Wanneer die nuwe dag breek. Ena Murray

      Titelblad

      Ena Murray

      Wanneer die nuwe dag breek

      JASMYN

      Wanneer die nuwe dag breek

      Wanneer die nuwe dag breek

      Hoofstuk 1

      1

      “Bulperd! Bulperd! Wie se oulike tjor is dit daardie?”

      “Dis mos onnodig om dit te vra. Dis vanselfsprekend Renier Neethling s’n.”

      “Al weer? Mag, maar daardie man is darem gelukkig!”

      Die twee studente kyk met verlangende oë na die geel sportmotor wat voor ’n kafee geparkeer staan.

      “Ja,” sug die een. “Jammer dat ons almal se pa’s nie mynmagnate kon wees nie. Ek wonder darem of ou grootbaas Neethling nie soms in sy graf omdraai as sy enigste seun so rojaal met sy erfgeld aangaan nie.”

      “Hmm,” brom sy vriend instemmend. “Vergeet eers sy geld en wie en wat sy pa was, by dit alles het hy nog verstand ook gekry én hy is baie aantreklik.”

      “Ja, party mense het ook alles,” sug die een weer.

      “Jy weet, ou Jan,” vervolg sy vriend met meer vuur, “ek raak so stadigaan moeg daarvan om net altyd met Renier se oorskiet tevrede te wees. Al wat ’n oulike poppie is, wil doodgaan oor hom en dis eers wanneer hy vir hulle moeg geword het dat ons ander ouens raakgesien word.”

      “Ja,” sug Jan, nou nog meer mismoedig.

      “Ons moet iets doen, ou Jan.”

      “Soos wat?” vra Jan veelbetekenend.

      Stilte.

      “Hoekom gaan probeer jy nie sommer nou nie? Daar kom hy nou net met Retha Cilliers onder die blad by die kafee uit.” Hy kyk sy maat tergend aan. “Toe, loop sê vir hom jy wil nie weer vir Retha Cilliers as oorskiet hê nie!”

      “Aag, gaan b- ...!”

      Die twee moet haastig padgee toe die motor vinnig wegtrek. Hulle kry net ’n vinnige blik van Retha wat met groot duifoë in Renier se laggende gesig opkyk.

      Jan kreun.

      “Jammer, ou swaerie, dit lyk my dis klaar oorskiet!”

      Hy merk dat sy vriend nie juis in ’n luim vir terg is nie, en hy lê sy hand berouvol op die mismoedige skouer.

      “Toe maar, vriend. Eendag is eendag! Die geluk kan nie vir ewig aan sy kant bly nie. Eendag is eendag, dan gaan Renier Neethling hom lelik vasloop. Hy gaan op ’n meisie verlief raak, werklik verlief raak, en ek hoop van harte dat sy genoeg verstand sal hê om hom in sy kanon te stuur.”

      Koos Stander draai om en kyk sy vriend laggend aan.

      “Jy is darem ’n ou maat, Jan!” sê hy dankbaar en klop hom op die skouer.

      Hoofstuk 2

      2

      Theuns Beukes sien hoe die kantoordeur agter sy laaste kliënt van die dag toegaan. Dis al tien oor vyf. ’n Oomblik lank bepaal hy nog sy aandag by die lêer voor hom op die lessenaar. Hy soek na ’n nota in sy binnesak en voel die harde oppervlak van ’n foto. Hy haal dit uit en staar lank daarna. Sy gedagtes begin in ’n heeltemal ander rigting koers kry.

      Soos hy daar sit, boesem hy dadelik vertroue in, hoewel daar nie juis iets besonders aan sy voorkoms is nie. Hy is een van daardie soort mense wat jy soms met die woorde “lelik maar lieflik” sou kon beskryf. Sy liggaamsbou is net ’n bietjie té grof sodat hy effens lomp voorkom; sy gelaatstrekke net ’n bietjie té groot om mooi genoem te word. Sy hare wat agteroorgekam word, is ’n doodgewone bruin kleur. Hy gee die indruk dat hy ’n sterk man moet wees, wat dan ook in werklikheid die geval is. Sy sagte geaardheid, wat heeltemal buite verhouding tot sy groot liggaamsbou staan, verloën egter gewoonlik sy liggaamlike krag, want skynbaar is hy onbewus daarvan en sal hy geen vlieg skade aandoen nie. Hy is ’n man wat ’n mens sommer dadelik as vriend wil aanvaar. En as jy dit doen, sal jy vind dat jy ’n baie lojale vriend ryker geword het, een op wie jy te alle tye kan vertrou.

      Dis juis hierdie sagte geaardheid van hom wat sy vriend, Renier Neethling, soms tot raserny dryf. Hulle is nou al sewe jaar vennote in die prokureursaak op Buffelslaagte, die grootste dorp in die Noordweste. Maar Theuns sal nooit so uitblink in sy professie soos Renier nie. Hy is baie knap in sy werk, maar sy byna teer geaardheid weerhou hom daarvan om sy opponente in die hof aan flarde te skeur soos Renier so maklik en gewoonlik doen. Soms kan Renier byna nie sy lag hou as hy sien hoe jammer Theuns sy teenstanders kry nie, veral wanneer hy sien dat hulle geen kans het om ’n saak te wen nie. Dis nie te sê dat hy enigsins ’n lamsak is nie. O nee! Theuns Beukes ken sy plig en as hy oortuig is daarvan dat hy die regte ding doen, doen hy dit met die wêreld se vasberadenheid, ongeag watter eise dit aan hom persoonlik stel, soos in die geval van Elfie.

      Ja, Elfie – die meisie wat hy heimlik bemin, maar die vrou van sy boesemvriend.

      Hy onthou nog so goed die dag toe Elfie sy kantoor vir die eerste keer binnegestap en om ’n betrekking gevra het. Vir die eerste keer in sy een en dertig jaar het sy hart begin bokspring. Haar gesiggie was so heeltemal iets besonders dat hy haar byna onbeskaamd aangestaar het. Sy het haarself as Elfie Rousseau bekendgestel en hy het by homself gedink dat sy nie ’n pasliker naam kon gekry het nie, want haar gesiggie het ’n mens dadelik aan kabouters en elfies en feë laat dink. Haar pragtige groen oë was effens langwerpig en nouer in die hoeke; haar neusie fyn en klein; haar mond effens groot, en haar roesbruin krulle het in losbandige lokke oor haar skouers gehang. Maar dit was eintlik haar ore wat sy aandag die meeste getrek het. Hulle het langerige oorbelle gehad en aan die bopunte was hulle net so effens na die langwerpige kant toe. ’n Elfie voorwaar!

      Later, toe hulle vriendskap al meer ontwikkel het, het sy hom meer van haar verlede en haar naam vertel. Haar pa het kort voor haar geboorte verongeluk en haar ma is tydens haar geboorte oorlede. Sy is na ’n weeshuis geneem. Hulle het haar haar ma se name gegee, Elfrieda Johanna, maar eintlik lê die oorsprong van die naam Elfie by haar twee spits oortjies. Een van die kleintjies in die weeshuis het die seldsame vorm daarvan opgemerk. “Kyk haar snaakse ore. Hulle het sulke skerp punte, net soos dié van die kabouters en elfies in ons leesboek!” het sy verwonderd opgemerk, en van daardie dag af was die nuwe aankomeling in die weeshuis Elfie.

      Renier was oorsee met ’n welverdiende vakansie.

      “Lekker gekuier?” het hy gevra toe Renier weer op ’n dag die kantoor binnestap.

      “O ja! Heerlik! Maar ek is nou weer vuur en vlam om aan die werk te spring. Watter sake ...?”

      Die deur het oopgegaan en Elfie het verskyn. Sy het vinnig om verskoning gevra: “O, jammer. Ek het nie geweet ...” Toe het haar stem ook weggeraak.

      Theuns het van die een na die ander gekyk en die toekoms voor hom sien afspeel. Net ... hy het nie verwag dat dit liefde met die eerste oogopslag sal wees nie. Elfie kon hy verstaan. Maar die ervare Renier ...

      Vir die eerste keer in sy lewe was Theuns nie so bly soos gewoonlik om Renier weer ná ’n lang tyd van afwesigheid te sien nie. Hy het na die aantreklike gesig gekyk en sy hart het tot in sy skoene gesak. Kan ’n mens ’n meisie kwalik neem as sy in die sewende hemel oor Renier raak? Sy swart hare het in donker golwe oor sy mooigevormde kop gevou. Sy Clark Gable-snor was perfek. Sy tande het wit teen sy donker vel afgesteek. Sy vel was lieflik bruin van al die son langs die Franse Riviera. Die ligte somerpak het aan sy atleties geboude liggaam gesit asof hy daarin gegiet was. Sy donkerblou oë het verstar op Elfie vasgehaak.

      Theuns was baie verbaas oor Renier se skerp reaksie. Hy het in die verlede al baie gesien hoe sy vriend se oë rek wanneer hy ’n nuwe nooientjie in die oog kry en dan wou hy altyd weet wie dit is. Nou het hy egter heel anders opgetree. Hy het stadig omgedraai sodat hy Elfie vol in die oë kon kyk. Sy blou oë het vernou en ’n dromerige uitdrukking aangeneem. Sy hele lyf het gespanne geword. Nie een het dadelik gepraat nie.

      “Dankie,