Rillers 6: Kamer 13. François Bloemhof
vryf met sy vinger daaroor.
En dan!
Bennie pluk sy vinger vinnig weg. Hy wou skree, maar het homself net betyds gekeer.
Dit was asof hy ’n skok gekry het.
Hy skuif effens vorentoe in sy bank. Nou gril hy vir hierdie hoek. Dis waar hy wou sit, maar skielik wens hy hy het eerder een van die ander banke in die klas gekies.
Outomaties kyk hy boontoe. Dis ’n ou gebou en daar is balke onder die plafon. Aan een van daardie balke, sê hulle, het ’n onderwyser haarself jare gelede opgehang.
Skielik voel Bennie benoud. Hy kry warm. Wat gaan aan?
Hy trek sy baadjie uit en leun terug in sy bank. Noudat die skrik verby is, wil-wil hy weer verveeld begin raak. Hy laat die bank tot teen die skuifpaneel wieg.
En dan ruk hy vorentoe. Pyn skiet deur sy rug.
Hy wil skreeu. Dit voel of ’n naald in sy rug steek, dieper en dieper.
Hy swaai om, hoor hoe sy penneblikkie die houtvloer tref en in die lug opskiet.
“Wat vang jy daar agter aan, Taljaard?” Meneer Snyman frons so diep, dit lyk of iemand met ’n mes ’n sny tussen sy wenkbroue gemaak het.
“E . . . niks, meneer,” probeer Bennie normaal klink. Maar sy rug brand soos vuur.
“Sit stil, of anders gee ek vir jou iets om jou mee besig te hou,” sê die onderwyser en gaan aan met sy werk.
Versigtig steek Bennie sy arm agter sy lyf en raak aan sy rug. Deur sy hemp voel hy ’n ligte swelsel. Bye? Nee, hy sou ’n by gehoor het.
Hy bring sy hand vorentoe en sy oë rek. Dis g’n wonder dit was so seer nie!
Aan sy wysvinger is ’n kolletjie bloed . . .
3
Seer bly seer
“Hoe was jou eerste dag in graad nege?” vra sy ma die middag toe hy by die huis kom.
“Ag, orraait. Daar’t nie veel aangegaan nie. Maar gelukkig is ons nie meer die juniors in die skool is nie. So die seniors los ons nou uit.”
“Grootmeneer, nè,” sê Karien. Sy is in graad elf.
“Niemand het met jou gepraat nie.”
“Toe nou, julle twee,” sê hulle ma. “Gaan trek uit dat julle kan kom eet.”
“Dis jammer jy is nie so groot as wat jy dink jy is nie. Dan was jy die langste ou in die skool, in plaas van net vier bakstene hoog!” Karien kyk hom vermakerig aan.
Bennie maak of hy haar nie hoor nie en gaan na sy kamer toe. Sy is die meeste van die tyd so simpel, maar partykeer voel hy jaloers op Karien omdat sy so maklik met hulle ma kan praat oor alles wat haar hinder. Hy wonder of hy net so maklik met sy pa sou kon gepraat het as hy nog gelewe het.
Dit help nie om te wonder nie, sê hy vir homself. En daar is ook eintlik nie só baie dinge wat hom pla nie.
Die plek op sy rug voel styf en geswel. Hy onthou van die puisie wat hy verlede week op sy rug stukkend gedruk het. Dalk het dit ontsteek.
Hy trek sy hemp uit en gaan staan met sy rug na die spieël . . .
Jig! Hy trek sy asem saggies in. Die plek lyk leliker as wat hy verwag het. Dis pers teen sy vel en die swelsel is omtrent so groot soos ’n tweerandstuk.
Hy raak liggies daaraan, maar kners dan op sy tande van die pyn.
Meteens voel hy weer so benoud soos in die klas. Hy moet vir sy ma gaan sê, ’n mens moenie speel met so iets nie!
Maar sy sal hom dokter toe wil vat, sy sal dink ’n giftige ding het hom gebyt. Vir die dokter is hy nie lus nie, en vir ’n inspuiting nog minder. G’n onnodige inspuitings vir hom nie, baie dankie! Buitendien, hy is nou die man van die huis, nie meer ’n klein seuntjie wat vir alles dokter toe hoef te gaan nie.
Maar seer bly seer.
4
Die plek
Vroeg die aand terwyl Bennie TV kyk, bly hy bewus van die plek op sy rug. Hy kry nie gekonsentreer op wat op die skerm aangaan nie. Die plek is nog net so seer soos dit was. Eintlik voel dit erger.
En dalk het dit ook intussen groter geword. Hy wil nie weer daaraan vat nie, want dis vrek seer en hy gril hom dood.
Dood! Sê nou hy gaan dood? Hy skrik vir die gedagte.
Maar dan glimlag hy vir homself. Jy’s simpel! Hy weet nie hoekom hy so op loop is nie. Karien sal omtrent veel te sê hê as sy moet weet. Môre is dit dalk beter of sommer heeltemal weg. Hy moet net uithou.
Dit voel in elk geval nie of hy gaan doodgaan nie!
Dan dink hy daaraan dat sy pa ook dalk nooit gevoel het asof hy sal doodgaan nie – en hy hét.
Bennie sug. Dit help tog nie om daaroor te tob nie. Hy vat dinge mos rustig. Wat kry jy van worry? Net meer worries. Karien is die een wat oor alles worry.
Toe hy kamer toe gaan en uittrek, kyk hy nie weer in die spieël nie. Die plek voel nog dieselfde.
5
“Niks sulke nonsies nie.”
Toe Bennie die volgende oggend wakker word, wil hy nie eens sy oë oopmaak nie. Die plek op sy rug voel nie lekker nie. Hy het op sy regtersy geslaap, want hy was te bang om op sy rug te draai.
Nou is die plek seerder as gister. Dit voel asof sewe donkiekarre oor hom geloop het.
Sy ma kom in met ’n beker stomende koffie en beskuit, maar hy wil net bly lê waar hy is. Hy het nog nooit só daarteen opgesien om skool toe te gaan nie.
“Ek voel nie lekker nie,” probeer hy.
“Niks sulke nonsies nie.” Sy ma frons. “Jy kan nie nóú al by die huis wil bly nie. Die skool het dan skaars weer begin!”
“Ma . . .”
“Bennie, ek’s nie nou lus vir stories nie.”
Daar is geen genade nie, hy sal maar moet opstaan. Hy eet stadig aan die beskuit en sluk die koffie nog stadiger af. Maar hy sal moet wikkel, anders gaan hy laat wees vir skool. Hy trek homself met ’n kreun uit die bed uit.
Sy lyf is seker maar net styf en seer van heelnag op sy sy lê, troos hy homself. As hy eers aan die beweeg kom, gaan hy beter voel. Dit sal wel deur die loop van die dag regkom.
Voor hy sy hemp aantrek, draai hy sy rug na die spieël om te probeer sien hoe die plek nou lyk.
Verbeel hy hom of is dit groter en donkerder as gister?
6
Die aanval
By die skool loop hy soos ’n slaapwandelaar na sy klas toe. In die deur steek hy vas. Daar is dit.
Agter in die hoek wag dit.
Sy bank.
Bennie se oog vang die kraak in die muur. Hy frons. Hy’s nie seker nie, maar dit lyk of die kraak groter is as gister. Hy stap stadig na sy bank en gaan sit so ver vorentoe as wat hy kan, weg van die muur af.
Meneer Snyman maak klaar met die administratiewe takies en daar bly nog ’n paar minute van die registerperiode oor. Hy loop tussen die banke deur en kyk dat almal netjies is.
Bennie raak aan sy voorkop. Dit voel warm . . .