Dziady, część IV. Адам Мицкевич

      Tylem wytrwał, tyle wycierpiałem,

      Chyba śmiercią bole się ukoją;

      Jeślim płochym obraził zapałem,

      Tę obrazę krwią okupię moją.

      Za coś dla mnie tyle ulubiona?

      Za com z twoim spotkał się wejrzeniem?

      Jednąm wybrał z tylu dziewcząt grona,

      I ta cudzym przykuta pierścieniem!

      Ach, jeśli ty Getego znasz w oryginale,

      Gdyby przy tym jej głosek i dźwięk fortepianu!

      Ale cóż? ty o boskiej tylko myślisz chwale,

      Oddany twego tylko powinnościom stanu.

      Wszakże lubisz książki świeckie?…

      Ach, te to, książki zbójeckie!

      Młodości mojej niebo i tortury!

      One zwichnęły osadę mych skrzydeł

      I wyłamały do góry,

      Że już nie mogłem na dół skręcić lotu.

      Kochanek przez sen tylko widzianych mamideł;

      Nie cierpiąc rzeczy ziemskich nudnego obrotu,

      Gardzący istotami powszedniej natury,

      Szukałem, ach! szukałem tej boskiej kochanki,

      Której na podsłonecznym nie bywało świecie,

      Którą tylko na falach wyobraźnej pianki

      Wydęło tchnienie zapału,

      A żądza w swoje własne przystroiła kwiecie.

      Lecz gdy w czasach tych zimnych nie ma ideału,

      Przez teraźniejszość w złote odleciałem wieki,

      Bujałem po zmyślonym od poetów niebie,

      Goniąc i błądząc, w błędach nieznużony goniec;

      Wreszcie, na próżno zbiegłszy kraj daleki,

      Spadam i już się rzucam w brudne uciech rzeki:

      Nim rzucę się, raz jeszcze spojrzę koło siebie!

      I znalazłem ją na koniec!

      Znalazłem ją blisko siebie,

      Znalazłem ją!… ażebym utracił na wieki!

      Podzielam twoję boleść, nieszczęśliwy bracie!

      Lecz może jest nadzieja? są różne sposoby…

      Słuchaj, czy już od dawna doświadczasz choroby?

      Choroby?

                        Czy już dawno płaczesz po twej stracie?

      Jak dawno? dałem słowo, powiedzieć nie mogę;

      Kto inny powie tobie. Mam ja towarzysza,

      Zawżdy z nim razem odbywamy drogę!

      Ach, tu tak ciepło, wygodna zacisza;

      A na podwórzu wicher, gromy, burza sroga!

      Mój towarzysz zapewne biedny drży u proga!

      Gdy nas razem wyroki nielitośne pędzą,

      Dobry Księże, i jego przyjmij na gospodę.

      Nigdy nie zamykałem drzwi moich przed nędzą.

      Ale stój, stój, mój bracie, ja sam go przywiodę.

      Cha cha cha! tato, co się jemu dzieje?

      Biega i gada ani to, ni owo.

      Jakie dziwaczne ubiory!

      Dzieci, będzie ten płakał, kto się z płaczu śmieje!

      Nie śmiejcie się! to człowiek bardzo biedny, chory.

      Chory? a on tak biega, wygląda tak zdrowo!

      Zdrów na twarzy, lecz w sercu głębokie ma rany.

      Chodź, bracie, chodź tu!…

                        On ma rozum pomieszany.

      Chodź, bracie, nie lękaj się dobrego księżyny.

      Tato! ach, patrzaj, co on w ręku niesie:

      Jak zbójca z wielką gałęzią jedliny.

      Pustelnik przyjaciela znajdzie chyba w lesie!

      Może cię zdziwia jego postać?

                        Czyja?

      Mojego przyjaciela.

                        Jako? tego kija?

      Niezgrabny, jak mówiłem, wychowany w lesie.

      Przywitaj się!

                        Co robisz? co robisz? ach, zbójca!

      Pójdźże precz, rozbójniku, nie zabij nam ojca!

      O, prawda, moje dziatki, jest to wielki zbójca!

      Ale on tylko sam siebie rozbija!

      Upamiętaj się, bracie; do czego ta jodła?

      Jodła? a, Ksiądz uczony!