Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски
таму.
– Ты Што? Изольдушка!? -удивлённо спытаў ён на лета і пасля адчуў боль на патыліцы, стукнуўшыся аб падлогу.
– Ногі выціраць, я там памыла. -рявкнула яна і працягнула мыць падлогу, сагнуўшыся ў паясніцы, задам да яго. Участковы абышоў яе зад, выцер ногі, абуў тапачкі з трусінай вушкамі і ўвайшоў у кабінет. Першае, што ён зрабіў, залез на крэсла, потым на стол падышоў пешшу да тэлефона і падцягнуў яго да свайго краю. Зняў трубку, сеў на край стала і прыклаў яе да вуха. Набраў тэлефон свайго начальніка і, матаючы нагамі, стаў чакаць, лічачы гудкі.
– Улы! -послышалось на тым баку провада пасля пяцідзесятага гудка.
– Таварыш Маршал? Гэта тэлефануе спадар участковы генерал Клоп.
– Ааааа,.. гэта ты? -недовольно узрадаваўся таварыш Маршал, -Як справы на новым месцы? Доўга ты не тэлефанаваў, забываць стаў, хто цябе е… э..хм, корміць.
– Не, што Вы, Ексимендий Джэніс аглы Снегирёв. Проста не было падставы дарма турбаваць Вашу пажылую башку.
– Башку, кажаш, карлік?
– Эээ.., не, прабачце, башку.
– Добра, разбярэмся пасля, аб этыкі падначаленых і гаспадароў. Ну, што ў цябе, ліліпут, што нешта важнае?
– Да!!!
– Што орёшь, пігмей не рускі?
– Прабачце, дааа.
– Добра, аб межах гукавой дапушчальнай нормы размовы па тэлефоне, прынятага ў першым чытанні заканадаўчага сходу Масквы і Расіі, мы гэтак жа пагаворым пазней.. І так, што ў цябе, Клоп смярдзючы? І давай хутка, я спазняюся на нараду.
– Вы глядзелі ўчора ноччу чарговы выпуск дзяжурныя часткі?
– Не, у мяне ДиВиДишка. А што?
– У Піцеры скралі помнік Носу.
– І што?
– Я б хацеў заняцца расследаваннем гэтай справы, калі Вы дазволіце, аб шаноўны спадар Маршал.
– Якога яшчэ носа, мне ні хто не дакладваць, кажы больш зразумела. У якога помніка адрэзалі нос?
– Ну, у Гогаля..
– У гогаля адрэзалі нос?
– Не, у Гогаля ёсць расповед пра НОС.
– І што?
– У гонар гэтага аповеду ў Піцеры ўсталявалі памятную дошку і яго спёрли. І я ведаю, прыкладна, хто гэта зрабіў.
– Бамжы ці што? Больш няма каму. Ён жа медны. І што ты ад мяне хочаш?
– Заняцца гэтай справай, патрон.
– Так займіся, у чым жа справа? Але толькі ў вольны час.
– Але мне патрэбныя будуць выдаткі, камандзіровачныя, харчаванне, пражыванне ў гасцініцы, праезд на таксі.
– М-да. З гэтага і трэба было пачынаць. Вось толькі даехаць да Піцера ты можаш і на электрычцы зайцам, Справа бомжовскую, па гэтым гасцініца няма да чаго. Перайначваць можаш і на вакзале ці, на благі канец, у бамжоў у склепе. З імі ж і пожрёшь. А па горадзе і пешшу можна прагуляцца, заадно і паглядзець на славутасці Піцера. Грошай у бюджэце няма да таго часу, пакуль я дачу ня дострою. Ну, ты мяне разумееш?
– А з касы майго апорных пунктаў? Я накалупаць тут малось на штрафах ў калгаснікаў.
– І