Staan in die algemeen nader aan vensters. Loftus Marais
laat my die nag beplak met rhinestones
en alles sal ek taai maak met country songs
en hoere op straathoeke met enorme wolke blonde hare
só moet die aand lyk waarop jy vertrek
goedkoop en shiny
sodat niemand daaroor kan tjank nie
jou vliegtuig rol oor die aanloopbaan soos ’n glitterball
en ek sug en suig die siel uit ’n sigaret uit
en skop die leë coke-blikkie wat voor my lê
ek sweer my sweet is soet en my bloed dik
soos ek hier staan
radarskottels wuif soos die krom handjies van koninginne
in die terminal drom die hallo-en-koebaai-junkies saam
ek vuis my hande langs my sye
my hart, skatlam, is lipstickrooi, vol helium
en hang in ’n giftshop duskant gate 12
ek lag vir die jagse moffies wat jou gaan bedien
gedagtes aan
voëls ingesuig in enjins
aan terroriste en hijackers en human error
en sommer net in die algemeen: boeings wat nuuswaardig
neerstort
sus my effens soos jou vliegtuig wegsuis
en net nog ’n rhinestone word daar bo
Biologieles
dus die volgende aangaande die liefde:
eerstens, dit is ingelê in vloeistowwe wat bietjies-bietjies borrel
gal, maagsap, alle soorte ensieme
dit ken geensins die cheapness van bloed
en, godbehoed, trane nie
tweedens, dit sit in die murg
of ten minste in die rou aansteeklike dinge van die longe
wat swel en teen ribbekaste druk
onthou, derdens, het dit min te make
met die hardkoppige hart wat aanhou ruk.
egter ’n laaste beeld as waarskuwing:
die skerwe van gebroke harte
is nes dié van porseleinkitsch en light bulbs:
hulle kerf fyn en diep die voetsole in
Die anatomie van M
jou lyf onthou ek stuk-stuk, nie as geheel
polaroid close-ups kan ek onthou
dis moeilik om jou lyf lewend te verbeel
grofheid van ’n elmboog, skag van jou keel
weer probeer ek als soos ’n winkelpop herbou
jou lyf onthou ek stuk-stuk, nie as geheel
alles afsonderlik in lede verdeel
droë tong, polsriffels, heup waaraan ek klou
dis moeilik om jou lyf lewend te verbeel
drie simmetriese moesies met ’n vinger gestreel
my oor wat jou hartklop tussen borshare hoor
jou lyf onthou ek stuk-stuk, nie as geheel
blink litteken, grys oë effens skeel
ek het jou heel gehou, maar nou verloor
dis moeilik om jou lyf lewend te verbeel
en die dele wat ek nie met die leser kan deel
word bloot as pornography gesigloos gestoor
jou lyf onthou ek stuk-stuk, nie as geheel
dis moeilik om jou lyf lewend te verbeel
Ode aan Sarah se voete
o, sarah se voete dirigeer op die maat van mozart
soos sy sit op die muur van die opelugteater
hierdie voete, effe stink, dui alles in kaalte aan
die tone krul en strek, die brug lig en sak
en die pianis moet volg, dan sag, dan hard
selfs, o sarah, gee jy ritme aan die somer se krieke
ook die aandverkeer en die vliegtuie oorhoofs
kyk, dit maak sin, beslis, dat daar op die maan
voetspore is, en dat komponiste heroïese musieke
oor achilles en oedipus tot jou eer sal komponeer
my sarah, gaan toer die sale van europa met jou voete
die duurste pedikure vir jou, asook refleksioloë
in manelpakke, in die agtergrondskemer
sonates oor die naelmaantjies van jou tone
en ’n virtuoos bloos by ’n rokflits van jou enkels
nee, sarah, nee wag, dit alles is te ver, te vol fantasie
jou voete hier voor my weet van vratte en skimmel
en die geklop van stap, tog steeds dui hulle aan
hoe die note die aandlug moet tint, jou voete gebied:
daar is iets stewiger en meer ritmies as musiek
Die vroegsomerson as skilder
mevrou die kurator, u is verkeerd – die son dra wel ’n baret
hy haal dit vroegoggend onder die einder af
ek weet u dink ek is laf, maar aanskou nou sy werk, mevrou:
die enkoustiek van rivierkartels, die kubisme van wolkekrabbers
akwarelle op die bodems van fonteine, die sabelpelskwas
se fyn rand van die duin
soos ’n vrou se dy, ’n naakstudie van die seisoen, mevrou
(ek bly eerder stil oor die versteekte nat klowe se ruigtes)
en jammer, maar as kurator het u geen monopolie, sien:
die lewe raam homself, hy is een groot galery:
kyk na hom deur deure, ruite, die panoramiese vlakke
van telefoonpale en hulle drade, mevrou
en die son, o, die son ken kleur, kyk:
die melancholie van roes en eikehout, die ouderdom van groenspaan
die presiese ligpers van seringe se bloeisels, die taai amber
van sekere skemers
en mevrou, die son is veelsydig:
die abstrakte ekspressionisme van groot swart voëls deur die lug
die subtiele minimalisme van daardie einste lug sekondes later
mevrou die kurator, u vind my argumente sonder krag
maar ek sê weer, die son is ’n skilder, u kan maar lag
kyk tog vanaand – sy palet gaan saam met hom onder
en hy los ons kleurloos in die donker van die nag
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте