Genialny rabuś w potrzasku. Daniel Bachrach

      SAGA Egmont, spółka wydawnictwa Egmont

      Interesująca historia, do opisania której obecnie przystępuję, z pewnością wyda się Szanownym Czytelnikom i Czytelniczkom nieprawdopodobną, zapewnić jednak mogę, że oparta jest na prawdziwym zdarzeniu, chociaż przekracza ona najbujniejszą wyobraźnię. Podane przeze mnie nazwiska w przeważającej części są autentyczne.

      Sprawa ta miała miejsce w początkach mojej działalności w policji angielskiej.

      Miałem wówczas jeszcze ów młodzieńczy zapał i przyznam szczerze, zbyt lekkomyślnie narażałem życie w walce z elementem przestępczym.

      Pewnego wieczoru siedziałem w swoim gabinecie, przeglądając gazety, gdy nagle rozległ się dzwonek telefonu. Usłyszałem głos zwierzchnika, inspektora Scotta.

      – Czy to pan, panie Bachrach? – zapytał inspektor. – Tak jest, panie inspektorze.

      – Przygotuje się pan natychmiast do podróży. Za dwie godziny wyjeżdżamy do Paryża.

      – Rozkaz, panie inspektorze – odpowiedziałem. – Spotkamy się o dziesiątej trzydzieści na dworcu kolejowym Victoria Station – dodał, wieszając słuchawkę telefoniczną.

      Nie potrzebuję chyba mówić, że bezzwłocznie opuściłem biuro i udałem się taksówką do domu, by zająć się pakowaniem do podróży. Te dwie godziny oczekiwania wydały mi się wiecznością i z niecierpliwością oczekiwałem na dworcu przybycia inspektora, by dowiedzieć się w jakiej sprawie jedziemy.

      Uśmiechała mi się przy tym podróż do Paryża, gdyż miasto to znałem tylko przelotnie. Punktualnie o umówionej porze zauważyłem nadchodzącego inspektora Scotta z małą walizeczką w ręku. Do odejścia pociągu brakowało jeszcze kilku minut, toteż zajęliśmy miejsca w przedziale drugiej klasy. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności byliśmy sami w przedziale i kiedy pociąg ruszył, inspektor Scott rozpoczął:

      – Czytał pan zapewne w gazetach o dokonywanych w ostatnich czasach systematycznych kradzieżach biżuterii. Jak się okazuje, tajemniczy przestępca przeniósł teren swojej działalności z Anglii do Francji i grasuje obecnie w Paryżu i jego okolicach. Jest to Anglik i na skutek prośby policji paryskiej oddelegowany zostałem przez naczelnika do Paryża. Wierząc w pańskie zdolności, prosiłem naczelnika, by mi przydzielił do pomocy pana. Spodziewam się, że się nie zawiodę.

      – Jestem panu bardzo wdzięczny, panie inspektorze, i dołożę wszelkich starań, by nie zawieść pokładanego we mnie zaufania.

      – Powracając do sprawy, jak już panu wspomniałem, kradzieże biżuterii są obecnie w Paryżu na porządku dziennym i nie ma dnia, by nie dokonano jakiejś poważniejszej „roboty”. Tajemniczy przestępca uchodzi w Paryżu za specjalistę i wszelkie wysiłki policji spełzają na niczym.

      Prasa paryska gani opieszałość tamtejszej policji, toteż szef policji zdecydował się poprosić nas o pomoc.

      Przypuszczam, że nie było to dla niego zbyt przyjemne – dodał inspektor Scott ze śmiechem. – Musimy zatem dołożyć wszelkich starań, by ująć przestępcę. Byłby to bowiem dla naszych kolegów paryskich triumf nie lada, gdybyśmy również bez rezultatu powrócili do domu. Dla pewności wybrałem okrężną drogę przez Antwerpię, a nie Dover – Calais. Mamy do czynienia z bardzo sprytnym i rutynowanym przestępcą i nie chciałbym, by dowiedział się zbyt wcześnie o naszej obecności w Paryżu.

      – Czy nie przypuszcza pan, panie inspektorze, że prasa paryska umieści wzmiankę o naszym przybyciu?

      – Byłoby to fatalne, ale mam nadzieję, że szef tamtejszej policji postara się temu zapobiec.

      Jak się następnie okazało, przypuszczenia moje były słuszne. Chociaż prasa nic o przybyciu nie pisała, jednakże już wiedziano o naszym pojawieniu się.

      Po przyjeździe do Paryża zatrzymaliśmy się w hotelu Royal w pobliżu Wielkich Bulwarów. Inspektor Scott wpisał się do książki hotelowej pod nazwiskiem znanego przemysłowca angielskiego, ja zaś odgrywałem rolę jego sekretarza osobistego.

      – Skomunikuję się natychmiast z naczelnikiem policji kryminalnej i zawiadomię go o naszym przybyciu. Oczywiście do prezydium policji nie pójdziemy, a umówię z nim spotkanie na mieście. Mówiąc to, inspektor Scott chciał podnieść słuchawkę telefoniczną, lecz go powstrzymałem.

      – Czy nie uważa pan inspektor za wskazane, by zadzwonić z miasta? Tu musimy się łączyć przez centralę i może to wzbudzić pewne podejrzenie, że znany przemysłowiec ma jakieś interesy z policją kryminalną.

      – Ma pan rację – odpowiedział zażenowany. – Przyznaję szczerze, że gdyby nie pańska uwaga, popełniłbym błąd. Najlepiej będzie, by pan zszedł zaraz na dół i połączył się z jakiejś kawiarni. Poprosi pan o połączenie z nadinspektorem Lemonge’em i zawiadomi go o naszym przybyciu. Jednocześnie umówi pan z nim miejsce spotkania.

      Po upływie kwadransa powróciłem z odpowiedzią. Nadinspektor Lemonge oczekiwał nas za godzinę w restauracji podmiejskiej w Chantilly.

      Po upływie godziny siedzieliśmy w gabinecie naprzeciw nadinspektora. Znaliśmy go jeszcze z Londynu, gdzie bawił przez rok w sprawach służbowych.

      Kiedy po przyjęciu zamówienia kelner pozostawił nas samych, nadinspektor Lemonge rozpoczął:

      – Zapewne panowie czytali o zuchwałych kradzieżach, jakie miały miejsce w ostatnich czasach w Paryżu, lecz to, co zdarzyło mi się przed kilkoma dniami, przekracza granice zuchwałości.

      Mówiąc to, nadinspektor Lemonge wyjął z portfela list i wręczył go inspektorowi Scottowi. List adresowany był do milionera amerykańskiego, właściciela pałacu w Lasku Bulońskim.

      – A teraz zechce kolega przeczytać – zwrócił się Lemonge do Scotta.

      List ten brzmiał następująco:

      – Amerykanin wręczył mi ów list i możecie sobie wyobrazić, w jakiej znalazłem się sytuacji. Łotr nie dość, że grabi bezkarnie całe miasto, na dodatek pozwala sobie jeszcze kpić ze mnie.

      Mina nadinspektora była tak pocieszna, że z ledwością powstrzymałem się od śmiechu. Zauważyłem, że i inspektor Scott walczy ze sobą, by nie wybuchnąć śmiechem.

      – Oczywiście zapewniłem Amerykanina, że nie ma się czego obawiać i że natychmiast przedsięwezmę wszelkie kroki, by udaremnić planowaną kradzież i ująć łotra. Amerykanin zaznaczył jeszcze, że tej nocy, kiedy zapowiedziana została listownie kradzież, zamierza urządzić w swoim pałacu bal i radził się mnie, czy nie powinien tego przełożyć na inny dzień. Zapewniłem go, że bal może odbyć się i nie ma najmniejszego powodu do obawy. Po jego odejściu zawezwałem dwóch moich najzdolniejszych agentów i wspólnie opracowaliśmy plan w jaki sposób zapobiec planowanej i zapowiedzianej tak bezczelnie kradzieży.

      – I