Slavin van La Liberté. Annelize Morgan
Lantini voel nie baie gelukkig nie. Hy kon baie meer as ’n duisend dukate vir net die meisie alleen gekry het, maar hy kan maar nie sy vrees vir die graaf afskud nie. Dis nie die soort man met wie hy graag kragte meet nie. Die vuishou wat De la Fontaine hom gegee het, bewys net die man se onvoorspelbaarheid. Hy sal maar net hierdie reis as ’n minder winsgewende een moet afskryf.
De la Fontaine wag hom op die dek van die skip in.
“Stuur die vyf slawe wat ek gekoop het land toe. Die blanke meisie neem jy na jou kajuit.”
Lantini kyk onseker na die graaf. Wat voer die man dan nou in die mou? Met ’n ligte skouerophaling draai hy dan om om die graaf se bevele aan sy manskappe oor te dra.
Intussen staan Leia met gloeiende oë na die donker trap en kyk. Sonder dat sy dit so wou hê, het die groot, forse man ’n indruk op haar gemaak. Dit verander egter niks aan die feit dat sy hom met dieselfde haat bejeën as wat sy voel teenoor enigeen van sy ras nie. Sy kan ook nie glo dat die man se besoek aan die vuil ruim enigiets goeds kan inhou nie.
’n Paar matrose kom met die trap af en begin weer enkele gevangenes losmaak. Dit ontgaan Leia nie dat hierdie vyf mense nie sterk en gesond is soos dié wat vroeër weggeneem is nie.
Die verwagtende vrou begin huil en pleit, maar die matrose steur hulle nie aan haar nie. Die ou man en die ander drie laat gedwee toe dat hulle weggelei word. Niks kan hulle meer verbaas nie en niks kan hulle meer skrikmaak nie. Hulle het die ergste ervaar wat moontlik is.
Die stilte sak weer oor die groep in die ruim toe. Leia besef skielik met ’n kloppende hart dat die vreemde, blanke man se besoek verband hou met die verwydering van die paar gevangenes. Haar oë soek dié van Teka hier by haar, en sy weet dat die meisie haar vrees deel. Daar bestaan geen woorde waarmee hulle mekaar kan troos nie.
Die luik gaan weer oop, en hierdie keer kom twee matrose reguit na Leia gestap. Sy skuif verskrik agteruit tot teen die wand van die skip. Dis die einde, dink sy paniekbevange. Hier is waar alles gaan eindig, en ek is nog nie daarvoor gereed nie. Ek haat die groot man wat hier was! Ek haat die mans met hul wit velle wat my in hierdie ellende gedompel het!
“Los my!” gil sy en gryp na Teka. Hulle klou mekaar soos drenkelinge vas. “Ek wil nie gaan nie! Los my!”
Die matrose kyk na mekaar en dan terug na Leia wat met wydgerekte oë na hulle staar. “ ’n Mens sou dink dat hulle teen hierdie tyd genoeg gehad het van dié stink hool,” sê die een gevoelloos en ruk Leia van Teka af weg.
“Nee!” gil Teka en probeer Leia bereik. Die ander matroos klap haar hard deur die gesig en sy val terug tot waar sy snikkend op die vuil vloer bly lê.
Leia spartel om uit hul greep te kom, maar die weke lange reis en die min kos begin sy tol eis. Sy het te min krag om haar werklik nog te kan verset.
“Teka!” kerm sy toe hulle haar teen die trap uit sleep-dra. “Teka! Help my, Teka!”
Maar Teka kan nie orent kom nie. Sy is uitgeteer en kragteloos. Die blink trane op haar wange en die verskriklike verdriet in haar donker oë sal Leia nog lank bybly.
Dit is asof daar iets in Leia doodgaan. Die laaste ligpunt het uit haar lewe verdwyn. Sy is nou alleen met haar groot verlange en diep hartseer. Teka is nie meer by haar om haar vrese en verlange te deel nie. Dit lê alles nou in haarself opgesluit.
De la Fontaine wag haar in Lantini se kajuit in. Sy kom verskrik en bewerig soos ’n vasgekeerde wildsbokkie binne en bly by die deur staan. Sy blik gly oor haar skamele klere en met ’n skok besef hy dat hy hom die eerste keer deeglik misgis het. Sy is nie net ’n gewone, ongelukkige meisie nie, maar duidelik deel van die swart mense in die ruim. Daar is niks in haar wat hom hoegenaamd aan die beskawing herinner nie. Die raaisel van haar teenwoordigheid op ’n slaweskip verdiep. Hoe het sy hier gekom en waar kom sy werklik vandaan? Dalk kan sy niks meer onthou nie. Dalk weet sy self nie meer nie.
Hy laat sy blik sak en dink ’n oomblik lank diep na. Só kan hy haar nie aan wal neem nie. Hy sal moet sorg dat sy iets kry om aan te trek.
Leia staar na die man. Die blanke mans met wie sy te doen gekry het, lyk anders as dié een. Teen hierdie tyd ken sy al die reguit neuse en dun lippe van die blankes, maar die man bly anders. Sy neus is fyner en skerper, sy gesig sterk asof dit uit ’n ruwe klip gebeitel is. Sy oë is ’n helder groen soos die fyn lenteblommetjies van die wilgers. Ook sy klere is anders. Intuïtief weet sy dat hy ’n baie belangrike man moet wees. Maar dis wat hy met haar beoog wat haar op die oomblik die meeste bekommer. Hoekom is sy alleen saam met hom hier?
De la Fontaine kyk op en merk dat sy hom die hele tyd fyn dopgehou het. ’n Glimlag pluk aan sy mondhoeke. Wat sou daar in haar gedagtes omgaan? wonder hy.
“Kan jy nog jou moedertaal praat?” vra hy dan.
Leia hou haar kop skuins en frons diep. Sy het die effense glimlag gesien en op ’n vreemde manier het dit haar gerusgestel. ’n Gesigsuitdrukking het nie woorde nodig om dit te verduidelik nie. ’n Glimlag is iets vriendeliks. Wat hy egter vra, weet sy nie.
De la Fontaine sug. Sy is so rou soos enige van die ander slawe. Daar is geen sin in om hierdie gesprek verder te probeer voer nie. Die beste sal wees om haar in die nedersetting te kry en môre douvoordag na La Liberté te neem. Daar kan hy weer die probleem behoorlik in oënskou neem.
Sy glimlag laat Leia ietwat ontspan. Miskien is haar lot nie werklik so erg as wat sy gemeen het nie. Sy is egter nog steeds agterdogtig, en toe hy nader kom om sy mantel om haar skouers te hang, staan sy verskrik terug. Haar hele liggaam bewe van vrees.
De la Fontaine besef dat sy probleem al hoe groter word. Sy wantrou hom en daar is geen manier waarop hy haar kan gerusstel nie. Oënskynlik het sy geen benul van wat met haar gebeur nie. Sy weet nie wat daar op haar wag nie.
“Ek gaan jou geen leed aandoen nie,” sê hy paaiend in sy diep stem. “Al wat ek wil hê, is dat jy hierdie mantel om jou moet hang. Jy kan nie so naak in die nedersetting verskyn nie.”
Leia sluk hard. As sy maar net kon verstaan wat hy van haar verwag, maar sy ken nie sy taal nie. Sy is bang vir die mantel. Dit is groot en swart en wat sal gebeur as sy dit om haar skouers hang? Is dit dalk die een of ander makabere ritueel waarmee hy besig is?
De la Fontaine kan nie langer tyd verspil nie. Hy sal haar net so aan wal moet neem en hoop dat daar nie te veel mense is wat hom sien nie. Dit sal die skindertonge tot in die Wamakersvallei laat gons.
Hy maak die deur oop en roep na Lantini.
Die kaptein kom onseker binne. “Wou dit toe nie werk nie, signore?” wil hy vermakerig weet.
De la Fontaine se gesig verdonker. “Jy is en bly ’n vark, Lantini. Kry ’n platboomskuit gereed. Ek gaan haar net so nedersetting toe neem.”
Lantini lag. “Ek sal graag die klomp se gesigte wil sien! U moet aan u reputasie dink, signore!”
“Trap!” brul die graaf woedend.
Lantini maak homself haastig uit die voete. Die graaf De la Fontaine is in ’n liederlike bui, besluit hy. Hy moes liewer nooit die man toestemming gegee het om aan boord te kom nie. Nou is dit te laat vir trane. Op sy eie skip word hy soos ’n hierjy rondgejaag, en as dit nie genoeg is om ’n kaptein met selfrespek tot raserny te dryf nie, dan wonder hy wat is.
Dis met verligting dat Lantini die graaf en die meisie sien vertrek. Hy het nou wel nie veel vir haar gekry nie, maar hy moet seker dankbaar wees dat die graaf hom nie te lyf gegaan het nie.
In die skuit klou Leia krampagtig aan die kant vas. Tot nou toe het sy nog geen woord gesê nie. Dit is byna asof haar tong in haar mond vasgegroei het. Haar gedagtes bly ’n warboel van vrees en onsekerheid. Sy kan die angs nie meer beheer nie. As sy net geweet het wat haar uiteindelike lot gaan wees, sou sy nie so bang wees nie.
Sy word na die ander vyf slawe geneem waar sy die nag sal deurbring. Hulle sit saam in ’n klein kamertjie waar daar strooimatrasse en ruwe komberse op die vloer lê. Ook in die ander se oë is daar naakte vrees, en Leia voel