Locum vir liefde. Malene Breytenbach
sal darem te vrypostig en gretig klink.
“Skryf jy vir Eudoxia salbutamol voor?” vra sy om die gespreksonderwerp veiliger te hou.
“Ja, dis beter as die ou adrenergiese agoniste, ek wil nie haar hart oorstimuleer nie.”
Dit is vir Laura so lekker om met Kyle te sit en praat dat sy skoon geesdriftig raak. “Dis vir my so interessant dat asma die eerste keer in antieke Egipte geïdentifiseer is toe mense, seker die priesters en die mense wat lyke moes balsem, wierook ingeasem het. Vyftig, sestig jaar gelede het Westerse mense nog gedink dis psigosomaties.”
Kyle glimlag skeef. “Daar is mense wat nou nog so dink. Al die mense wat daaraan moes sterf omdat daar geglo is ’n mens kan chloroformlinimente aan die bors smeer en dan is die probleem opgelos.”
Hy breek sy soet broodjie en steek ’n stuk in sy mond. Laura kyk vasgenael hoe hy kou, hoe hy sy mond netjies met die servet afvee. Om te dink dat dit so mooi kan wees wanneer iemand eet . . .
“Ons vertrek vandag, ek sien uit,” sê hy dan. “Daar is sulke interessante plekke op ons roete. Al die pragtige kerke, die Russe weet darem maar van kerke bou. Weet jy van die manskore wat by al die kerke sing om die toeriste te vermaak?”
“Ek het gehoor, ja. Die basstemme is mos veral so tradisioneel in Rusland. Ek reken dit gaan soos engelekore klink, en ek is juis lief vir koorsang.”
“Ja, om ons sondige siele te verhef,” sê Kyle met ’n vonkel in sy turkoois oë.
“Dit sal van ons beter mense maak,” grap sy terug.
Hy drink sy koffie vinnig klaar, maar sy talm nog. Sy geniet sy geselskap soveel dat sy skaars aan eet en drink dink.
“Verskoon my, asseblief,” sê hy tot haar spyt en staan op. “Ek moet gaan hoor hoe dit met Eudoxia gaan. Ek het ontbyt na hul kajuit laat stuur, maar ek twyfel of sy juis kon eet.”
“Dis darem sleg as sy aan die begin van die toer al ’n aanval kry,” sê Laura, en hoop sy klink simpatiek.
“Sy het seker te veel opwinding gehad. Sien jou later, Laura.”
“Sterkte, Kyle.”
Dit is die eerste keer dat sy hom op sy naam noem, dink sy. Sy wil hom amper agternakyk, maar hou haar in en drink oënskynlik rustig haar koffie.
Ná ontbyt loop sy ’n draai op die dek en sien dokter Andrei Asparov aankom. Sy groet en dink hy gaan net verbyloop, maar hy vertoef langs haar.
“Hoe vind jy die toer tot dusver?” vra hy. Hy staan baie naby aan haar, nogal heel eie.
“Moskou was beslis ’n belewenis. Die Rooiplein is net nogal kleiner as wat ek gedink het. Mens sien mos altyd op TV hoe militêre parades daar plaasvind, en dan lyk dit enorm. Maar ai, die Kremlin en die kerke, die kunsskatte van die tsaars, dis asemrowend.”
Hy grinnik. “Ja, dit is. Maar die toeriste dink seker nooit daaraan dat daar etlike teregstellings op die Rooiplein plaasgevind het nie. Daar het baie bloed geloop.”
Laura ril effens. Onder al die glorie van Rusland loop ’n donker rivier van pyn en ellende, dink sy die soveelste keer op hierdie reis. Dis asof almal haar daaraan wil herinner.
“Ek sien uit na St. Petersburg,” sê sy net om iets te sê, want die man talm steeds.
“Ja, dis spektakulêr. Sekerlik een van die mooiste stede in die wêreld. Die Venesië van die noorde,” sê hy trots.
Sy wil net groet en loop toe hy vra: “Wil jy nie saam met my kom koffie drink nie?”
Sy is dadelik nóg lugtiger vir die man. “Dankie, maar ek het pas twee koppies in en ek moet my vriendin gaan ontmoet,” jok sy.
“Dis jammer. ’n Ander keer, dan. Ek sal jou ’n paar Russiese woorde en uitdrukkings leer, as jy wil, asseblief en dankie – dis ‘spasiba’.”
Sy glimlag effens stram. “Die toerleier het ons op die bus sulke goed geleer, toe ons na die Kremlin gery het. Totsiens eers.”
Sy loop weg en probeer dit kalm doen. Sy moenie lyk asof sy vlug nie. Die man lyk nogal asof hy van homself ’n oorlas kan maak as sy dit sou toelaat.
Sy bring ’n halfuur in haar kajuit deur met haar toerboekie. Maar sy kan nie eintlik daarop konsentreer nie. Haar kop is te vol van Kyle Barrymore: hoe hy praat, met sy baie effense Ierse aksent, sy pragtige Engels. Hoe sy gesigsuitdrukkings lyk. Hoe sy oë dromerig raak of stip kyk. Hoe sy mooi hande werk. Vanoggend het hy ’n liggroen hemp met ’n Polo-embleempie gedra en sy oë het byna na groen geneig.
Jy raak nou skoon van lotjie getik, sê sy streng vir haarself. Sy moet vir Laetitia gaan soek en iets saam met haar doen. Sý sal haar aandag heeltemal van Kyle af weglei.
* * *
Laura kry nie gou weer kans om alleen met Kyle te gesels nie. Aan tafel is al drie die Iere telkens daar – Eudoxia het gou herstel. Tussenin kuier Laura met Laetitia en gesels met ander mense. Hulle weet teen dié tyd almal dat sy ’n geneesheer is en kom na haar met kwaaltjies en vrae. Hulle kom vra selfs medisyne, wat haar eintlik ’n bietjie irriteer. Sy stuur hulle na dokter Andrei Asparov, maar diagnoseer wel klein goedjies.
Aan tafel vertel sy laggend vir Kyle daarvan. “As mense weet jy is ’n dokter, kan jy maar vergeet van uitgelos te word. Pla hulle jou ook?”
“So hier en daar.”
“Hulle pla hom gans te veel,” kla Eudoxia. “Veral die vroumense. Mens sou sweer hier is nie ’n Russiese dokter aan boord nie.”
Laura glimlag vir haar. “Ag, ek dink mense soek ook maar net troos, of ’n onderwerp waaroor hulle met ’n mens kan gesels.”
“Ja, almal se ipekonders kom altyd na vore op so ’n reis,” sê mevrou St John. “Kyle, jy sal maar net moet streng wees en hulle na die Russiese dokter verwys.”
“Ek gee nie om om hier en daar bietjie raad te gee nie,” verweer hy. “Gee jý om, Laura?”
“Ag, nee wat. Dis nie só steurend nie. Ek het in elk geval nie medikasie om uit te deel nie.”
“Ons het ’n hele tassie vol,” sê Eudoxia. “Dit lyk vir my asof die mense dink hulle kan kom bedel.”
“Ag nee,” sê Kyle. “Net mevrou Symington het vir pynpille kom vra, en daarvan het ons genoeg. Ek het haar gesê volgende keer moet sy na dokter Asparov gaan. Sy kan die Russiese medikasie vertrou, en ek is seker hy is goed gekwalifiseer.”
“Sy het net ’n verskoning gesoek om met jou te kom praat en toe is jy nog so vriendelik met haar,” verwyt Eudoxia hom. “Nou gaan sy aanhoudend lastig wees.”
Laura merk vlietende irritasie oor Kyle se gesig, maar dit verdwyn byna onmiddellik weer. Hy trek net sy skouers op. Dié meisie is glad nie seker van hom nie, dink Laura. Sy is jaloers op alle ander vroue. Sy wat Laura is, sal versigtig moet wees, anders kan dinge onaangenaam raak.
Sy wonder of die onlangse asma-aanval nie juis deur
Eudoxia se ontsteltenis oor haar verloofde se aanloklikheid veroorsaak is nie. Sê nou net sy gee voor, met die doel om hom besorgd te maak en sy aandag in beslag te neem? Maar hy sal dit tog seker agterkom? ’n Dokter sal hom tog nie so maklik laat manipuleer nie, verseker sy haarself.
* * *
Dit neem ’n hele ruk voordat hulle by die plek kom waar hulle die eerste keer aan wal sal gaan. Laura en Laetitia staan op die dek en kyk hoe kerke met blou koepels naderkom.
“Oeglitsj is dié plek se naam,” sê Laura. “Die kerke is glo fabelagtig.”
“Dis soos iets uit ’n Duisend-en-een-nagte,” sug Laetitia. “Ek voel of ek in ’n droom loop.”
Laura kyk of sy die Iere iewers sien, maar hulle is nie tussen die ander gretige toeriste nie. Die skip meer vas en hulle gaan aan wal. Daar