Melktert en kaviaar. Annelize Morgan
dit.”
“Hoekom kom sit julle nie by ons nie?” wil Nick weet.
Ingo kyk om na die ander tafel en dan terug na Nick. “Hulle is nie so gesellig nie en sal net die atmosfeer bederf.” Hy kyk terug na Emma. “Dit was ’n gestoei met die keuse van die liedjies vir die CD.” Hy glimlag en lig haar ken sodat hy in haar grysblou oë kan kyk. “En jou liedjie ‘Somernag’ is een van hulle!”
Haar hart ruk in haar keel. Dan bars die vreugde deur haar agterdog. Sy spring op en gooi haar arms om sy nek. “Jy’s dierbaar! Dankie, Ingo!”
“En nog goeie nuus is dat dit binne ’n maand op die rakke sal wees.”
“So gou?” Sy tree verbaas terug. “Ek het nie geweet dit kan so gou gedoen word nie.”
Hy haal sy skouers op. “Ons het al van die liedjies opgeneem.” Hy gee haar ’n piksoen op die wang. “Ek sien jy is in goeie geselskap. Ek gaan net gou saam met die ander koffie drink en dan gaan ek inkruip. Hierdie sessie het my gedaan gemaak. Ek hoop julle sal my vergewe as ek nou gaan.”
Emma is so oorweldig deur haar vreugde dat sy hom nie eens vra of hy nie tog maar by hulle wil aansluit nie. Met sterre in haar oë gaan sy weer sit. Dan raak sy bewus van Paula en Nick wat alles stilswyend sit en betrag het.
“Is dit nie wonderlik nie?” vra sy.
Paula kyk na Nick. “Jy kan my skop net soveel as jy wil, maar ek gaan nie langer stilbly nie.”
Hy keer haar nie toe sy na Emma draai nie. “Die blondekop by Ingo is Leona, ’n flerrie wat dikwels saam met hom gesien word by partytjies. Dis nou die partytjies waarheen hy jou nie neem nie – die belangrike partytjies. Sy is die dogter van ’n miljoenêr, ’n man wat al baie vir sy loopbaan gedoen het. Die mense wat nie van jou bestaan weet nie, glo dat hulle ’n vaste verhouding het.”
Emma staar na haar vriendin en voel hoe die bloed uit haar gesig dreineer. Tot haar hande voel skielik koud.
“Jy kan nie bedoel wat jy sê nie,” fluister sy hees. ’n Paar tafels van haar af sit die man wat haar hart volkome verower het, die man van wie sy elke dag droom en die een wat haar grensloos gelukkig maak.
Nick leun oor na haar. “Vra hom uit oor die geselligheid oor twee weke … vra hom of jy hom soontoe gaan vergesel. My voorspelling is dat hy gaan maak of hy daarvan vergeet het. Dis ’n leuen. Leona se pa gaan ook daar wees en dus sal Leona aan sy sy wees. Maar ek sal baie graag wil hoor wat sy verskoning gaan wees waarom hy jou nie kan saamneem nie.”
Emma antwoord nie. Sy sien hoe Ingo lag en gesels met die meisie aan sy regterkant en hoe dié aan sy lippe hang. Dit lyk werklik asof hulle mekaar lankal ken, want daar is iets intiems in hulle saamwees. Dan kyk sy weg.
“Ek dink ons moet gaan,” sê Nick en roep die kelner vir die rekening.
“Ek is jammer, Emma,” sê Paula.
Emma kan nie antwoord nie. Sy veg teen die trane wat haar wil-wil oorweldig. Eers toe hulle uitstap in die soel aandlug, laat sy toe dat die trane oor haar wange loop.
“Dis net ’n misverstand,” sê sy aan Paula en haar stem bewe van ontsteltenis.
“As jy so dink, is dit reg so,” antwoord Paula en sit haar arm om haar vriendin se skouers. “Wag tot môre, dan sal jy beter voel. Dalk is jy reg en ek verkeerd.”
Emma klou aan dié woorde soos ’n drenkeling aan ’n strooihalm, want vanaand het sy ’n toekoms voor haar gesien waarvoor sy nie kans sien nie – een sonder Ingo. Sy sal wag tot môre, en dan sal alles weer wees soos wat dit vroeër was.
Toe sy by haar woonstelgebou instap, sit Rommel voor mevrou Jansen se deur. Sy is dadelik omgekrap. Die hondjie blaf dat hoor en sien vergaan en hy hap-hap na haar hakskene. Sy tel hom summier op, maak mevrou Jansen se woonsteldeur oop en sit hom haastig binne, voordat sy die deur toetrek en haar uit die voete maak.
Sy het pas haar eie voordeur toegestoot toe sy mevrou Jansen in die gang af hoor skree: “Niemand raak aan Rommel nie! As ek hom voor die deur wil laat sit, sal hy daar sit!” Die deur klap dawerend toe.
“Vervlakste brak,” brom Emma net.
Sy word die volgende oggend wakker gelui deur haar selfoon. Dis Ingo. Hy is vol berou oor die vorige aand. Hy wil ernstig met haar praat en is op pad na haar woonstel.
“Dis sewe-uur!” maak sy beswaar. “Ek slaap nog!”
“Jy’s wakker, Emma!” lag hy. “Jy praat dan met my.”
“Maggies! Ek is nou klaar!”
Sy lui af en skarrel haastig om aangetrek te kom voor hy by haar voordeur is. Met hom het sy nog nooit kans gekry om rustig klaar te maak nie. Dit gaan altyd teen ’n spoed en dis uitputtend. Hy hou nie daarvan om haar sonder grimering te sien nie, dis dus eerste prioriteit.
Hy hou ook van haar in noupassende, uitlokkende klere. Dis nie iets waarvan sy hou nie, maar sy doen dit ter wille van hom. En hy hou van haar bos golwende roesbruin hare in ’n deurmekaar styl. Dis maklik: sy borsel dit net en maak dit dan weer deurmekaar.
Toe die voordeurklokkie lui, is sy gereed. Sy sien eers die bos bloedrooi rose en toe sy breë glimlag en sy onthou hoekom sy hom so liefhet. Daar is nog altyd iets van ’n seuntjie in hom en sy roem het dit nie van hom weggeneem nie.
“Is jy nog kwaad vir my?” wil hy weet.
“Nie regtig nie.”
Maar sy onthou weer die vorige aand en haar ontstellende gedagtes toe sy die rose by hom neem. Nee, sy is nie kwaad nie, net seergemaak en bekommerd oor hulle verhouding. “Hoekom wil jy sewe-uur op ’n Saterdagoggend met my kom praat?”
Hy volg haar na die kombuisie, waar sy die blomme in ’n vaas sit en die ketel aanskakel vir koffie.
Hy hou haar ’n oomblik styf teen hom vas. “Jy bly maar die een meisie onder almal wat my hart heeltemal verower het.”
Dit bring ’n warmte en tevredenheid in haar hart. So amper het sy gedink dat sy hom verloor het.
“En ek gaan niemand anders daarin toelaat nie,” antwoord sy en kyk op na hom.
Hy lag en hou haar ’n armlengte van hom af weg. “Ons twee gaan nog ’n formidabele span in die musiekwêreld maak.”
Haar hart slaan ’n slag oor. “Dan het jy nou van opinie verander?” vra sy en draai om om die koffie te maak. “Jy dink dat ek liedjies kan skryf?”
“Hulle kort net ’n bietjie poleerwerk.”
Hy neem die koffiebeker by haar en volg haar na die balkon, waar sy teen die reling gaan staan. Hy kom by haar staan.
“Ek sal dit nog onder die knie kry, jy sal sien,” sê sy. “ ‘Somernag’ is net die begin.”
Hy is ’n oomblik stil en dan sê hy versigtig: “Onthou jy die meisie wat gisteraand saam met ons was? Die een met die blonde hare?”
Toe sy net knik, gaan hy voort: “Haar pa het gesê hy sal sorg dat my loopbaan ’n groot sukses is, maar dan moet ek liedjies sing wat sy dogter, Leona, komponeer.”
Sy kyk vinnig na hom, die agterdog weer sterk in haar. “Kan sy liedjies skryf?”
“Wel, nee, sy kan nie, maar ek het gedink dat jy dalk kan help.”
“Dis vermetel van haar om dit van my te verwag.”
Nou is daar meer as net agterdog in haar, daar is weer die seer wat sy die vorige aand ondervind het … Dis ’n seer wat wag op iets ergers.
“Emma, dis net een of twee liedjies, net totdat my loopbaan goed aan die gang is – dis al wat ek vra. Sal jy dit nie asseblief vir my doen nie? Vir ons … vir jou en my en ons toekoms. Daar sal ’n kontrak met jou gesluit word sodat jou regte beskerm word.”
“Ek dag jy sê dat ek nie liedjies kan skryf nie … dat