Zalotnicy. Władysław Syrokomla

      Onego czasu młodziuchna, słodka,

      Żyła dziewica, niebios pieszczotka,

      Piękna jak gwiazda na niebie;

      Cóż więc dziwnego, że serca żarzy —

      Że wszyscy młodzi, że wszyscy starzy,

      Skarbią jéj względy dla siebie?

      Młodzi poeci, starzy statyści,

      Ludzie rycerscy i biuraliści

      Króla Popiela czy Piasta,

      Na jéj spójrzenie1 biegli zawodem2,

      Jak gdyby muchy do czary z miodem,

      Wołali: «cudo niewiasta!»

      Wołali chórem: «O kraśna3 dziewo!

      Spójrzyj na prawo, spójrzyj na lewo,

      My wszyscy twoi poddani!

      Dla twoich wdzięków, dla twych przymiotów,

      Każdy choć w ogień polecieć gotów,

      Daj dobre słówko o Pani!

      Który z nas godzien (choć wszyscy życzą)

      Posiadać twoję miłość dziewiczą,

      Wybierz, po dobrym rozmyśle:

      A gdy jednego z grona wybiorą,

      Reszta nieszczęsnych, pójdzie z pokorą

      Pójdzie – utopić się w Wiśle!»

      Jęczą, wzdychają, czysto wariaci —

      Biédna dziewica przytomność traci,

      Spuściła oczki i słucha,

      Nie wié jak pozbyć czułą gromadę,

      Więc prosi w myślach o dobrą radę

      Ojca i Syna, i Ducha.

      Duch Święty radą wspomógł dziewicę,

      Przez jéj urocze, lecz blade lice

      Przebiegły kraśne kolory,

      Skinęła rączką drobną i białą,

      I wznosząc rączki rzekła nieśmiało:

      – «Moje wy czułe amory!