Freneza Detektivo. Amuza detektivo. СтаВл Зосимов Премудрословски

      Matene venis la maljuna Bufo kaj, ricevinte instrukciojn, iris purigi la grenejon. En la grenejo dum longa tempo la mano de la mastro ne estis aplikita kaj ĉio tie estis kovrita de raso. Ottila, kiel kutime, sidiĝis por vicigi la ungojn. Mi volas rimarki, ke ĉiuj detektivoj havas hobion, kiu kondukas ilin pensi: Holmes havas violonludon, Poirot konfidas siajn grizajn ĉelojn sen interfero, Agento Kay havas kukaĵon, kaj Klop rektigis ungojn. Kaj kiam ili finiĝis, li veturigis ilin kaj disŝirus ilin, por rektigi ilin kaj samtempe senti zumon de penso.

      Bale, bale, bale, bale. Kaj horo post horo, tagon post tago, jaron post jaro, kaj… Subite, ruza vizaĝo de la Bufo aperis de la grenejo kaj fikse rigardis, ridetante al la policisto.

      – Kion vi volas, fripono? Ottila demandis.

      – Ĉu mi povas fumi, estro? demandis la maljunulo necerte.

      – Kio, pikas?

      – Ne la gxusta vorto. Vi, hike, ĉirkaŭiris putran kadavron de dinosaŭro?

      – Ne, mi nur elprenis ĝin kaj ellasis la etan kolombon, kiu mem ne oksigenas.

      – Bone, fumu.

      La maljunulo eliris kaj elprenis cigaredon.

      – Atendu!

      – Kio, estro?

      – Nur lasu vian azenon en la grenejo.

      – Hehe, la ŝerco komprenis. – Kvadratita de la grenejo kaj volis ekbruligi cigaredon…

      – … Cant, aŭ kio? – Insekto-eraro.

      – Ne, estro, nur Belomor.

      – Venu tien.

      La maljunulo tenis cigaredon. Ottila prenis ĝin kaj ekbruligis ĝin. La cigaro estis pura, sen aldonaĵoj.

      – On, fumu. – Donis Ottil al la cigana Bufo.

      – Kaj vi delonge al ni?

      – Mi estas ĉi tie dum ses jaroj kaj pensis por ĉiam. Mi repaciĝis. Li spitis sian karieron. Tradiciita por ĉi tiu mirinda mondo, el kiu ĝi portas sterkon kaj malhonoron… Malbenita lin. Mallonge, pri kio mi jam lacas?

      – Ne, kiam mi loĝis ĉi tie ĝis la lasta fojo, kiam mi servis, la distriktaj policistoj ŝanĝiĝis kiel gantoj.

      – Kaj kial?

      – La kialoj estis malsamaj: ili trinkis tro multe, poste ili ŝtelis tra mezure.

      – Nu, tio ne minacas min. Mi estas listigita inter miaj superuloj kiel ne-drinkulo kaj vendisto. Diru al mi, ĉu mi povas fini konstruadon de grenejo antaŭ aŭtuno?

      La maljunulo ekzamenis la konstruaĵon, kiu estis duone farita el briko. La disfaligitaj interspacoj en la muroj estis kovritaj: ĉu putra plafono, tiam tegmenta materialo, poste sakoj.

      – Vi povas. Nur ĉio ĉi bezonas anstataŭi. Jes, kaj viaj muroj malaktuas.

      – Kaj kiom aĝaj ili havas?

      – Hohh! Estro, jes, kiel mi povas memori, ĉi tiu konstruaĵo staris. Ĉi tie kutimis korto de iu komercisto. En la revolucio, ili diras, ili kaptis forkuron de la ruĝaj plumoj, kaj tie ili finis kun la tuta familio.

      – Kie?

      – Kio, kie?

      – Nu, farita.

      – Ha, do ĉi tie en la grenejo. Kaj tiam ĝi estis magazeno, kaj post la milito – fortikaĵo.

      – Amuzo. Ĉu vi povas fari ĝin? Kompreneble, ne malmuntu ĝis la fino. La muelejoj estas ankoraŭ fortaj, ili ankaŭ estas ŝtonaj. Nur fini ilin.

      – Ĉar fajna horloĝo ne funkcios. Plie, vi bezonas asistanton kaj ne unu, almenaŭ du. Kaj kompreneble anticipe, tiam estos instigo.

      – Nu, aperos bonega horloĝo en la anticipa loko, sed ni vidos. Sed mi pagos se ĝi valoras ĝin. Mi ŝatas – mi donos kervonetojn, sed ne – la juĝisto donos kavonojn. Do ni konsentis. Kaj en la metilernanto, mi diros al vi Idot. Ĉu vi scias ĉi tion?

      – Kompreneble. Ĉi tio estas moro de Kyzikhston. – la maljunulo frostiĝis acida.

      – Kaj kio?

      – Jes, li estas drogemulo, mi fuŝos. – la maljunulo pikis la pomon de Adam per la fingroj.

      – Kaj vi?

      – Mi? Malbenita, ĉi tiu estas la kerna stultulo de ĉi tiu moro obeita.

      – Kaj kion, ili vere komunikas? ŝi estas bona kun li.

      – Ho, li proponis al sxi kromajn enspezojn. Trinkante, kompreneble.

      – En tribunalo, kompreneble, vi ne atestos tiujn vortojn kontraux Idot.

      – Vi tenas min por iu, estro. Mi ne estas aĉulo. Mi ne estis en la zono kaj mi ne dancis vian pipon. Pli bona tempo ol senpaga rubujo.

      – Malvarmu. Ĉi tio estas mi. Kio se?!

      – Mi komprenas, estro.

      – Kaj ĉu Baba Klava povos labori?

      – Kompreneble. Kvankam ŝi havas 65 jarojn, ŝi plugas kiel buldozilo. Sed Idot?! Estos problemoj.

      – Ili ne faros. Ankaŭ mi allogos ŝin.

      – Kaj la mono egalas al ĉiuj?

      – Vi pli, sed post bonegaj horoj.

      – Kaj se ni faros, kaj ni ne elpensos bonegan horloĝon?

      – Akiru Ĉifonon de mi, kaj la puno ne estas donita. Multan laboron.

      – Sed kio estas por konstrui?

      – La pigreco devas esti pliigita. Mi volas havi porkojn. Nu do, manoj plu?

      La maljunulo ŝultriĝis.

      – Nu, se en tiuj kondiĉoj, tri pecoj.

      – Vi estas kvar, kaj ne forgesu pri la termino.

      “Tiel kaj tio,” li balancis la kapon, okulumante al la grenejo, “kompreneble mi konsentas.”

      – Tiam ni konsentis. Ĉu vi pagos Mi donos al vi monon, sed vi ankaŭ postulas, vi tranĉis ĝin, Bufo?

      – Ho ve, mi?! Fripona demando, estro, ni faru ĝin!! – La maljunulo profunde enspiris kaj ekigis alian cigaredon. – Do, mi tre ŝatas kiel ĉefmanaĝero?!

      – Sxajnas.

      – Kaj kiam komenci?

      – Kaj ecx nun, mi diros al Arutun, kiun alportas Idota kaj Avino Klavka. Kaj jen Idot.

      – Memoru la moron, li aperos.

      Idot aperis en la pordejo.

      – Nu, kion vi alportis? – Bedbug turnis sin al la Kido.

      – En mono.

      – Kiom?

      – Paro da pecoj suficxas?

      – Sufiĉe, sed tio ne ĉio. Vi helpos la maljunulon, li klarigos ĉion al vi.

      – Al ĉi tio? Ho bone, estro, li estas lekema.

      – Mi eluzos vian okulon nun, respondu por la bazaro, tiri? – kaj la Bufo rapidis kun la Florkestro, kiuj ne malproksimiĝis, ĉe Idot.

      – Atendu! – Mi akiris la aerfusilon de Idot. – Nun mi ŝiros la ovojn.

      – Hohh? Ĉu vi havas pafilon?

      – Ĉio estas laŭleĝa, Estro. Patro donis. Jen de tiaj helikoj.

      – Cxu vi ne timas? Vi estas ĉi tie sub aresto. Ĉu mi povas nomi mian patron? Li ne igos vin mallerta, sed li donos al vi pipojn, vi memoros ĝin por la vivo.