'n Wêreld sonder hom. Christine le Roux
uitkom nie.”
“Los haar,” sê Dennis dan altyd. “Ek is lief vir haar nes sy is.”
Nicoline moes maar daarby berus, al pynig dit haar om te sien hoe Rosa aantrek. Kleurloos, geen benul van wat haar pas of wat die huidige mode is nie. Sy trek aan om haar lyf te bedek, sy dra baadjies of truie omdat sy koud kry en sy gee glad nie om hoe dit lyk nie. Niks hoef by enigiets anders te pas nie, solank sy ordentlik geklee is. Nicoline weet dis nie belangrik nie; die feit dat Rosa sonder bedrog is, altyd positief en simpatiek, eerlik en ingestel op ander mense se gerief, is veel belangriker. Dis net dat haar hande soms jeuk . . .
Rosa is besig om Dennis uit te vra. Sy wil alles hoor: hoe hy geslaap het, wat hy geëet het, wat die dokter sê, wat sy vir hom kan bring of doen. Sy het sy pos saamgebring, want sy gaan elke middag na sy woonstel toe, gee sy plante water, stof af, kyk dat alles in orde is en haal sy pos uit. Om hulle meer privaatheid te gee, skuif Nicoline haar stoel agteruit en kyk by die venster uit. Dis herfs, maar die son skyn warm buite. Sy wonder wat sy vanaand sal aantrek, want die nuwe rekenmeester op kantoor het haar uitgenooi vir ete. Miskien die donkerpers baadjie met die . . .
Die volgende oomblik word sy van agter gestamp sodat sy amper van haar stoel af vlieg.
“Oeps,” sê die dokter wat met sy klaarblyklik gewone spoed agter die gordyn uitgehaas kom. Hy gryp na die rugkant van die stoel. “Ek is jammer.”
Nicoline kyk hom suur aan en stryk haar hare glad. “Nou’s ons kiets,” sê sy, maar hy is klaar by die deur uit en weg in die gang. Die suster wat agter hom aan stap, kyk haar streng aan, maar sê niks nie. “Mens is jou lewe nie meer seker in ’n voorstedelike hospitaalkamer nie,” sê sy vir Dennis.
Hy lag. “Jy’t begin.”
Nicoline staan op. “Ek gaan julle twee tortelduifies alleen laat. Ek moet my gaan regmaak vir vanaand se jolyt.”
“Wie’s dit vanaand?” vra haar broer. “Of kan jy ook nie sy naam onthou nie?”
“’n Nuwe een,” sê sy ongeërg. “Neil Jooste. ’n Mooi man en nie getroud nie.”
Rosa skud haar kop en glimlag. “Ek hoop julle geniet dit.”
“O, ons sal.”
Dennis bestudeer haar vanuit sy liggende posisie. Dat sy suster buitengewoon aantreklik is, sal niemand betwyfel nie. Te mooi om waar te wees, het een van sy vriende jare gelede gesê. Terwyl ander tienermeisies deur ’n onaantreklike stadium gegaan het – puisies, oorgewig, drade om die tande – het Nicoline net mooier geword. Van ’n klein dogtertjie met bruin hare en oë, het sy verander in ’n slanke langbeentiener met ’n vel soos ’n vroeë-appelkoos. Haar tande was egalig, haar hare was dik en blink, haar bene het net langer en mooier geword, en geen oortollige gram gewig het ooit om haar heupe of bobene saamgepak nie. Sy was in die skool se swemspan, het hokkie en tennis gespeel en akademies presteer. Seuns en later mans het voor haar geswig.
“Dis nie gesond nie,” het sy ma laas gekla toe hulle almal op die plaas was vir Kersfees. Hy het vir Rosa saamgeneem en Nicoline haar nuutste kêrel, ’n man wie se naam hy nie eers meer kan onthou nie omdat die flirtasie te kort geduur het. “Die kind neem die lewe te lig op.”
“Ag, tannie,” het Rosa op haar sagte manier gesê, “dit lyk maar so. Nico het net nog nie besluit wat sy van die lewe wil hê nie.”
“Dis wat ek bedoel,” het sy ma swaarmoedig gesug.
Want Nicoline is universiteit toe, het ’n graad in sielkunde behaal, toe net so van rigting verander, ’n sekretariële kursus gevolg en begin werk as die sekretaresse van ’n vooraanstaande nyweraar. Die feit dat sy hiervan ’n onmiddellike sukses gemaak het, het haar ouers nie getroos nie.
“Alles verniet,” het haar pa gebrom al was sy die appel van sy oog. “Drie jaar op universiteit en nou tik sy briewe.”
“Darem nie heeltemal nie,” het Rosa weer gesê. “Sy is omtrent in beheer van die firma as mens na haar baas luister. Die man is totaal versot op haar.”
“Dis die ergste van alles,” het sy ma gesê.
“Nee, tannie. Sy vrou is ewe erg oor Nico. En sy kinders. Sy het sy dogter gehelp met die keuse van haar matriekafskeidsrok, het haar hare en grimering gedoen en die kind was glo die mooiste meisie op die dans. Noudat die meisie op kollege is, help Nico haar met vakkeuses en sulke goed.”
“Maar wanneer gaan sy trou?”
Dit, dink Dennis, is wat hulle almal wonder. Hy is nou agt en twintig en hy en Rosa wil volgende jaar trou. Nicoline is amper dertig en sy hou geen kêrel langer as ’n paar weke nie.
“Hulle verveel my, Den,” het sy teenoor hom erken toe hulle twee een middag, soos in hulle kinderdae, afgestap het spruit toe. Sy ma het hom op die hart gedruk om tog ernstig met Nicoline te praat. Rosa het hulle taktvol alleen gelaat en Nicoline se nuutste kêrel – die arme man – het saam met hulle pa in die bakkie rondgery. Hy en Nicoline het langs die byna droë spruit op ’n bank plat klippe gaan sit. Hier het hulle as kinders klei gespeel, die plat klippe hulle werkstafel. “Weet jy hoe dit is?” het sy voortgegaan. “Die mans kyk met sulke skaapoë na my en ek verloor op die plek alle lus vir hulle.”
“Wat wil jy dan hê?” het hy gevra.
“Ek weet nie, maar ek kan jou verseker: ek sal weet as ek dit kry.” Sy haat dit om haarself te bespreek en neem gewoonlik haar toevlug tot lighartige, tergende opmerkings, maar daardie middag was sy ernstig. “Hulle raak nie verlief op my nie, Den. Hulle weet nie wie ek is nie. Hulle sien net my lyf raak of my bene. Hulle wil saam met my gesien word. Nie een van hulle weet wat in my kop aangaan nie en niemand stel belang om uit te vind nie. Hulle dink ek is ’n mooi vlinder en dis al wat hulle wil hê. Dis goed, hulle gebruik my en ek gebruik hulle.”
Die laaste opmerking het hom geskok. “Dit klink vreeslik, sus.”
Sy het haar skouers opgehaal. “Miskien.” Sy het haar kop gedraai, na hom gekyk onder die gordyn donkerrooi hare. “Ek slaap nie rond nie, boet. Sê dit maar vir Ma as sy jou vra. Ek weet wat ek wil hê en ek sal daarvoor wag. As ek sê gebruik, bedoel ek bloot ek gebruik hulle om my na al die restaurante en konserte en toneelstukke toe te neem. En as jy nog dink dit klink harteloos: wat van hulle? Hulle gebruik my ook net om ’n mooi meisie aan hulle sy te hê. Moenie dink ek val vir die vurige liefdesverklarings nie. Hulle bedoel dit nie.”
“Hoe seker is jy daarvan?” Die arme man wat so sonder ontsag op hulle pa afgeskuif was, het vir hom baie verlief en bedremmeld gelyk.
Sy het net haar skouers opgehaal en rondgesoek na plat klippies wat sy een vir een in die waterpoel laat plons het. “Ek is nie ondankbaar nie,” het sy voortgegaan. “Maar om baie mooi te wees, is dieselfde as om baie ryk te wees. Jy gaan nooit weet wie regtig van jou hou nie.”
Ná hierdie gesprek het hy sy ma probeer gerusstel sonder om alles te herhaal wat Nicoline vertroulik aan hom gesê het. Of dit sy ma getroos het, weet hy nie. Wat sy ma wil hê, is ’n getroude dogter, ’n rustige skoonseun wat by die gesin sal inpas en ’n paar kleinkinders wie se foto’s sy vir haar vriendinne kan wys. Of Nicoline ooit in so ’n patroon gaan pas, betwyfel hy.
“Sy’s ’n eksotiese voël,” het Rosa eenkeer vir hom gesê. “’n Paradysvoël en ek ’n vaal mossie, en weet jy wat die vreemdste is? In haar teenwoordigheid voel ek nie soos ’n vaal mossie nie, sy laat my eerder ook soos ’n paradysvoël voel.”
Dit is waar, moes hy tot sy verbasing toegee. Nicoline het baie vriendinne en almal is baie lief vir haar. ’n Mens sou verwag dat ander meisies haar as ’n bedreiging vir hulle sou beskou. Maar dit is nie die geval nie.
“Het ek ’n vuil kol op my voorkop?” onderbreek Nicoline sy gedagtes. “Jy staar na my asof ek ’n spook is. Het die haastige dokter my bloedneus geslaan?”
“Nee, nee,” sê hy vinnig.
“Is my hare te rooi?”
Hy lag, maar hou dadelik