Melktert en kaviaar. Annelize Morgan
p>
Melktert en kaviaar
Annelize Morgan
Melodie
1
Naweke is blink ure wat deur die week vir Emma wink en knipoog en uitnooi. Sy weet dat as sy Vrydae haar kantoordeur toetrek, kan sy al daardie ure optel en haar eie maak. Sy kan hulle vol maak met net wat sy wil, en op hierdie oomblik is sy so gelukkig as wat sy glo dat ’n mens kan wees.
Haar spesiale vriend – die groot liefde in haar lewe, die rede waarom sy bestaan – is die gewilde sanger Ingo. Hy is ’n groot man met ’n warmte wat haar hart sag maak. Vir hom sal sy enigiets doen, maak nie saak wat hy van haar vra nie. Sy sal dit met vreugde vir hom doen, want hy is Ingo, die man wat haar bene botter laat word as hy met sy diep, verruklike stem die gehoor betower.
Hy kom haal haar nooit by die werk nie, omdat hy nie graag in die openbaar verskyn waar bewonderaars hom bydam en oorneem nie. Dus wag hy tot sy by die huis is voordat hy na haar toe kom, en sy aanvaar dit so. Soms daag hy nou wel eers teen elfuur die aand op, maar hy kom darem, troos sy haarself dan.
Nee, daar’s nie probleme nie. Vir Emma is die lewe een groot vreugde. Maar die salige balans daarvan word versteur toe sy op hierdie Februariedag vir Roland voor die veiligheidshek by haar woonstelgebou se ingang sien staan.
Sy is dadelik omgekrap en vies. Sy hou nie van hom nie, maar sy verduur sy geselskap ter wille van Ingo, wie se beste vriend hy is. Dit lyk nie asof Roland sy hare ooit was nie, en hy skeer maar bra halfhartig. Om sy gebrek aan higiëne weg te steek, dra hy altyd ’n donkerbril en glo dan dat mense niks sal agterkom nie. Sy hou ook nie van die manier waarop hy na haar kyk nie … so asof hy iets in die mou voer.
“Ek kom die pakkie haal, ou girl,” sê hy toe sy hom bereik. “Ingo het een gelos.”
“Ek weet. Ek gaan dit haal.”
Sy stap by hom verby, maar hy volg haar al die pad na die woonstel. Dit irriteer haar, want dis nie nodig nie. Dis net ’n geluk dat mevrou Jansen se hondjie, Rommel, nie voor haar woonsteldeur sit nie. Die brak is ’n absolute verpesting.
Sy tel die pakkie van die koffietafel af op en skat dat dit sowat tien CD’s bevat. Dan gee sy dit aan hom. “Hy kan dit net sowel direk vir jou gee. Ek weet nie hoekom ek dit altyd moet hou nie.”
“Dankie, ou girl.” Hy knipoog vir haar en klik sy tong. “Sê vir Ingo ek stuur groete. Ek gaan vir twee dae weg en kom eers Maandag terug.”
Sy knik net en dink: Dankie tog! Hy sal nie oor die naweek weer kom inmeng nie.
Toe hy eindelik loop, haal sy diep asem voor sy deurloop na haar slaapkamer om te gaan stort.
Emma het haar eie drome waaroor sy met niemand behalwe Ingo praat nie. In die geheim, terwyl sy haar liedjies – lirieke en musiek en al – skryf, droom sy van die dag dat sy self op die verhoog sal staan en haar liedjies sing. Dis net ’n droom, maar dit maak haar alleenure vol. Sy hoop van harte dat Ingo eendag een van haar liedjies op ’n CD sal sing. Dan wil sy daar voor die verhoog wees en sy wil na hom kyk, en hy sal na haar kyk en hulle twee sal weet dat hulle hierdie liedjie met hulle harte deel. En dan sal hulle liefde vir mekaar vir ewig verseël wees.
Maar Ingo dink nie dat sy kan liedjies skryf nie en het dit al in soveel woorde vir haar gesê. Sy waardeer sy eerlikheid, maar dit het seergemaak.
’n Klop aan haar deur laat haar haastig skarrel vir haar kamerjas. Daar is nie tyd vir afdroog nie en sy drafstap om te gaan oopmaak, oortuig daarvan dat dit Ingo is.
Dis egter Paula en Nick wat op haar drumpel staan.
“Ons kom jou haal,” sê Nick. “Ingo is besig, en jy kan doen met ’n bietjie uitkom.”
“Maar ek het werk wat ek vanaand wil doen,” maak Emma beswaar.
“Jy sit elke aand by die huis vir hom en wag en hy is altyd met ander dinge besig,” sê Paula. “Jy kan hom op sy selfoon skakel en sê dat ons by die Jonkers Restaurant is.”
Emma aarsel, maar Paula lyk vasberade. Buitendien is Emma nie regtig daarvoor lus om alleen by die huis te sit en wag tot wie weet hoe laat nie.
“Kom in, ek trek net gou aan,” sê sy en drafstap na haar slaapkamer.
“Wat hou hom vanaand weer besig?” vra Paula.
“Hy en David, sy agent, bespreek sy nuwe CD!” Emma pluk die middernagblou rokkie oor haar kop en soek die regte skoene daarby.
“So, hy gaan dus baie laat wees,” sê Nick.
Emma loer om die deurkosyn na hulle. “Toemaar, ek is gewoond daaraan.”
Paula kom staan in die deur van die slaapkamer. “Hy is altyd besig. Het hy ooit tyd vir jou?”
Emma kom orent van waar sy haar skoen onder die bed uitgekrap het en lag ietwat uitasem. “Ons kry genoeg tyd vir mekaar!”
Sy plak haar voor die spieël neer en begin haar hare orden. Orden is nie die woord nie. Sy verander bloot die voorkoms van die warboel rooibruin krulle op haar kop, vat dit vas met ’n paar blink knippe en dan is sy tevrede.
“Nou goed, ek sal niks verder sê nie.” Paula laat haar alleen en gaan terug na Nick.
Binne ’n paar minute het Emma haar gesig gegrimeer. Sy gooi haar lipstiffie en parfuum in ’n klein handsakkie en dan is sy gereed. Met Ingo het sy geleer om baie vinnig klaar te maak. Hy is nie ’n geduldige man nie.
Toe hulle by die voordeur uitloop, sien sy die opgefrommelde papier nog daar lê waar Roland dit laat val het. Sy buk om dit op te tel, want sy hou nie van ’n gemors nie. Daar is geen asblik naby nie en sy gooi dit in haar aandhandsakkie. Dan trippel sy met die trappies af na waar Paula en Nick by die motor op haar wag.
Jonkers is ’n gesogte restaurant en dis ook baie aangenaam om daar te gaan eet. Die hele plek binne is van klip en hout, met antieke kandelare en lanterns wat lig verskaf. Dit het ’n ouwêreldse sjarme wat baie goed pas by die spyskaart vol opwindende maar tog ouderwetse disse.
Eers toe hulle sit, begin Emma ontspan en sy besef hoe nodig sy hierdie aandjie uit het. Sy weet waar Ingo is en dat hy nie met ander meisies lol nie, dus het sy die reg om ’n bietjie te ontspan.
Maar Paula is blykbaar van plan om haar vredevolle aand so ’n bietjie om te roer. “Hoe seker is jy van Ingo se gevoel vir jou, Emma?” vra sy.
Nick skop haar hard onder die tafel en sy sis: “Eina! Staak dit, Nick! Ek praat met Emma!” Hy frons en swyg.
“Hoeveel keer gaan jy my nog daardie vraag vra?” wil Emma weet. “Ek sal weet as hy my verkul.”
“Jy praat altyd te veel, Paula,” brom Nick. “Soms moet mens stilbly.”
Emma kyk van die een na die ander. Hulle is al langer as ’n jaar getroud, maar dit lyk nie asof die getroude lewe iets aan hulle strydlustigheid verander het nie.
“Moenie jou oor my bekommer nie, Paula,” sê sy eindelik. “Dis nie nodig nie.”
Ná ’n kort stilte lag Paula vrolik en dit verbreek die spanning. Hulle plaas hulle bestellings en begin dan oor alledaagse dinge gesels. Nick kan baie snaaks wees as hy wil en spoedig lag hulle heerlik.
Toe die nagereg voorgesit word, raak hy skielik stil. Emma kyk vraend na hom en volg dan sy blik na ’n groep mense wat pas by die restaurant ingestap het. Ingo, met ’n meisie aan elke sy, staan en wag vir ’n tafel. Sy agent is ook by, asook ’n ouerige man wat sy nie ken nie. Emma se bene voel lam. Kan dit wees dat Paula al die tyd rede gehad het om agterdogtig te wees?
Skielik kyk Ingo op en vas in haar oë. Hy aarsel net ’n oomblik voor hy hom losmaak van die meisies en haastig na haar aangestap kom.
“Hallo, lief!” groet hy en buig oor om haar te soengroet. “Wat maak jy hier?”
Sy sluk hard. “Ek kan jou dieselfde vraag vra, of hoe?”
Hy lag onbesorg. Hy is lank en groot gebou en baie aantreklik. Hy het donker hare wat hy in ’n poniestert in sy nek vasmaak en dit gee