Heildronk op 'n gypsyromp. Nadia de Kock
tweede manuskrip, Pippa maak ’n plan, is pas voltooi,” probeer ek tyd wen.
Dis ’n leuen; die eerste draft van die manuskrip is nou net klaar. Ek wil sug, maar sluk dit in.
“Miskien moet ons wag totdat dit op die rak is voordat ons haar vra om op julle program te verskyn. Ek kan ’n aantal boeke vir ’n kompetisie beskikbaar stel –”
“Dit gaan nog maande neem. Praat met Amelia. Ek sal jou weer volgende week skakel om te hoor hoe dit gegaan het.”
Die KykNET-vrou klink nou meer formeel.
Nadat ons afgelui het, druk ek Send and Receive en voel hoe die linkerkant van my gesig brand soos Audrey na my staar.
“Mieke, jy moet ’n plan maak met Amelia.”
“Ek weet,” sê ek en begin deur my e-posse gaan.
Audrey begin weer die naellakbotteltjie met mening skud.
“Haar ‘I just want to be left alone’-houding is besig om lank in die tand te raak. Wie dink sy is sy? Garbo? Of Karel Schoeman wat op ’n Vrystaatste dorpie kan gaan sit en alleen wees?” Audrey klik haar tong. “Karel Schoeman kan dit bekostig om geheimsinnig te wees. Amelia Joubert is darem nie in sý klas nie.”
“Sies, Audrey. Amelia is oukei.”
Wat anders kan ek sê? Amelia Joubert ís oukei. Ten minste ek hoop sy is oukei, want sy is ek … Mieke le Roux en Amelia Joubert is een en dieselfde mens.
Ek het nooit gedink Pippa doen dit in tagtig dae gaan so gewild wees toe ek dit geskryf het nie. Vianne Boeke moes iets uitgee en nie Elaine Bruwer óf Diana Visser óf Brando Conradie het manuskripte gereed gehad nie. Die slush pile was ’n skamele drie manuskripte – en totaal useless. Toe skryf ek Pippa in rekordtyd; twee maande en die boek was daar. Die skuilnaam, Amelia Joubert, het ek sommer uit die lug gegryp toe ek en Billy oor die omslag begin praat het. Ek meen, ek móés ’n skuilnaam hê. Ek kon tog nie onder my eie naam by Vianne publiseer nie, want om jou eie goed te publiseer is vanity publishing. Almal weet dit tog.
“Amelia doen jou glad nie ’n guns deur so geheimsinnig daar op Beaufort-Wes weg te kruip nie,” sê Audrey. “As sy haar deel vir die bemarking doen, sal sy nóg meer boeke verkoop. Dit sal net goed wees vir Vianne.”
Partykeer wonder ek of dit nie beter sal wees as Amelia van die aardbol af verdwyn nie. Ek het al daaraan gedink om haar te laat emigreer, of te laat aankondig dat sy vir altyd klaar is met Afrikaans, of iets.
Maar ek kon dit nog nie oor my hart kry nie; ek geniet die skrywery te veel. Dat ek egter ’n plan met haar moet maak, is ’n gegewe. Ek dra baie swaar aan hierdie geheim; niemand weet nie. Nie Billy nie, nie Ziggy nie en ook nie Audrey nie.
Lelani van Beeld het al begin neul, Rapport het Amelia vir ’n onderhoud gevra, selfs Boeke-Insig (wat veronderstel is om blootstelling aan hoër letterkunde te gee), het laas week ’n e-pos met vrae vir Amelia gestuur. Ek weet nie hoe lank die kluisenaar-
verskoning nog gaan werk nie.
Ek loer na Audrey. Sy draai die naellak se proppie weer af en verf met groot konsentrasie haar wysvinger se nael.
“Dis boonop tyd vir ’n derde druk, sou ek sê.” Sy blaas oor haar nael en kyk na my.
Dit ís tyd vir ’n derde druk. Die probleem is dat Vianne ’n tydelike kontantvloeiprobleem het. Christie, my boekrep, kry twee keer ’n jaar (Mei en November) geld by die boekwinkels, en dit is nog drie maande tot November. Intussen moet Elaine se Wilderose drukkers toe gaan en behoort Brando Conradie se manuskrip binne ’n week hier te wees, of so het hy belowe.
Een probleem op ’n slag; terug na Amelia. Ek het terwyl ek aan Pippa maak ’n plan, die tweede Pippa-boek, geskryf het, baie getwyfel of ek die Amelia-leuen verder moet vat, maar my liefde vir skryf het my skuldgevoelens tydelik laat verdwyn.
My ma glo ons kan nie betekenis vínd nie; elke mens skep sy eie betekenis deur die keuses wat hy uitoefen. Party mense fokus op hul korporatiewe lewens, ander help armes of betree politieke loopbane. Ek? Ek skryf. Reis, skryf en die maak van mooi boeke is my passies. Maar ek dwaal af. Die punt is dat ek van Pippa hou, maar dat Amelia ’n leuen is. Een wat ek nie mooi weet hoe om te hanteer nie.
“O, ja,” sê Audrey en sit die naellak terug in haar laai, “ek het vergeet. Daardie Gerrit-man, die een met die mooi stem, het ook gebel.”
Dis nie goeie nuus nie. Gerrit Vollenhoven, van Vollenhoven en Verwey Uitgewers, is my aartsvyand. Hy is die jagter, op soek na sy prooi: Elaine, Diana, Amelia én Brando Conradie. Mý skrywers.
“Wat wil hy hê?”
“Ek weet nie. Ek het probeer vis, maar hy sê nie veel nie. Tog ’n aangename man.”
“Nee, hy is nie aangenaam nie, Audrey.”
Ek sit vir ’n rukkie na haar en staar, maar sy kyk nie na my kant toe nie.
“Hy is ons kompetisie, ons moet ligloop,” sê ek.
Ek sug. Ek beter Gerrit Vollenhoven maar bel en dit agter die rug kry. Ek maak my laai oop en kry sy besigheidskaartjie uit.
“Vollenhoven,” blaf Gerrit in my oor.
“More, Gerrit. Mieke hier.”
“Mieke!”
“Ek hoor jy het my gesoek?”
“Ja, ek het inderdaad. Wil net seg ek sien jou vanaand tóg by Heuningstroop se bekendstelling.”
Ek sit regopper en kyk na Audrey. Hóé het Gerrit Vollenhoven op die gastelys gekom?
“Hallo?”
“Ja, ek’s hier.” Ek haal diep asem. “Dit sal lekker wees om jou te sien, Gerrit.”
“ ’Selfde hier. Ek het nie gedink ek sou dit maak nie, maar ek het vroeër van die Kaap af gekom. Sê my, gaan Amelia Joubert daar wees?”
“Hoekom vra jy?”
“Die hele land wonder oor haar. Almal wil haar sien.”
My stem is kouer as wat ek gedink het dit kon wees toe ek praat.
“Nee. Sy is ’n kluisenaar, sy haat bekendstellings. Dis ’n nagmerrie vir ’n uitgewer wat ’n bietjie bemarkingsmyle uit haar probeer kry.”
Kry nou die boodskap, Vollenhoven.
Gerrit lag – ’n lae, onheilspellende laggie. Dit sit gelukkig gou om in ’n hoes.
“Jy sal dit moet bestuur, Mieke,” sê hy sodra hy asemskep.
Ek gluur vir Audrey nadat ek die foon neergesit het. “Hoe het Gerrit op die uitnodigingslys gekom?”
“Ek het hom genooi. Hy was Januarie by Nagtrein s’n. Ek het dieselfde gastelys gebruik.”
“En ek het ná Nagtrein se bekendstelling gevra dat jy hom van die gastelys moet afhaal, onthou jy? Doen dit tog nou, asseblief.”
Ek staan op en stap kombuis toe om te kyk of daar nog roomys in die vrieskas is. Niks nie. Hemel, mens nooi mos nie jou kompetisie om te kom kyk wat jy doen nie. Dis so goed ek bied my skrywers op ’n skinkbord aan!
Daar is ook nie malvalekkers in die koekblik heel agter op die spensrak nie. Ek kan nie glo Audrey het hom genooi nie. Soms wonder ek regtig of sy dink voor sy doen. Ek grawe die Fizzers in die laai bo die wasbak uit en vat ’n bloue. Na die bloue verorber ek ’n pienke.
Dis alles simpel Gerrit se skuld! Hy maak my baie kwaad. Nee, meer as dit, hy maak my bang. Ek kry nog ’n blou Fizzer uit die laai en stroop die papier af. Gerrit Vollenhoven is ’n briljante uitgewer. En ’n goeie sakeman. As dit by syfers kom, het Vollenhoven en Verwey verreweg die oorhand; hulle het geld vir groot druk-
oplae, boektoere en bemarking én hulle het ’n hele span boekreps. Vianne Boeke het net een persoon in ons “verkopespan” en dis die sexy Christie. Sy doen (sekerlik)