Melktert en kaviaar. Annelize Morgan
en sy maak graag sketse van hulle vir haar plakboek.
Emma luister na hulle gebabbel, maar sy praat nie saam nie, want sy het niks om oor te babbel nie. Sy het net iets om oor te huil en niemand gaan saam met haar wil huil nie.
“Jy moet saamkom,” sê Nick vir Emma. “Daar is ’n swembad by die huis waarin ons kan afkoel, en jy kan ver ente gaan stap. Jy kan jou klawerbord saamneem en liedjies daar skryf. Dis dalk net die inspirasie wat jy nodig het.”
“Dis baie gaaf van jou, Nick …”
“Jy sal van Xander hou,” sê Paula. “Hy is ’n bietjie befoeterd, maar hy’s eintlik ’n oulike ou. Hy sal nie omgee om jou te help in die musiekwêreld nie – hy is daardie soort ou. Net jammer vroumense is nie op die oomblik op sy spyskaart nie.”
“Dankie, dit pas my uitstekend. Mans is … varke.”
Nick lag. “Vrouens is nie veel beter nie.”
“Stop dit!” Paula gluur hom aan. “Jy weet ook net wanneer om die verkeerde ding te sê.”
Emma se selfoon lui en sy antwoord dit. Dis Roland en sy is dadelik kwaad.
“Kyk, vlieg in jou glorie!” sê sy hard. “Ek wil jou nooit weer sien nie, en jy kom ook nie weer na my woonstel nie!”
“Jis, jy is omgeëllie! Ek soek net my pakkie, dis al,” kap hy terug.
“Nie by my nie! Jy kom soek niks by my nie!”
“Ingo het gesê hy sal dit vanaand by jou los en ek kom dit haal!”
“Ons sal sien!” Sy lui summier af.
Toe sy opkyk, sien sy hoe haar twee vriende na haar staar. “Wat?” vra sy.
“So giftig soos ’n geelslang! Nou het jy hom ’n duidelike boodskap gegee!” Nick is duidelik in sy skik.
“Dit was Roland, sy vriend.”
Hulle gesigte val. “O,” sê Niek.
“Sal julle omgee as ek vanaand by julle oorslaap? Hierdie Roland kry net nie die boodskap nie.”
“Natuurlik, Emma,” sê Paula.
Emma probeer om nie die teleurstelling en seer in haar hart te wys nie. Soms voel dit vir haar asof sy wil versmoor daarvan. Dan gaan stap sy maar ’n ent en baklei die dinge in haar binneste uit. Dit raak net al moeiliker om dit te doen.
“Dankie,” sê sy toe sy haar stem onder beheer het.
Later gaan haal sy haar klere by die woonstel. So in die verbygaan sien sy ’n advertensie op die TV van Ingo se nuwe CD. Sy skok in haar spore tot stilstand toe sy ’n greep uit haar liedjie herken. Hy staan en sing op die wal van ’n meer, met die maan in die agtergrond op die water. ’n Roeibootjie lê en wieg op die kabbelende water en iewers hoor ’n mens die geraas van ’n waterhoender.
Die toneel is preses soos sy haar dit voorgestel het en sy besef dat Ingo alles wat sy vir hom oor die liedjie gesê het in die video gebruik het. Dit maak baie seerder as wat sy ooit kon vermoed.
Volgens die advertensie word die CD die volgende dag vrygestel. Is dit al só lank sedert sy en Ingo uitmekaar is? Sy kan en wil dit nie glo nie. Hoe meer tyd verbygaan, hoe sekerder is sy dat dit heeltemal, onherroeplik finaal is. Hy sal nie na haar terugkom nie. En toe huil sy vir oulaas lang krokodiltrane. Sy huil tot al die seer weg is en daar niks meer oor is nie.
Toe sy teruggaan, sê sy vir Paula dat sy saam met hulle na die wildplaas in die bosveld sal gaan. Wat maak dit eintlik saak waar sy haar bevind? Sy sal altyd alleen wees, daarvan is sy oortuig.
In haar etensuur die volgende dag gaan koop sy die CD. Sy het reeds al Ingo se ander liedjies, maar hierdie een is spesiaal en sy moet dit eenvoudig hê.
Sy lees angstig die lys titels, maar “Somernag” is nie daarop nie. Dis vreemd, dink sy, ek het dit dan op die TV gehoor en gesien. Hoekom is dit nie op die lys nie?
Toe sy ná werk by haar woonstel aankom, sit sy die CD heel eerste op en maak vir haar koffie terwyl dit speel. Sy ruk van skok toe “Somernag” begin speel. Sy was nie verkeerd nie!
Dis die derde snit wat speel. Op die CD word dit aangegee as “As ons twee bymekaar is” en die skrywer daarvan is Leona Walden, die meisie wat Ingo bo haar verkies het!
Emma se bene voel lam en die bloed dreineer uit haar gesig. Dis ondenkbaar dat hy so iets gedoen het! Hoe kan hy haar liedjie onder ’n ander titel op sy CD sing, en dan nog selfs daardie vroumens se naam gebruik!
Sy stik van skok en gryp haastig na ’n glas water. Haar eerste gedagte is dat Ingo ’n sleutel vir haar woonstel het en dat hy enige tyd kan inkom om haar liedjies te vat. As hy “Somernag” se titel kon verander en iemand anders as die skrywer kon aangee, kan hy ook inkom en haar ander liedjies kom haal, al is hulle halfklaar.
Sy draai om en hardloop na haar kas waar sy dit bêre. Die lêer waarin sy dit gehou het, is weg!
“Nee!”
Sy gaan sit ontsteld op die rand van die bed. Verward probeer sy onthou wat sy geskryf het. Dis veral die een van die ou man met sy hond waaroor sy omgekrap is. Dit was ’n goeie een en sy kon met ’n bietjie werk daaraan iets daarvan gemaak het. Nou is dit weg! En sy het geen bewys dat dit haar werk is nie.
Haar telefoon lui en dis weer Roland oor ’n pakkie van Ingo.
“Ek het hom meer as twee weke laas gesien,” sê sy kortaf. “Dit help nie jy bel hierheen nie. Ek het niks vir jou nie.”
Dan val haar blik op die pakkie onder die venster. Ingo het dit waarskynlik daar ingegooi en gehoop sy sal dit raaksien.
“Ek staan hier onder voor die ingang, ou girl. Ek soek net daardie pakkie. Ingo het gesê dis hier en hy sal nie vir my lieg nie.”
Sy byt op haar tande. “Nou kom kyk dan self!”
Sy lui af, tel die pakkie op en loop na die kombuisvenster. Sy klim half op die wasbak om behoorlik by te kom. Dan slinger sy dit so ver as wat sy kan na buite.
“Hy vat my liedjies! Hy verneuk my! Hy maak van my woonstel ’n afpakplek! Ek sal hom wys! Hy kan sy pakkies onder in die straat loop optel!”
Daar is ’n konsternasie in die gang buite haar deur. Rommel grom, en sy weet dat Roland gebyt word toe dié al swetsend en skellend teen haar deur stamp. Laat Rommel na hartelus byt, dink sy wrewelrig.
“Skoert, jou leeglêer! Trap hier uit!” Dis mevrou Jansen se stem. “Byt hom, Rommeltjie! Byt hom!”
Toe daar ander stemme bykom om Rommel te help stilmaak, maak Emma die deur vir Roland oop. Ewe onskuldig staan sy eenkant toe dat hy kan inkom.
“Vir wat laat jy my buite staan met daardie klein monster?” wil hy woedend weet.
Sy stap na die kombuis, met hom agterna. Dan stoot sy die venster oop en beduie na buite. “Jou pakkie lê daar onder in die straat. Jy kan dit daar gaan haal.”
Hy snak na sy asem. “Ingo sal hiervan hoor! Hy sal jou op jou plek kom sit!”
Hy storm by die voordeur uit, verby die wagtende hondjie, wat hom weereens aan die hakskeen beetkry.
“Los my, jou klein rot!” skreeu hy. Hy rammel ’n reeks vervloekinge af so ver as wat hy met die trap ondertoe hardloop, met die brak al grommende en bytende aan sy hakskene.
“Mooi so!” sê mevrou Jansen en gee Rommel ’n stukkie biltong toe hy terugkom.
Emma maak haar woonsteldeur saggies toe en glimlag. Sy voel al klaar stukke beter. Dan klouter sy op haar opwasbak om te sien wat buite aangaan. Die pakkie lê nog daar tussen die asblikke. Dit het oopgebars en die inhoud het tussen die rommel ingeval, maar sy kan nie sien wat dit is nie. Van Roland is daar egter geen spoor nie.
Dis vreemd, dink sy. Wou hy dan nie die pakkie dringend gehad het nie?
Op pad werk