Gobseck. Оноре де Бальзак

      – Aż do jutra południa, proszę pani – odparłem, chowając weksel, który jej przedstawiłem – mam prawo zaprotestować dopiero o tej godzinie.

      Przy czym w duchu mówiłem sam do siebie:

      „Zapłać za swój zbytek, za swoje nazwisko, zapłać za swoje szczęście, zapłać za przywileje, których zażywasz. Aby ubezpieczyć swoje dostatki, bogacze wymyślili trybunały, sędziów i tę gilotynę – świecę, w której spalają się naiwni. Ale dla was, co sypiacie na jedwabiu i pod jedwabiem, istnieją wyrzuty, istnieją zgrzytania zębów skryte pod uśmiechem i paszcze tajemniczych lwów, które was kąsają w serce”.

      – Protest! Pan to serio mówi? – wykrzyknęła, patrząc na mnie – miałżeby pan dla mnie tak mało względów?

      – Gdyby król mi był winien, pani, i gdyby mi nie zapłacił, pozwałbym go jeszcze prędzej niż każdego innego.

      W tej chwili rozległo się lekkie pukanie do drzwi.

      – Nie ma mnie! – zawołała rozkazująco młoda kobieta.

      – Anastazjo, ja chciałbym cię zobaczyć.

      – Nie w tej chwili, mój drogi – odparła głosem mniej szorstkim, mimo to pozbawionym słodyczy.

      – Żartujesz chyba, przecież ty z kimś rozmawiasz – odparł, wchodząc, ktoś, kto mógł być tylko hrabią.