento en Idot. El esquivouse e comezou a fuxir. Os ladrillos lanzados á pista voaron cara á persecución. Unha das pedras golpeou un ángulo na parte traseira da cabeza dun neno. Caeu e torceu.
– ¿Conduces? – Toad asustado.
– Non morrerá nada. – a avoa Klavka calmou e unxiu a ferida con saliva. Máis tarde Idot ergueuse balanceándose e agarrouse ao seu carón, sostendo coas dúas mans un lugar dorido.
– Vou botarlle un golpe. – Idot tropezou no chan da súa voz.
– Ah? Vexa! Ten un feixe de arpillera no ventre. – O sapo sacou este feixe do estómago do gato e mostrouno a todos.
– Dálle a volta, preguntoulle o triste Idot.
– Quizais hai bruliki? – suxeriu, a avoa, que esquecera a dor, era o teclado. – E ti, Goldfinch, vai traballar. ladrou a Idot. – o teu apelido Mukhin e voas sobre un dolyah dun tesouro, como unha mosca sobre París.
– Que estás dicindo? Ou quizais irás ao inferno, A? – Arribou o Idot. – ¡Que un yoknu nun pecho!
– Uh, bo! – Toad resoplou – Buzu detén os dous. ¿Quere un pico arrebatado? Divídese en tres.
– dentro! E isto é respecto para vostede Toad. Sintoo. Eu mal entendín… alegrouse o Idot pagado.
– Non pides perdón, non son unha rapaza vermella. Non entendiches outro. A metade para min e a metade a nós.
– Por que serve isto? – a avoa indignouse.
– A partir diso! – Sonrou o sapo. “Podería tomar todo só”.
– E como é se inspeccionan a todos aquí pola noite e ata vives aquí sen saída?
– Si, é bo morder, anciáns. Ábreo, ou quizais non haxa unha cousa maldita. – ingresou Idot. – e o xogo non vale a vela.
O sapo mirou aos copropietarios do tesouro e arrincou a corda podre sen dificultade e lentamente comezou a abrir o feixe. Testemuñas de garda.
– Ei, as botellas. Arxila…
– Escalas…
– Cen mililitros cada un…
– Seis pezas…
– E que está escrito?
– Ah, están selados?!
– Cortiza. Vintage, probablemente…
– E o que está escrito, déixame ver? – Eu non tente coller un andamio.
– Non é un trooo, salvaxe! – a avoa do neno bateu nunha man.
– Ah, puta … – explotou Idot e sacou á avoa Key.
– Bo, digo! – dixo o sapo e colleu unha escala de cen milímetros. Limpiei a etiqueta no peito e volveu botar unha ollada máis atenta … – Algo non está en ruso…
– Dame a sosa. – Idot estendeu a man e colleu unha pequena escala. – Mira, os números: mil.. oitocentos.. noventa e sete.. ou só o sétimo… Non está claro.
– E imos probar?! Viño, vaia … – teclado suxerido.
– Non o sei, non o sei. Veña, proba, ti es muller, ti e o diaño non caerás. – aceptou sapo.
– Por que? – Interveu Idot – Mellor en San Petersburgo para converterse no anticuario como está.
– Si, probaremos de vez en cando, lavámolo e entregamos o resto ao anticuario… Si, Toad?
– Ben, vamos, quen é o primeiro? Preguntou Idot.
– A clave. – dixo o sapo. – suxeriu.
– Ben, si, se non morre, pode beber.
– Que farías sen min, campesiños. E non teño medo de morrer. Eu son o meu…
– .. de parpadear. – Presentou a Idot e, despediuse, para o cabrón.
– Gando! – A anciá bateu no ombreiro coa palma do neno e, collendo o colmelo, arrancou o corcho da botella. Esfriado. “Viño…” ela sorriu e chupou o contido nun tolo. Engulido e gruñido. -Kryaaaa! fría.
– Ben, que? -preguntou o sapo, tragando saliva.
– Ben. Algo xa comezaba a xogar na miña cabeza.
– Si, bótao. – Respondeu Idot gritando, bebendo a botella.
– Si, o carallo sabe. Pero é vello?! – dixo mirando a súa botella xa baleira, Toad.
– E imos ter máis.. – suxeriu a alegre avoa. – Os tártaros non viven sen parella.
– Entón, só quedan tres. – Idot estaba indignado. – Que imos entregar?
– Escoita, que?! Beber, beber así, de verdade. Unha vez que vivimos E as botellas xa son antigas. Están baleiros ou cheos. Agrécense as botellas, non o viño.
E bebían os outros tres vasos. Sentáronse nun rexistro e acenderon un cigarro: Idot – Marlboro, Toad – Belomor, e a avoa Clavka na vella moda – unha perna de cabra. Así que pasaron, sen acabar de fumar, sentáronse…
Apulase CATRO
– Ahhhh!! Ahhh!!! – escoitou dende o xardín.
– Que é? – saltou da cama Ottila, preguntándose. A súa mente aínda estaba nun soño e caeu lentamente sobre a almofada e inmediatamente roncou.
– Ahhhh!!! -Blop saltou de novo e caeu de cabeza para baixo da cama. – oh, maldita. – Agarrou a testa coa palma. – Que estás gritando, parvo?
Pálida Isolda Fifovna entrou na habitación cos ollos ensanchados, cubrindo a boca aberta coas dúas mans.
– Aa, aa. agarrou e sinalou un dedo cara á porta.
– Que máis? – sentado no chan preguntou a Klop.
– Alí, no hórreo…
– Que hai no hórreo? fala con máis claridade…
– Hai un gato morto…
– Que gato? Otila volveu preguntar frotándolle a fronte inchada. – De que estás falando?
– Mamá! – Diante dos seus ollos ao chan da voz, dixo.
– Agora, vexamos. – Ottila púxose nos pés e foi descalzo nos calzóns ao hórreo.
Onte, volveu a última hora da noite cando todos estaban durmindo e, polo tanto, non preguntaron polos trucos dos prisioneiros. Zhinka seguiulle.
O hórreo parecía agochado. Todos os desprazados desprazados permaneceron inalterados. O osteroide Odnoglazovich estaba sentado no medio do lixo: un pensionista, un veterano laboral, un gandeiro de sexto grao, nacido o día da astronauta. O marido da avoa Klawka, máis precisamente, Claudio Aldarovna von Schluchenberg, filla do barón, fillo ilexítimo de Lenin. Ela díxolle a todo iso.
– Que