Daar kom 'n tyd. Ettie Bierman
Titelblad
Ettie Bierman
Daar kom ’n tyd
JASMYN
Daar kom ’n tyd
Daar kom ’n tyd
Hoofstuk 1
1
“Ek kan nie verstaan dat ons so sukkel om pêrelpienk te bemark nie,” merk Marinda fronsend op. “Dis my geliefkoosde ...” Sy bly stil om die koppelaar te trap toe sy sien dat die verkeerslig rooi is. Dis ’n kuns wat sy nog nie bemeester het nie – om te gesels én te bestuur. Eersgenoemde ontvang gewoonlik die meeste aandag. Seker daarom dat sy nooit ’n goeie bestuurder sal word nie. Nog ’n ding wat sy nooit sal regkry nie, is om eerste die rem te trap en dán die koppelaar. “Dis my geliefkoosde skakering en dit verander nie van kleur ’n ruk nadat jy dit aangewend het nie.”
“Pêrelpienk is te na aan skulppienk,” verduidelik Veronica. “Ons sal een van die twee moet onttrek.”
“Op my aanbeveling sal dit ...”
Haar voorkop tref die windskerm met ’n harde slag toe ’n motor hulle van agter stamp. Daar is die nare geluid van knarsende metaal, glas of iets wat breek en die motortjie bokspring vorentoe.
“Vervlaks ...” prewel Marinda verslae. Sy sit ’n oomblik lank doodstil en haal ’n paar keer diep asem om tot verhaal te kom. “Deksels!” roep sy dan uit, skielik woedend. Sy pluk haar deur oop en vlieg uit die motor.
“Dís nou mooi!” skree sy vir die bestuurder van die motor wat op hare se buffer sit. “Dis pragtig!”
Die deur van die groot, geel motor word stadig oopgemaak en ’n paar lang bene kom te voorskyn. Die ligte verblind Marinda, dog sy kan sien dat daar ’n lelike duik in haar motor se kattebak is en by haar voete lê stukke rooi plastiek of bakeliet of iets.
“Kyk hoe lyk my motor!” roep sy woedend uit. “Wat het jy gemaak? Aan die slaap gesit?”
“Ek is vreeslik jammer,” sê die man boetvaardig. “Het jy seergekry?”
“Nee, maar kyk hoe lyk my motor!”
“Ek is jammer,” maak hy weer eens verskoning en stap nader om die skade te bekyk. In sy motor se ligte kan Marinda sien dat hy jonk is en dat hy blykbaar ook geskrik het. Dadelik is sy skaam omdat sy soos ’n viswyf tekere gegaan het. ’n Ongeluk gebeur so maklik en dit kon sý gewees het wat so iets oorgekom het. Die arme ou het hom seker boeglam geskrik toe sy soos ’n warrelwind uitgevlieg en op hom begin skel het ...
“Wat het jy gemaak?” vra sy meer redelik. “Anderpad gesit en kyk?”
Die jong man vee met die agterkant van sy hand oor sy gesig.
“Ek weet nie wát ek gemaak het nie ... Kyk, ek is verskriklik jammer. Ek sal jou my naam en adres gee en alle skade vergoed. Gelukkig is joune ’n ou motor en is daar reeds ’n paar ander stampe.”
“Dis nié ’n ou motor nie,” begin Marinda se stem te bewe. “Ek het hom ’n maand gelede gekoop.”
“Dan is ek éérs jammer,” sê die jong man sag. “Ek sal jou motortjie mooi laat regmaak. Die skade is nie so erg nie. Dis net die duik in die kattebak en die agterste liggie wat stukkend is. Hier is my naam en adres ...” Hy haal ’n sakboekie en pen uit sy sak, skryf vinnig iets neer en skeur die bladsy vir Marinda uit.
“Moet jy nie liewer jóú naam vir hom gee sodat hy met jou kontak kan maak nie?” stel Veronica voor.
Marinda neem sy pen en die boekie om haar naam en adres neer te skryf, en nou eers kom sy agter hoe groot sy regtig geskrik het. Haar hand bewe so dat sy skaars kan skryf en sy moet hard konsentreer om mooi duidelike blokletters te maak en haar telefoonnommer te onthou.
“Dis die eerste keer dat so iets met my gebeur,” maak sy bewerig verskoning. “Moet ons nie die polisie of iemand ontbied nie?”
“Dis nie nodig nie. Net in geval van ’n ernstige ongeluk. Marinda Reynecke, is dit?”
“Ja. Kan jy my adres en telefoonnommer lees?”
“Ja, jy het dit baie duidelik geskryf. Ek sal jou vroeg Maandagoggend skakel, Marinda, en dan tref ons reëlings om jou motor te laat herstel. Moenie bekommerd wees nie. Ek sal sorg dat dit behoorlik gedoen word en dat jy die minimum ongerief hoef te verduur. En ek is nogmaals jammer, hoor!”
“Dis in die haak. Ek is jammer dat ek onmiddellik begin rusie maak het, maar ek het groot geskrik. Het jý nie dalk seergekry nie?”
“Nee wat, dit was net ’n ligte stampie. Ek het al veel erger oorgekom.”
“Jou motor het self ’n lelike stamp weg.”
“Dis nie die ergste nie ... Ee ... Het julle dames dalk lus om ’n drankie – medisinaal – saam met my te gaan drink?”
Marinda kyk onseker na haar vriendin.
“’n Drankie sou welkom gewees het, maar ek glo nie ons het tyd nie.”
“Ons het nie tyd nie,” beaam Veronica. “Ons is op pad na ’n vergadering en ons is reeds effens laat.”
“Ek is jammer, dames. En ek is jammer dat ek jou laat skrik het, Marinda, en jou nuwe motor gestamp het. Maandagoggend vroeg skakel ek jou en neem jou motor garage toe.”
Marinda se knie bewe en haar voet ruk op die koppelaar, en sy moet drie keer probeer voor sy daarin slaag om weg te trek.
“Ek wens daar was tyd om gou te gaan koffie drink ... Of ek wens ek het gerook of iets gedoen waarmee ek my senuwees kan kalmeer,” sê sy vir Veronica. “En die ding waarvoor ek nou die allerminste op aarde lus is, is om ’n bemarkingsvergadering by te woon. Ek kan nie reguit dink nie en as meneer Arends vir my iets moet vra, sal ek hom die simpelste spul antwoorde gee. Dink jy hy sal verstaan as ek sê dat ons langs die pad ’n ongeluk gehad het?”
“Nie meneer Deetlef Arends nie. Hy verstaan nooit nie. Ek voel skuldig. As jy my nie kom oplaai het nie, het daardie man jou nie gestamp nie.”
“Dan het iemand anders my dalk gestamp of iets veel ergers gebeur.”
Sy kyk in haar truspieëltjie en sien dat die groot motor nog steeds agter hulle ry, maar ’n veilige afstand handhaaf. Veronica begin van die ongeluk vertel waarin sy drie jaar gelewe was, maar Marinda luister net met ’n halwe oor. Sy moet hard konsentreer om te bestuur en nie ’n dom ding aan te vang wat ’n nog groter ongeluk kan veroorsaak nie. Sy is so senuweeagtig dat dit voel of die motors in die bane langsaan haar enige oomblik gaan vasdruk, of dat die man in die groot motor agter hulle weer in haar gaan vasry. Sy is dankbaar toe hy by die volgende afrit liggies toeter blaas en afdraai.
“Hy was nogal ’n mooi ou,” val sy Veronica in die rede. “En baie gaaf.”
“Gaaf? Ek sou so dink! Nadat hy jou byna verongeluk het, is dit die minste wat ’n mens kan verwag – dat hy gaaf sou wees. Maar dit was nie nodig dat jý so simpatiek en vriendelik moes wees nie. Dit was nie jy wat die ongeluk veroorsaak het nie.”
“Ek weet. Maar hy het so moeg en vervaard gelyk dat ek vir hom jammer gevoel het.”
“Jammer? Hy was nie moeg en vervaard nie. Hy was effens hoërig in die takke.”
“Was hy? Ek het niks agtergekom nie.”
“Ek ook nie, tot ek sy asem geruik het. Dis dié dat sy reflekse blykbaar ’n ietwat vertraag was en seker dié dat hy nie daarvan wou hoor om die polisie te ontbied nie.”
“Hy mag ’n drankie of twee ingehad het, maar hy was beslis nie dronk nie en ek glo nie ’n mens ontbied die polisie in geval van so ’n ligte ongelukkie nie.”
“Miskien nie. Wat is die ou se naam en waar woon hy?”
“Ek het nie eens gekyk nie, net die valletjie papier in my sak gedruk ...”
Marinda haal die sakboekblaadjie uit haar sak, skakel die dakliggie aan en gee dit vir Veronica.
Veronica