Daar kom 'n tyd. Ettie Bierman
is die beste ding wat nog met my gebeur het,” fluister hy en dan merk hy vies op: “Hier kom daardie ellendige kelner al weer! Hy het blykbaar ’n kursus geloop oor wanneer om ongeleë en onwelkom te wees.”
“Dis jý wat die ligte geflits het!”
“Herinner my tog om nooit in die toekoms weer ligte te flits nie, sal jy, my liefste? Ee ... Twee warmbrakke en twee limonades, asseblief. Nee, wag, verdubbel daardie bestelling. Ons het iets om te vier.”
Die kelner stap kopskuddend weg en Marinda en Wynand lag.
“Wat gaan ons môre doen?” wil Wynand weet.
“Moet jy nie môre terugry Witrivier toe nie?”
“Eers laat môreaand. Ek sal deur die nag ry en Maandagoggend ’n paar uur steel om te slaap – en as Hugo iets te sê het, pak ek my goed en ry terug na jou toe. Jy sal nooit met my rusie maak nie, sal jy, Rinnie?”
“Nooit nie, behalwe as jy vir my moeg word en my nie meer wil hê nie. Dán sal ek baie met jou rusie maak.”
“Dan sal jy nooit met my rusie maak nie, my liefling. Al is ons honderd jaar getroud, sal ek nooit vir jou moeg word nie.”
Die volgende oggend vroeg hou die geel motor voor Magnoliahof stil en kom hamer Wynand aan Marinda se voordeur.
“Jy het dan gesê jy kom my eers tienuur oplaai?” loer sy verslae om die deur, bang dat hy die krullers in haar hare sal sien.
“Goed, dan gaan sit ek maar twee uur lank buite in die koue in my motor en kom klop ek om tienuur weer aan jou deur.”
“Kom wag in die sitkamer, jou lawwe mansmens,” lag sy.
Sy laat die voordeur oop en vlug kamer toe voordat hy haar kan sien. Dan pluk sy met koorsagtige haas laaie en kaste oop en trek so vinnig aan as wat sy kan. Sy wil nie kosbare tyd vermors nie, tyd wat sy saam met Wynand kon deurgebring het. Binne ’n kwartier staan sy in die sitkamer, ’n wit langbroek aan, ’n rooi truitjie en ’n donkerblou gestreepte serp in haar hare.
“Dis nie moontlik nie,” sê Wynand verbaas.
“Ek is ’n vinnige meisie!”
“Ja, maar ek het nie gedink dat jy vanoggend nog mooier kan wees as gisteraand nie. Ek het gedink ek sal vanoggend sien dat ek ’n fout gemaak het, dat geen meisie so beeldskoon én so lief en dierbaar kan wees nie.”
“Sal ek nóg liewer en dierbaarder wees en vir jou koffie gee om te drink?”
“O, sy is bang, nè?” sê Wynand geamuseerd. “Sy is bang ek wil haar behoorlik môre sê en nou wil sy kombuis toe vlug onder die voorwendsel dat sy koffie wil gaan maak.”
“Môre, Wynand,” giggel Marinda en steek haar regterhand na hom toe uit.
Wynand vang dit in albei syne en trek haar ferm nader.
“Is dit hoe ’n aster haar verloofde groet? Kom hier, my lief, sodat ek jou behoorlik kan dagsê ...”
Heelwat later wikkel Marinda haar uit sy arms los en sê effens uitasem: “Ek wil regtig graag vir jou koffie en iets te ete gee. Jy is seker te vroeg by die hotel weg om ontbyt te kry.”
“Ja, maar moenie moeite doen nie. Gee net vir my ’n glas koue water. Dit gaan goed saam met liefde.”
“Koue water wat gekook is, met koffiepoeier en melk en suiker daarin?”
“En miskien ’n roereier en spek en roosterbrood daarby ...”
Wynand kom sit op ’n hoë kombuisstoeltjie en hou Marinda met blink oë dop terwyl sy ontbyt maak. Hy sny vir haar die brood, maar verder wil hy nie help nie.
“Slaag of druip?” wil Marinda weet toe hulle buite op die balkon sit, elkeen met ’n volgelaaide bord en twee koppies koffie.
“Al kon jy nie eers ’n eier kook sonder om dit te laat brand nie, slaag jy met volpunte. Maar dit herinner my aan iets ... Het ek vroeg gisteraand geslaag of gedruip nadat jy my so fyn bekyk het?”
Marinda neem ’n groot mond vol spek en roosterbrood sodat sy nie hoef te antwoord nie.
“Nog koffie, Wynie?” vra sy liefies.
“Dis nie regverdig nie!” kla hy verontwaardig. “Ek het my hele hart aan jou blootgelê en jou aan my ewige liefde verseker, en jy het nog nie een maal eers vir my gesê jy hou van my nie.”
“Ek hou van jou,” antwoord Marinda onskuldig. “Nog koffie?”
“Nee dankie. Is dit al?”
“Nee, ek het nog baie eiers en spek en tamaties in die yskas en kan baie maklik vir jou nóg kos maak.”
Wynand weier om saam te skerts.
“Is dit al, Rinnie? Hou jy net van my en niks meer nie?”
“Ek is lief vir jou, Wynand, en ek dink ek sal baie gou meer as net dit vir jou wees. Maar ’n meisie het tyd nodig. Jy het gisteraand gesê jy wil nie dadelik ’n antwoord hê nie en ek hou jou by jou belofte. Wanneer kom jy weer vir my kuier, dan kan ons weer praat?”
“Ek weet nie,” sê hy effens dikmond. “Dis een van die dae skoolvakansie en dan is dit ons besige tyd. Ek weet nie wanneer Hugo my weer ’n naweek sal afgee nie.”
“Dan skryf ek maar vir jou, of stuur ’n telegram met my antwoord,” sê Marinda liggies.
Dadelik is Wynand weer sy vrolike lieftallige self.
“Volgende naweek het ons ’n klomp kongresgangers by die Bosbok en ek sal seker moet bly om te help, maar die naweek daarna kom ek weer vir jou kuier en dan kom ek my antwoord haal. Reg, Rinnie?”
“Reg, Wynie.”
“Gaaf. Nou waar gaan ons heen? Bronkhorstbaai toe of Hartbeespoortdam toe?”
“Dit maak nie saak nie. Het jy nie lus om vleis te gaan braai nie? Ek het baie vleis in die vrieskas en ons kan gou ’n paar toebroodjies smeer.”
“Top! Ek het hout in die motor.”
“Jý pak darem snaakse bagasie in as jy vir ’n nooi gaan kuier ...”
“Ek het nie geweet ek gaan vir ’n nooi kuier nie. Ek het gedink ek gaan vir ’n kantoorjuffrou in ’n korrekte, sombere, swart baadjiepak aandete koop en besigheid met haar gesels. Al wat ek vir háár ingepak het, was my tjekboek. Die hout was sommer nog in die bagasiebak ná ons verlede naweek by Leeukop gaan vleis braai het.”
Marinda haal vleis en brood uit en begin dit bewerk, maar Wynand stap sitkamer toe, waar hy sy baadjie uitgetrek en oor ’n stoel gehang het. Ná ’n paar minute is hy terug en sit ’n tjek op die kas neer.
“Dis om die skade van jou motor te betaal. Ek is jammer dat jy alleen die moeite moet hê, maar ek hoop die tjek is groot genoeg om die garage se rekening te betaal. Ek gee liewer nou vir jou die tjek, voor ek vergeet.”
“Ag, Wynand, dis nie nodig nie,” keer Marinda, skielik bewoë. “Ek kan self vir die skade betaal.”
“Dink jy ek sal dit toelaat?”
“Dankie ...”
“Moenie my bedank nie. Dis die minste wat ’n ou kan doen nadat hy iemand se motor deur nalatigheid beskadig het. Weet jy hoe verlig ek daardie aand was toe ek gesien het dis in ’n dame se motor wat ek vasgery het? Toe die motordeur oopvlieg, was ek bang daar spring ’n groot, sterk man uit wat my wil opdons.”
“En al die tyd is dit toe ’n lieftallige ou dametjie wat om verskoning vra omdat sy so skielik voor jou stilgehou het, sonder om haar hand uit te steek en te wys dat sy gaan stilhou? Die minste wat sy darem kon gedoen het, was om oor die rooi verkeerslig te ry en jou die ergernis te spaar.”
“Ja, sy was baie moedswillig,” grinnik Wynand. “Maar sy het darem agterna vir haar onnadenkende optrede