Êrens is daar liefde. Schalkie van Wyk
in Jasmynlaan, en as ek die mense se stories oor my moet glo, het ek met elke getroude man in ons straat ’n geheime verhouding gehad.”
“Nee.” Lara skud haar kop, haar uitdrukking stroef. “Ek voel vuil … en voos. Ek wil nie Sondag in die kerk sit en almal se oë op my voel en hulle agter hulle hande sien fluister nie. Ek wil nie by die kafee instap en almal se koppe sien draai, of in hulle vals gesigte vaskyk nie. En ek kan nie vir myself jok nie: dis mý skuld dat oom Ryno dood is. Het jy nog my paspoort wat jy my gedwing het om te kry toe Karl drie jaar gelede in Londen begin werk het, Phoebe?”
“Vanselfsprekend. Wil jy hê ons moet die Kerstyd in Engeland saam met Karl gaan deurbring, Lara?” vra Phoebe verwonderd.
“Nie ons nie – net ek. Karl kuier van Sondag af in Sunderland. Ek sal sy woonstel gebruik. Ek wil net alleen wees, Phoebe. Kan jy dit verstaan?” vra Lara ingehoue.
Phoebe kyk haar stilswyend aan, sien die polsende pyn van skok en verwarring in haar oë en glimlag met begrip. “Ja, Laratjie. Bel dadelik, want jy sal nie tydens die Kersseisoen maklik plek op ’n vliegtuig kry nie. En dié keer mag jy die landlyn gebruik.”
“Bog en nonsies!” bars Heilie onstuimig los toe Lara die kombuis uitstap. “Hoekom moet onse Laratjie weghol omdat ’n spul skinderbekke onware …” Sy breek haar sin af toe die voordeurklokkie weer lui en skree boos: “Moenie die voordeur vir daai Lynette oopmaak nie, Laratjie! Ek sal om die huis drawwe en haar met my grasbesem oor die kop foeter!”
“Goed, ta’ Heilie!” roep Lara.
Sy lig haar ken en stap die ontvangsportaal binne. Sy verdien elke belediging wat tant Lynette haar toevoeg. Miskien help dit tant Lynette om haar te haat omdat sy nie kan rou oor haar ontroue man nie.
Sy maak die deur oop – en kyk vas in Wiehahn se fronsende gelaat.
“My ruiker het nie gehelp nie, want jou gesig is nog witter as gister en jou oë huil sonder trane. Hoe kan ek jou help, Lara?” vra hy bekommerd en neem haar hand in syne.
Sy maak haar mond oop om hom te antwoord, maar haar woorde stol op haar lippe toe sy Lynette uit die rigting van die oop tuinhek sien aankom. “Sê vir daardie vrou jy is dokter Pieter-Jan Malherbe en ons het vanjaar ons gemeenskapsdiens saam op Helderbron gedoen!” pleit sy en klou Wiehahn se hand met albei hare vas.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.