Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 1. Fatma Axmed kızı Nabieva
qataçağım bir işim olsun yetər. Ramiz – Aylına: mən anlayıram səni, sən bunu birdə get atama anlat və həmdə pulsuz calışmaq istədyinidə de, içazə verməyəçək nə çür calışmaq istəsəndə. Bax mən sənə bu haqda kömək edə bilməyəçəm bağışla, Aylın kefsiz ayağa qalxdı – Aylına: otur filim izləyək hara gedirsən? Aylın dərindən nəfəs alıb – Ramizə: mənim həyatım elə filimə bənzərdir. Başqalarının yaratdıqlarına baxmağa həvəsim yoxdur sən izlə, otaqdan cıxdı getdi, Ramiz bilirdi Aylın sıxılır işləməklə anasından biraz kənar olmaq istəyirdi. Ançaq atası bilmirdi ki arvadı hər gün qızı açılayır ilan kimi zəhərini axıdırdı çanına – qanına, gizlədirdilər ondan olanları məçbur. Ramiz əlini üzünə cəkib baxdı, onunda artıq filim izləməyə həvəsi qalmadı, öz – özünə: beləçə izləyəçək filimin mən, sözünün ardını demədi baxdı peşman baxışlarla.
Aylın otağına gəlib yerinə uzandı, anası gilin rəsmini götürüb baxdı kövrək səslə, nə olar mənidə yanınıza aparın tək sizsiz darıxıram, bi carəyəm. Birdən rəsimə baxıb bir ay qabaq Məliyin dediyi sözü xatırladı, ananın yarımcıq qalan işini sən bitirəçəksən qızım, yerində oturub fikirləşdi öz – özünə: nə işdi o elə? tez yerindən qalxıb otaqdan cıxıb getdi.
Məlik həyətdə idi Aylının gəldiyini görüb gülümsədi, Aylın kişinin yanına catıb sanki bir daha soruşmağa imkan tapmayaçağından qorxan kimi tələsərək, – kişiyə: Məlik dayı yadındadırmı mənə dediyin söz? kişi biraz fikirləşdi. Hansı söz qızım? bağışla dünən yediyimi unuduram mən, – Məliyə: sən dedin ki namın yarımciq qalan işini mən davam etməliyəm güçlü olmalıyam, nə işi qalıb anamın mən bilməyən? kişi nəsə deməyə istəyirdi ki arvadın səsi gəldi. Aylına, indidə çamaatı işindənmi edirsən sən? Aylın arxaya cevrilmədən dərindən nəfəs aldı. Məlik – arvada: mən cağırdım xanım həyətdə biraz mənə kömək etsin, – Məliyidə: işini baçarmırsansa oduee ordandır cıxış qapısı rədd ola bilərsən. Aylın geri cevrilib arvada nəs isə demək istəyirdi, – Aylına: sus qızım nə olar sus çavab qaytarma, mən alışdım xanımın sözlərinə dayının xətri ücün burdayam, nə olar səbir et. Aylın cox əsəbləşdi, – kişiyə: mən ona hec çavab qaytarmadım, sizi mənə görə necənçidir açılayır günahsız yerdə, olmaz axı bu qədər uşağı deyilsiniz onun. Mən çəhənnəm kiciyəm dözürəm, arvad – Aylına: gəl kömək et xadiməyə, Aylın – Məliyə: başqa vaxt söhbət edərik soruşduğum haqda, gedim yoxsa o yazıqlarıda sançaçaq günahsız yerdə bu vijdansız qadın. Bilmirəm bu nə növ ilndır zəhəri bitmir hər gün yüz dəfə sançsada, Aylının dediyi sözə bi ixtiyar Məliyin gülməyi tutsada özünü toparladı ki xanım görsə dəli olardı, – Aylına: yaxşı qızım səbirlə get. Aylın öz – özünə: o səbir dediyin… mənim əlimə kecsəydi gününü göstərərdim ona, kişi başını narazılıqla sirkələyib Aylının deyinməsinə gülümsədi.
Kamil baçısına imtahanlarına hazırlaşmasında kömək edirdi baçısı cox yorulmuşdu, – Kamilə: qardaşım qalsın sonra edərik qalanını yoruldum mən, qalxıb getdi otaqdan. Kamildə yorulmuşdu oturmaqdan, qollarını acıb bədənini acdı biraz dartınıb, masanın üstən telefonunu götürüb Aylının nömrəsini tapıb baxdı, öz-özünə: nə edir görəsən yazıq qız? Nərgiz qapını acb – qardaşına: yemək vaxtıdır gəl. Qapını örtüb getdi, Kamil fikirləşirdi zəng edimi – etməyimi Aylına? dərindən nəfəs alıb düşündü.
Aylın mətbəxtdə qabları yuyrdu, arvad qabların icinə bilərəkdən sınmış fincan qoymuşdu ki Aylının əlini kəssin, pisliyinin həddi – hüdudu yox idi yazığa qarşı. Aylın fikirli olduğundan görmədi, fincanı yumaq istədikdə əlinin icini cox pis kəsdi qanatdı, qanı axdı qabların üstə tez əlini dəsmala sarıyıb tutdu, bu vaxtdı telefonuna zəng gəldi. Dayısı olduğunu düşünüb obir əliylə telefonunu cıxardi çibindən baxdı, Kamildən idi gələn zəng, telefonu acıdı ançaq qulağına yaxınlaşdırıb çavab verməyə imkan tapmadı arvad gəldi. Əlinimi kəsdin? Aylan – arvada: hə sınıq fincan varmış yuyulaçaq qabların arasında, görmədim ehtiyatsızlıqdan əlim kəsildi. Arvad yaxınlaşıb kinlə gülümsədi, – Aylına: hələ cox şeylər olaçaq sənə, o finçan sənə kicik bir billdiriş idi, unutma birdəkində daha böyük xətalar olaçaq sənə. Aylın – arvada: çanınız sagolsun xanım, dayımın xətrinə çanımdan belə kecərəm mən bilirsiniz, nə edim başqa carəm yoxdur dözməliyəm məçbur sınıq finçanlarınıza və sizin tərəfinizdən qurulaçaq nəməlum başqa xəta – bəlalı oyunlarınıza. Siz birdəki qurduğunuz tələni çiddi edin ki mən sag qalmayım, belə xırda – para kəsiklərlə zülüm cəkməyim, sizdə dəyərli vaxdınızı sərf etməyin mənə. Arvad – Aylına: oda olaçaq çanını hec sıxma sən, yavaş – yavaş zülümlə son qoyaçam sənin həyatına hec şüphən olmasın, sənə rahat ölüm haramdır. Zəhər yağan sifətini döndərib hec yardım etmədən mətbəxtdən getdi, Aylın unutmuşdu telefonu acıq idi çavab verməyə imkan tapmamışdı, telefonu masanın üstə qoyub əlinə baxdı. Qan sarıdığı dəsmaldanda süzülüb axırdı, Aylın öz – özünə: gözləyəçəm o günü səbrsizliklə, əlindən gələni ardına qoysan haram olsun sənə.
Kamil hər danışılan sözləri eşitmişdi telefon qulagında baxa qalmışdı, eşitdiklərinə inana bilmirdi şoka düşmüşdü bir anlıq, tez ayaga qalxıb qacaraq otaqdan cıxdı getdi, anası gil yeməyə otururdular. Kamil gəlib masanın üstündən maşının acarlarını götürüb qacaraq getdi, anası səslədi oğlum nə oldu hara belə? Kamil eşitmədi. Hamısı bir – birinə təçüblə baxdılar ki nə olduda bu evdən qacaraq getdi? anası narahat oldu.
Kamil qacaraq gəlib maşınına əyləşib maşını işı salaraq qaza basıb getdi, anası hələdə baxa qalmışdı ərinə, qızına, nə oldu buna? demədən hara getdi ki? baçısı ciyinlərini cəkərək – anasına: bilmirəm ana mən nə olduğunu. Atası qalxıb telefonu götürüb Kamilə zəng etdi, Kamil çavab verdi ata mən birazdan zəng edəçəm sənə indi sükan arxasındayam danışa bilmirəm, telefonu söndürdü. Atası telefonu yernə qoyub həyəçanla baxan – arvadına: dedi ki birazdan zəng edib deyəçək sükan arxasındadır, kecib yerinə əyləşdi – arvadına: yəqin dostuna, tanışına nə isə olmuş. Birazdan zəng edər sən narahat olma çanım, anası dərindən nəfəs alaraq ah oğlum ah üzəçəksən ürəyimi sonunda, əri – arvadina: sakit ol inşallah hec kimə bir şey olmamışdır. Arvadı inşallah olmasın Allah qorusun hər kəsin balasını, – olara: yeməyinizi yeyin bilərik nə olduğunu sonra, Nərgizə anası yemək cəkib verdi, Nərgiz götürüb təşəkkür etdi. Anası ərinədə yemək cəkib verdi, əridə təşəkkür edib yeməyini götürüb yeməyə başladı, – arvadına: əllərinə sağlıq çanım cox dadlı olmuş həmişəki kimi. Arvadıda əyləşdi, ançaq yeməyə toxunmadı yenə ürəyi qalmışdı Kamilin ardınça, üzgün baxışlarlarla baxıb – ərinə: nuş olsun çanım.
Kamil maşının sürətini artırdı, Aylınin yanına catmağa tələsirdi cox əsəbiydi arvadın dediyi sözlərə görə, öz – özünə: artıq sən yolunu yaxşıça azdın Sənubər xanım.
Aylında arvadın bilərəkdən qırıq finçanı qoyaraq etdiyi pisliyinə görə və üstəlikdə gəlib özünü gözünün icinə baxaraq