Susanna M Lingua-keur 11. Susanna M. Lingua
die breinspesialis, in verbinding. Hy vind dat Lizelia glad nie oordryf het nie, want Irma se toestand is inderdaad kritiek en die operasie moet sonder versuim uitgevoer word.
“Die jong dame in die park se trane en hartseer was dus heeltemal eg, my goeie Mario,” sê die edelman toe hy die gehoorbuis terugplaas. “Ek wil hê jy moet namens my ’n brief aan die jong dame skryf. Ek sal vir jou dikteer, want die brief moet in Engels geskryf word. En moenie bang wees nie, ek sal elke woord vir jou spel.”
“Dit gaan u baie vermoei, my heer die baron,” maak Mario besorg beswaar. “Dink u nie dat dit sal beter wees as u sekretaris die brief skryf nie?”
“Nee, Angelo ken nie die dame en haar omstandighede soos ek en jy nie, Mario. Hy sal my optrede baie … ongewoon … vind,” help die edelman hom dadelik reg. “Ek verkies dat jý die brief skryf. Jy sal my persoonlike skryfblok en koeverte in die boonste laai van my lessenaar vind.”
Dit neem Mario buitengewoon lank om die Engelse brief reg en volgens die baron se wense op te stel, want die edelman moet feitlik elke woord vir hom spel. Maar die vier en dertigjarige baron Edoardo Bertorelli Frederico de Mashatini is ’n man met ongeëwenaarde deursettingsvermoë wat nooit ’n saak maklik gewonne gee nie.
Ná middagete moet Gino, sy motorbestuurder, Mario na die hotel neem sodat hy die brief persoonlik by Lizelia kan aflewer.
Lizelia is besig om gereed te maak vir ’n besoek aan haar moeder toe sy ’n sagte klop aan haar kamerdeur hoor. Sy maak die deur oop, en is baie verbaas toe sy die baron se lyfbediende voor haar kamerdeur sien staan.
Mario groet haar beleef en verduidelik verontskuldigend: “Ek het vir u ’n brief van my heer die baron gebring, signorina. Ek weet nie watter indruk hy vandag op u gemaak het nie, maar hy is baie eerbaar en verantwoordelik. Hy is ’n vooraanstaande man hier in Rome, en hy is ook baie geëerd en bemind in Italië …”
“Dit is nie nodig om u werkgewer op te hemel nie, meneer Cordoni,” val Lizelia hom in die rede met ’n weemoedige glimlaggie waarin al die pyn en hartseer van die wêreld opgesluit lê. “Ek weet hy is ’n onuitstaanbare en siniese man wat nie skroom om eerlike mense met agterdog te bejeën nie. Ek kan byna nie glo dat hy hier in Italië bemind is nie. Dit is seker sy rykdom wat hom gewild maak.”
“Dit is die baron se blindheid wat hom so hard en sinies maak, signorina. Dit is onregverdig om hom te streng te oordeel. Ek moet nou weer gaan.” Hy gee vir haar die brief en vervolg sag: “Ek sê dan maar tot siens, Signorina.”
“Tot siens, meneer Cordoni,” sê sy effens afgetrokke. Sy maak die kamerdeur toe en gaan sit op die leunstoel voor die venster.
Daar is ’n ligte frons op Lizelia se voorkop terwyl sy na die handskrif op die koevert kyk en wonder wie die brief vir die edelman geskryf het.
Sy skeur die koevert oop. Nou eers merk sy die De Mashatini-familiewapen agter op die koevert en ook boaan die brief. Inderdaad indrukwekkend, dink sy, en begin die brief lees.
Signorina Heyns
Nadat ons vanoggend in die park gesels het, het ek ernstig oor jou probleem nagedink en aan ’n oplossing gedink waarby ons albei sal baat vind. Ek is bereid om die kostes van jou moeder se operasie te betaal en ook die res van haar lewe vir haar te sorg, mits jy met my trou en na my omsien.
Ek besef natuurlik dat daar geen band van liefde tussen ons bestaan nie en dat ons heeltemal vreemd is vir mekaar. Ek glo nie dit sal enigsins saak maak nie, aangesien ons huwelik slegs in naam sal wees totdat ek eendag anders besluit.
Dink intussen ernstig na oor my voorstel. Ek sal Mario vanaand, na die hospitaal se besoektyd, met my motor stuur om jou te gaan haal sodat jy jou besluit persoonlik aan my kan meedeel. Ek hoop jy neem ’n wyse besluit, want jou moeder se lewe hang van die operasie af en ek het die diens van ’n verpleegster dringend nodig.
Tot vanaand
Edoardo de Mashatini.
Lizelia is doodsbleek. “Is die man gek? Dink hy ek is van my wysie af?” roep sy sag en ontsteld uit. “Ek kan mos nie met ’n wildvreemde man in ’n vreemde land trou nie! Ek ken nie eens sy taal nie, en boonop hou ek ook niks van sy hardvogtige, siniese houding nie …”
Maar dan dink sy aan haar moeder wie se lewe van die operasie afhang, en sy besef dat sy die baron se voorstel beslis ernstiger sal moet oorweeg … Maar om darem met ’n wildvreemde man te trou!
Al wat in die edelman se guns tel, besluit sy, is sy uiterlike aantreklikheid. Enige meisie hou van ’n aantreklike man. Dit is egter hoegenaamd nie voldoende rede om met ’n man te trou nie; daar moet iets meer as fisieke aantreklikheid wees.
Lizelia bepeins die situasie met erns. Elke keer dat sy finaal besluit dat sy nie met die baron kan trou nie, doem haar moeder se beeld voor haar op en besef sy dat sy nie haar moeder in die steek mag laat nie. Eie geluk is vir haar van geen waarde as sy dit ten koste van haar moeder se lewe moet behou nie.
Ná ’n rukkie besluit Lizelia om hierdie saak liewer vanaand met haar moeder te bespreek, aangesien sy dit so moeilik vind om alleen te besluit.
Ná al hierdie getob begin sy haarself inderhaas gereed maak om hospitaal toe te gaan. Gelukkig kan sy haar moeder enige tyd van die dag besoek en hoef sy nie tot besoektyd te wag nie.
Irma lê met geslote oë en dit is duidelik dat sy al weer baie pyn verduur toe Lizelia haar opwagting in die siekekamer maak. Dit breek die meisie se hart om haar moeder so te sien ly. Sy besluit terstond om die baron se voorstel te aanvaar.
Die huwelik sal in elk geval net in naam wees, dus verloor ek nie veel nie, net my vryheid, dink sy bekommerd. Sy streel liefdevol met haar hand oor haar ma se hare en Irma se oë gaan oop.
“Ek kan sien Mams verduur weer baie pyn,” sê Lizelia sag en besorg. “Maar glo my, dit gaan nie meer lank so aanhou nie. Ek het iemand gevind wat die hospitaalkoste en vir die operasie sal betaal. Ons sal vanaand finaal daaroor besluit.”
“Wie is die barmhartige Samaritaan, my kind?” vra Irma sag, met ’n baie swak stem.
“Die baron Edoardo de Mashatini. Hy is glo baie bekend en bemind hier in Italië, en sy lyfbediende vertel my dat hy ’n vooraanstaande man hier in Rome is, Mams. Hy is egter blind as gevolg van beserings wat hy onlangs in ’n motorongeluk opgedoen het,” vertel Lizelia ietwat gespanne, want sy weet nie of sy haar moeder die hele waarheid moet vertel nie.
“Wat het die vreemde man laat besluit om hom oor ons te ontferm, Lizelia?” hoor sy haar moeder ná ’n rukkie vra, haar stem dof van pyn.
Lizelia besef dat haar moeder nie met ontwykende antwoorde tevrede sal wees nie, dus lees sy vir haar die brief wat sy vroeër die middag van die baron ontvang het voor.
“Ek weier baie beslis dat jy so ’n ongehoorde opoffering om my ontwil doen, my kind,” sê Irma moeg. “Die man weet nie wat hy van jou vra nie …”
Haar stem raak meteens weg van uitputting en dit gee Lizelia kans om te verduidelik: “Die huwelik sal net in naam wees, Mams, maar dit sal verseker dat die baron ’n verpleegster in sy diens sal hê, en my eie ou Mams sal terselfdertyd ook versorg wees.”
Irma skud haar kop stadig en moeisaam as teken dat sy die edelman se voorstel glad nie goedkeur nie. Maar Lizelia het alreeds besluit dat sy die baron se voorstel gaan aanvaar. Sy kan tog nie toekyk hoe haar ma elke oomblik verswak sonder om iets daaraan te doen nie! Die operasie is vir haar op die oomblik die belangrikste oorweging – die operasie en haar moeder se gesondheid.
Lizelia gesels nou op gedempte toon oor alles wat sy al in Rome besigtig het. Sy merk op dat haar moeder se asemhaling geleidelik reëlmatig word, en dan weet sy dat sy rustig slaap.
Lizelia sug saggies toe sy van die stoel af opstaan en die siekekamer stil verlaat. Sy is so diep ingedagte dat sy haar byna vasloop in dokter Montesi wat onverwags in die deur verskyn.
Die arts herken die blonde Suid-Afrikaanse nooientjie dadelik. Hy groet haar en stel vriendelik voor: “As u op pad is hotel toe, kan u