Annelize Morgan Omnibus 5. Annelize Morgan
lang reis binne twee dae gaan begin, is daar nog baie wat Nicole wil doen. Hierdie sal die laaste plek wees waar sy enigiets sal kan koop vir die reis.
Die middag bring sy besoek aan ’n paar winkels en is verras dat daar so ’n groot verskeidenheid ware is. Daar is nie tyd om vir haarself nog ’n paar skoene te laat maak nie en dus koop sy net genoeg van die sagte, rooi leer om saam te neem. Sy kry ook nog ’n geborduurde pêrelhangertjie en ’n geweefde reissak om die ekstra goed in te pak. Dan keer sy terug na die herberg vir aandete.
Die hele dag probeer Nicole die kaptein vergeet, maar sy betrap haarself telkens dat sy aan hom dink. Sy kan die ligte spot in sy oë en die geamuseerde glimlag om sy mondhoeke maar net nie vergeet nie.
Sy wonder oor Consuelo. Sy ken die sigeuners baie swak. In Frankryk het sy af en toe met hulle te doene gekry, maar dit was net oppervlakkig. Dit was gewoonlik net wanneer hulle deur die omgewing gegaan het en iewers kamp opgeslaan het. Haar pa het ook maar min van dié swerwersvolkie geweet en kon haar nie veel oor hulle vertel nie. Al wat sy wel van hulle weet, is dat hulle ’n inkennige nasie is, ietwat geheimsinnig en vurig van geaardheid. Sy kan baie goed glo dat ’n sigeunermeisie die kaptein sal interesseer.
Die volgende dag spandeer sy al haar tyd om haar trommels en sakke in te pak en seker te maak dat sy niks vergeet het nie. Op die mark naby die hawe koop sy ’n hareborsel en ’n handspieël en vind sy ook uit waar die El Mar voor anker lê.
Dis ’n groot, vaartbelynde seilskip en die boeg is ryklik versier soos alle Spaanse skepe. Hierdie een het egter vir haar besondere betekenis en nie net omdat sy daarmee Kaap toe gaan vaar nie. Die kaptein daarvan is ’n uitsonderlike man, ’n Spaanse edelman met ’n verreikende reputasie. Hy stuit vir niks en sy kan nie anders as om te dink dat hy dapper in enige geveg sal wees nie.
Sy frons. Waarom moet sy nou aan ’n geveg dink? Daar sal tog nie so iets gebeur terwyl hulle op see is nie. En tog laat die gedagte haar ietwat bekommerd. Tot dusver het sy nog nie aan die gevare gedink wat hulle op see te wagte kan wees nie. Die El Mar is ’n handelskip en die moontlikheid is baie goed dat hulle deur seerowers voorgelê sal word.
Sy stap vinnig terug na die herberg. Dit sal haar niks help om nou aan sulke dinge te dink nie. Dit is iets waaroor Da Silva hom maar moet bekommer. Deur haar te bekommer, gaan sy tog nie die gevare weghou nie.
Maria kom na aandete na haar kamer.
“Dis nog nie te laat om terug te draai nie, señorita. Ek kan vanaand ’n boodskap na Ramirez da Silva toe stuur.” Nicole glimlag.
“Ek is te trots om nou toe te gee, madame. Ek sou dit haat dat hy my ’n lafaard noem.”
Maria sug lank en diep.
“Dan het jy ook voor sy sjarme geswig. Dis jammer.”
Nicole kyk verbaas na haar.
“Nie so haastig nie, madame!” roep sy uit. “Die feit dat ek saamgaan, beteken beslis nie dat ek voor sy sjarme geswig het nie. Ek moet so gou moontlik in die Kaap kom en ek kan nie nog ’n maand wag vir ’n skip nie.”
Maria kyk agterdogtig na haar.
“Ek is mos nie vandag gebore nie, kind. Sedert jy gister by Da Silva was, is jy net nie meer jouself nie. Jy is ingedagte en afgetrokke.”
“Ek bekommer my oor die reis, madame. Daar is baie gevare op see.”
“Waarvan Ramirez da Silva nie die minste is nie,” kap sy terug. “Dit sal vir jou beter wees as jy liewer aan ál die gevare dink en nie net aan party nie.”
“Ek sal dit doen, madame,” antwoord Nicole gelate. Sy besef maar te goed dat dit nie sal help om die hele tyd met die hospita te stry nie.
Sy slaap die nag nie baie goed nie en verslaap haar byna die volgende oggend. Dis reeds sesuur toe sy na die ruim kombuis gaan waar Maria besig is om ontbyt te maak.
“U het my nie kom wakker maak nie,” sê sy beskuldigend.
“Dis omdat ek gehoop het dat jy sou verslaap. Dan sou jy nie kon saamgaan nie.” Sy sit ’n groot bord kos voor die meisie neer. “Hier, eet sommer hier in die kombuis. Die kos op die skepe is nie watwonders nie en jy sal nog terugverlang na hierdie ontbyt.”
Nicole glimlag, en voel ’n knop in haar keel opstoot.
“Ek is seker ek sal. Dankie, madame.”
Sy gaan met Maria se koets na die hawe en daar laat die koetsier haar tussen haar bagasie langs die loopplank. Nicole staan ietwat verlore tussen al die bedrywighede om haar. Matrose hardloop heen en weer, teen die loopplank op en af, met swaar vragte op hulle gespierde skouers. Hulle kyk nie een keer in haar rigting nie, maar hou al hulle aandag by die vrag wat hulle in die ruim van die skip moet laai.
“Net ’n paar minute laat, señorita,” sê die reeds bekende stem hier langs haar.
Sy draai vinnig om.
“Wanneer kan ek aan boord gaan?”
Hy glimlag lui.
“U is haastig! Nou maar goed, volg my dan.” Hy draai na een van die matrose wat teen die loopplank afkom. Die man het pas sy vrag in die ruim afgelaai en is op pad terug om nog te gaan haal. “Pablo! Kom help die señorita met haar bagasie, asseblief. Sy reis saam met ons tot in die Kaap.”
Pablo kyk vinnig van Nicole na sy kaptein en die meisie kan nie help om die geamuseerde lig in die matroos se oë te sien nie. Hy buk en begin haar bagasie só te rangskik dat hy dit met een slag kan dra.
Nicole volg Da Silva teen die loopplank op na die skip. Dit wieg met die deining van die see en net ’n oomblik lank wonder Nicole of sy op die reis gaan siek word. Dit sal bitter vernederend wees, dink sy.
Haar kajuit is baie klein, maar gerieflik. Die matras op die slaapbank is vars gestop hoewel die omhulsel al gelap is. ’n Klein stapeltjie komberse lê op die voetenent van die bank. Daar is geen kussing nie.
“U sal maar soos die ander moet leef, señorita,” sê Da Silva sonder ’n sweempie van spyt in sy stem. “Op ’n vragskip kan mens ook nie verwag om soos ’n katjie vertroetel te word nie.”
Sy kyk vinnig na hom.
“Ek verwag dit nie, monsieur.”
“Nou goed, ons sal oor ’n uur kan vertrek. Alles het vinniger verloop as wat ek aanvanklik gemeen het.”
Hy laat haar alleen en sy gebruik die tyd voordat hulle vertrek om haar bed op te maak en van haar klere aan die dienlike hake teen die mure te hang. Sy kan nie elke dag verkreukel soos ’n bondel wasgoed verskyn nie.
Baie later voel sy die verandering in die deining onder haar en sy hardloop na die patryspoort. Hulle is besig om stadig uit die hawe te vaar. Sy haas haar na die loopgang net buite die kajuit en dan op met die trap na die dek. Dan staar sy lank na Barcelona wat soos ’n handvol pêrels langs die water al kleiner word. Daar is niemand wat haar op die hawe kom afsien het nie en sy voel skielik bitter eensaam en alleen. Ramirez da Silva is ’n vreemdeling vir haar en hulle sal nooit vriende kan wees nie. Daar is niemand anders op die skip wat sy ken nie, maar miskien sal sy nog met iemand vriende maak voordat die reis veel vorder.
Agter haar, op die bodek van die skip, staan Da Silva ook en uitkyk oor die verdwynende hawe. Sy blik dwaal egter telkens terug na die meisie wat alleen langs die reling staan. Die oggendson laat die koperglans in haar hare skitter, dit vonkel op die borduursels van haar roomkleurige tabberd. Die trek om sy mond huiwer tussen bitterheid en minagting, die uitdrukking in sy oë is onpeilbaar.
Nicole is onbewus daarvan dat elke klein beweginkie van haar fyn dopgehou word, toe sy ’n lastige traan van haar wang afvee. Haar pa sal nooit weet wat hy aan haar gedoen het deur haar hier agter te laat nie. Sy sal hom ook nooit vertel nie … as sy die seereis oorleef.
2
Die El Mar is ’n vaartbelynde galjoen en, soos die ander skepe van die Spaanse Armada, ryklik versier. Die voorkasteel steek bo die boeg uit sonder die