Jan Bielecki. Juliusz Słowacki

      W Brzezan miasteczku, w kościele u fary12

      Jaśnieje ołtarz – potężne organy

      Wstrząsają pełne grobowców filary,

      Po ławkach jasne migają żupany;

      Tam pożółkniały ksiąg pargamin13 stary,

      A owdzie stoczek złotem malowany.

      Ołtarz upstrzony woskowymi kwiaty,

      Służba rozwija kobierzec bogaty.

      Swaty i drużby wystąpili strojno

      I młoda para przysięgi powtarza.

      Z otwartym czołem, Jan Bielecki zbrojno14,

      W husarskiej zbroi, w misiurce15 ze stali,

      Jako do bitwy stanął do ołtarza,

      Patrzy na młodą, a wzrok mu się pali.

      Przy męskiej piersi, gdzie żelazo lśniło,

      Od lubej w miłym dany upominku

      Skłaniał się bukiet z róży i barwinku

      I drzał16 listkami, tak mu serce biło,

      Tak silnie piersi wstrząsały puklerzem…

      A dalej swaty za młodym rycerzem,

      A dalej bracia husary, pancerni,

      A dalej służba w wielkim stoi kole,

      Zbroją od prostej odróżniona czerni.

      Piękny to widok, gdy przed wrogów tłumem

      Rozwiną skrzydła na barkach sokole

      I jako ptaki głuszą skrzydeł szumem.

      Lecz panna młoda jakże przystrojona!

      Trudno weselne opisać ubiory.

      Ślubna jej szata była w dwa kolory;

      Błękitną barwą lśniąca jedna strona,

      Bo takie było męża herbu pole;