Annelize Morgan Omnibus 5. Annelize Morgan
ANNELIZE MORGAN
Omnibus 5
Somer van die rooi robyn • Spoelgoud • Die geheim van Rust der Vrede
Jasmyn
1
Die koetsrit was moordend. Meer as ’n week gelede het hulle uit Toulouse in Frankryk vertrek en selfs voor dit was sy al moeg. Sy het dit nie agtergekom nie, omdat sy besig was om finaal van haar vaderland afskeid te neem.
Toulouse was die laaste groot dorp in Frankryk. Nicole het daar doelloos deur die skilderagtige straatjies gedwaal en gewonder of sy Frankryk ooit weer sou sien. By een van die winkeltjies het sy ’n paar lengtes materiaal gekoop vir tabberds wat sy later kon maak as sy eers in die Kaap van Goeie Hoop was. Daar, weet sy, sou dit moeilik wees om materiaal te bekom.
Twee dae later het die koets vertrek op sy kort tog na die Pyrenees. Sy sal die naam Ax les Thermes nie vergeet nie. Daar het sy finaal van Frankryk afskeid geneem. Dié klein dorpie lê in die hart van die berge en selfs in die middel van die somer is dit koud daar.
Deur ’n asemrowende landskap het die koetspad gekronkel tussen hoë pieke wat altyd ’n sneeumantel het. Toe het die vreemde name begin en het die benoudheid vlak in haar keel kom sit. Puigcerda, Ripoll, Manlleu, Granollers en uiteindelik Barcelona.
Barcelona is ’n groot hawestad aan die Mediterreense See. Die koetsier weet skynbaar waarheen om te gaan, want hy kry koers na die herberg wat sy genoem het sonder om ’n oomblik te aarsel. Elke nou en dan knyp sy haar oë styf toe wanneer hy met die koets tussen die ander rytuie deur vleg. Dit lyk of ’n botsing onvermydelik is, maar dit gebeur nie een keer nie.
Eindelik hou hy voor ’n eenvoudige herberg stil en klim van die koetsbankie af. Hy kom maak vir haar die deur oop en omdat hulle reeds vroeër op die rit besef het dat hulle ’n kommunikasieprobleem het, maak hy dit aan haar duidelik met handgebare dat hulle hul bestemming bereik het. Sy bedank hom in Frans en gee hom sy fooi.
Hy help haar eers die bagasie by die herberg indra voordat hy haar verlaat.
Nicole bekyk die klein, halfdonker ontvangsportaaltjie met ’n ligte frons. Dis heeltemal te stil na haar sin. Waar sou haar ouers wees? En wat het van haar suster, Camille, geword? Dan haal sy haar skouers liggies op en stap na die toonbank om die klokkie te lui. Hulle het seker inkopies gaan doen, besluit sy en skuif die gedagte uit haar kop.
Die hospita is ’n groot, gesette Spaanse vrou, ten volle geklee in swart. Sy bekyk die meisie nuuskierig.
“Kan ek help?” vra sy in Spaans.
Nicole lek oor haar bolip. Sy kon nie verstaan wat die vrou sê nie, maar die bedoeling kon sy raai.
“Ek is Nicole Rousseau, ek soek na my ouers. Hulle het hier tuisgegaan.”
Die hospita knip haar oë.
“Buenos Dios!” roep sy verskrik uit. Dan praat sy verder in gebroke Frans. “Hulle het gister vertrek … U is laat.”
Nicole voel hoe die bloed uit haar gesig vloei. Haar pa en ma en suster het sonder haar na die suidpunt van Afrika vertrek!
Die hospita kyk bekommerd na haar.
“Voel u sleg?”
Nicole vee met haar hand oor haar voorkop.
“Wat gaan ek doen? Het hulle dan geen boodskap gelaat nie?”
Die groot vrou se gesig verhelder en sy skommeldraf na ’n ry vakkies tussen die muur agter die toonbank. Sy bring ’n verseëlde brief na Nicole.
“Dis al wat hulle gelaat het.”
Nicole knik en maak die brief oop.
Liewe Nicole
Ons kan nie langer wag nie. Pappa het reeds vir ons passaat betaal en ons kan dit nie terugkry nie. Ons sou graag met ’n ander skip wou ry, maar nou kan dit nie anders nie.
Pappa het met die kaptein van die El Mar gereël dat jy met sy skip na die Kaap sal kom. Dis die beste wat ons kon doen, my kind. Jy sal net ’n paar dae na ons in Tafelbaai aankom en ons sal jou op die hawe kry. Ek kan nie vir jou sê hoe jammer ek hieroor is nie, maar ek glo dat jy sal verstaan.
Pappa het die hospita, Maria, ook reeds vir jou verblyf betaal. Sy sal jou kan sê waar om monsieur Da Silva te kry. Hy is die kaptein van die El Mar. Sy is ’n baie gawe en hulpvaardige mens. Jy kan enige tyd na haar gaan as jy probleme het.
Ons sien uit na jou aankoms in die Kaap. Ons sal daar vir jou wag.
Liefdegroete,
Mamma
Nicole kyk op.
“Ek moet monsieur Da Silva gaan spreek, madame. Waar kan ek hom kry? Hy is die kaptein van die El Mar.”
Maria staar ’n oomblik lank half onbegrypend na Nicole en dan trek sy opgewonde los in Spaans. Sy beduie en raas en dis duidelik dat sy iets sterk afkeur.
“Ek kan nie Spaans verstaan nie, madame,” sê Nicole uiteindelik beleefd.
Maria se woordevloed breek stomp af.
“Hy is ’n wilde een, señor Da Silva, señorita. U moet liewer op ’n ander skip gaan. Dis te gevaarlik vir ’n jong meisie alleen saam met hóm op ’n skip vir so ’n lang tyd.”
Nicole voel hoe sy koud word.
“My vader het reeds vir my reis betaal, madame. Ek … móét met die El Mar reis.”
Maria skud haar kop afkeurend.
“Señor Rousseau het na ’n goeie man gelyk. Hoe kón hy so iets aan u doen?” Sy maak die teken van die kruis voor haar bors. “Ek kan julle Franse ook nie aldag verstaan nie. ’n Jong meisie behoort ten alle tye van ’n duenna vergesel te wees, maar u vader stuur u na die Kaap op ’n reis saam met iemand soos Ramirez da Silva! Mag die gode u goedgesind wees, señorita. U sal die geluk nodig hê wat na u kant kom.”
“My vader is nie ’n onverantwoordelike man nie, madame. Hy sou tog sekerlik eers met die kaptein onderhandel het?”
Maria lag.
“O ja, Da Silva sal onderhandel, daarvan kan jy seker wees, maar niemand sal weet wat in daardie bose agterkop van hom aangaan nie. Hy is ’n duiwel uit die warmplek, señorita. Hy is nie ’n man sonder aansien nie en dit maak hom nóg gevaarliker. Daar is nie ’n deur wat vir hom gesluit bly nie en nie ’n moeder in Spanje wat nie graag haar dogter met hom getroud sal wil sien nie.”
Nicole glimlag goedig vir die Spaanse vrou.
“Dan kan hy nie heeltemal so sleg wees nie.”
Maria skud haar kop heftig.
“Nee, hy is nie sleg nie, maar hy is ’n man wat kanse waag en daarmee wegkom. Hy is so glibberig soos ’n paling.” Sy maak weer die kruis voor haar bors.
Teen hierdie tyd is Nicole se nuuskierigheid meer as net ’n bietjie geprikkel. Da Silva moet voorwaar iemand heel besonders wees. Sy weet dat sy baie waag om saam met so ’n berugte man so ’n lang seereis te onderneem, maar sy het geen keuse nie. Buitendien sou haar vader haar nie aan die sorg van ’n beginsellose plesiersoeker oorgelaat het nie. Sy weet dat sy op haar pa se oordeel kan vertrou.
“Ek sal nou maar eers na my kamer gaan en ’n bietjie rus, madame. Dit was ’n vermoeiende rit hierheen en daar lê nog baie vir my voor.”
“Daarvan kan jy seker wees,” sê Maria met ’n donker stem. “Maar kom, ek neem jou na jou kamer.”
Toe sy eindelik weer alleen is, dink Nicole na oor wat die hospita gesê het. Hoewel sy op haar pa se oordeel kan vertrou, voel sy tog onseker oor wat haar te doen staan. Sy weet sy behoort nie te reis met ’n man wat Da Silva se reputasie het nie, maar miskien moet sy hom eers gaan besoek en dan self oordeel wat sy moet doen. Sy kan Da Silva altyd ’n brief gee om aan haar ouers te oorhandig, sou sy besluit om nie saam met hom te gaan nie.
Nicole skrik die volgende oggend baie laat