Engel in die teater. Naretha Franken
vanoggend minder prominent en sy wens vir ’n oomblik dat sy nou ’n kykie in daardie donker oë kon kry. Sou hulle ook vanoggend sagter en meer menslik wees?
Sy kyk gesteurd op toe iemand aan haar skouer tik. Dis Johan Kotzé wat vir haar glimlag en beduie dat sy moet opskuif in die kerkbank.
“Dit lyk darem of die hospitaal goed verteenwoordig is vanoggend,” fluister hy in haar oor en beduie met sy ken na Gerhard se kant toe.
Sy glimlag en vee ’n lastige haarsliert uit haar gesig. “Miskien het die hospitaal dit nodig.”
“Dis nie altemit nie.”
Van die diens kan Engela later niks onthou nie. Met die opskuif vir Johan het sy direk agter Gerhard beland en sy kon toe glad nie die predikant sien nie. Haar oë het op die donker krulle voor haar gebly en haar gedagtes het wye draaie geloop.
Johan wag ná die diens dat sy deur die kerkhekkie stap. “Wat doen ons liewe sustertjie vandag? Het sy al planne, of kan ek haar dalk nooi vir middagete?”
Engela gaan staan vir ’n oomblik en dink. “Ek het ’n beter idee. Kom ons pak ’n piekniekmandjie, dan ry ons Struisbaai toe. Mens mag nooit so ’n heerlike dag in die huis sit nie.”
“Sien jy, jy’s nog slim ook. Nou toe, kom!” Hy kry haar vrolik aan die arm beet en trek haar saam met hom.
“Waarheen nou?”
“Ek sien nie daardie skedonk van jou hier nie, ek gee jou ’n lift huis toe.”
“Jy sal haar nooit weer so noem nie! Sy is ’n lady, vyf-en-dertig jaar oud, en sy verdien respek.”
Hy lag. “Ek sal dit onthou.”
Dit word ’n verruklike dag. Hulle geniet mekaar se geselskap en Johan word ’n wonderlike tonikum ná die week se spanning. Hulle lag en baljaar soos twee kinders in die see totdat sy later uitgeput op haar strandhanddoek neerval.
Haar lyf is net lekker warm gebak toe Johan hom nat-nat by haar aansluit en sy blonde kuif oor haar uitskud. Sy gil en sit regop.
“Sjoe, dis lekker,” proes hy en droog sy gesig af. “Wanneer laas het ek iets so geniet?”
“Dis hopelik suiwer te danke aan die goeie geselskap,” spot sy, maar is dadelik spyt oor haar uitlating toe die glimlag van sy gesig verdwyn.
Sy uitdrukking is ernstig toe hy voor haar hurk en haar hand in syne neem. Met sy duim vryf hy saggies oor haar handpalm.
“Jy’s doodreg, Engeltjie. Dis wonderlik om jou hier by my te hê.”
“Ek het net ’n grappie gemaak, dokter Kotzé.”
“Ek weet, suster Matthee, maar ek is ernstig. Sal dit baie verwaand van my wees as ek sê dat ek jou graag beter wil leer ken?”
Haar blik swig voor syne. Hoeveel keer het sy nie al daardie woorde gehoor nie. Johan is ’n baie gawe mens en sy geniet sy geselskap, maar sy weet by voorbaat dat hy nie die een gaan wees wat haar hart sal verower nie.
Sy verwens haar. Hoekom kan sy nie soos enige ander meisie verlief raak nie? Sy wil ook graag trou en kinders hê. Verdomp, sy word al amper dertig. Tog help dit nie om vir haar eie hart te lieg nie.
Sy kyk weer op in sy oë, sien die afwagting in hulle.
“Jy sê niks. Ek wil –”
Sy sit haar vingers op sy lippe. “Ons kan vriende wees, Johan, maar moet asseblief nie te veel verwag nie. Ek is nie goed met verhoudings nie en ek wil jou baie beslis nie verkeerde indrukke gee nie.”
“Is daar iemand anders?”
Sy skud haar kop. “Nee, nie eers naastenby nie.”
“Nou, dan is daar mos hoop vir my.” Hy lag, in sy noppies.
“Ek voel gevlei, maar ek wil jou regtig glad nie vals hoop gee nie. Ek was laas op my rekeningkunde-onnie verlief. Dit lyk nie vir my of die liefde vir my bedoel is nie.”
“Jy’s seker nie ernstig nie.” Hy lyk opreg verbaas, en sy lag saggies.
“Dan, suster Engeltjie, is dit tyd dat ons daaraan werk.” Sy vingers gly sagkens oor haar wang. “Vir eers … net vriende. Belowe my net dat jy ons ’n kans sal gee en my sal sê as my kanse verbeter. Deal?”
“Deal.”
Hy trek haar regop. “Kom ons gaan braai ons tjoppies, voordat Struisbaai se suidoos opkom en ons sand eet pleks van vleis.”
“So terloops,” vra hy dan terwyl hulle oor die sand aanstap na die braai-area, “wat het geword van die ou wat jou daardie eerste oggend in teater gebel het?”
“Eduard? Verdomp, ek wil nou nog sy nek omdraai wanneer ek hom in die hande kry.” Sy beduie woes met haar hande. “Nee wat, ek het hom sommer daardie selfde aand goed laat verstaan dat hy maar ander weiveld moet gaan soek. By my gaan hy nie regkom nie.”
Hulle loop ’n oomblik in stilte voordat sy skrams opkyk na hom. “En jy, Johan? Hoe is dit moontlik dat ’n gawe, aantreklike ou soos jy nog sonder ’n leiband is?”
Hy lag vir haar uitdrukking. “Maklik. Ek het al die tyd vir jou gewag.”
“Komaan, daar moet iemand, êrens wees.”
Hy trek sy vingers deur sy nat hare en vir ’n oomblik kan Engela sweer dat hy verleë is. “Daar was iemand, maar dis lankal verby. Ons het van standerd nege tot in my vierdejaar uitgegaan. Toe, een oggend, is sy net weg. Ons het een van ons gereelde onderonsies gehad en toe het sy blykbaar net besluit dat sy nou genoeg gehad het. Ja … en dit was dit.”
“En dink jy nog soms aan haar?”
“Nee wat. Dis ou koeie daardie. Ons het in elk geval te veel baklei.”
Hulle kom by die braai-area en gou is hulle weer aan die skerts en lag.
Maandagoggend sien Engela weer heeltemal kans vir die wêreld. Dit blyk ’n bedrywige operasiedag te wees, en aangesien dokter De Beer se pasiënte weer eerste op die lys is, maak sy dubbel seker dat alles eksie-perfeksie is.
Kort ná sewe word die eerste pasiënt die teater binnegestoot, gevolg deur Johan, wat uitgelate groet.
“Goeiemôre, skone dame. Nog nie besluit om vir my lief te word nie?”
Linda kyk verras op van waar sy besig is. Het sy reg gehoor … moet wees, want suster Engeltjie lyk skielik soos ’n oorryp tamatie.
“Jy moenie laf wees nie …” Engela kyk verleë na Linda wat hulle grootoog aanstaar. “Hy is sommer verspot, hoor.”
“Hoe lyk dit, grootman,” gesels Johan dan met die seuntjie op die trollie. “Dink jy nie ook die tannie sal die perfekte vrou vir my wees nie?”
Die outjie glimlag en knik half skrikkerig terwyl hulle hom oortel op die teatertafel. Engela stamp Johan speels op die skouer.
“Hou op met jou nonsens! Netnou kom hy –” Hulle hoor die swaaideure en haar oë dra die boodskap aan Johan en Linda oor: Nie ’n woord nie!
Gerhard groet kortaf. Engela wag dat hy klaar skrop, hou sy teaterjas gereed, en sy handskoene.
“Suster!” Die stemtoon voorspel niks goeds nie en sy weet instinktief waar sy fouteer het. Haar tong klap saggies. Sy is sommer vies vir haarself.
“Jammer, dokter.” Sy kry blitsig die regte grootte handskoene.
“Slaap jy nog, suster? As jy nog lus is vir naweek hou, moet jy liewer met matrone gaan praat. ’n Teatersuster se kop kan nie vol muisneste wees nie.”
Sy voel hoe hitte in haar gesig opstoot en is dankbaar vir die masker wat sy reeds aanhet.
“Jammer, dokter. Dit sal nie weer gebeur nie.”
Sy voel Johan se vraende blik op haar toe sy tafel toe stap, maar kyk nie op nie.
Dis