Hoe kwesbaar die hart. Malene Breytenbach
Waaroor sal ek nie omgee nie?”
“My oom Charl is hier en hy wil ons drietjies vandag uitneem,” sê Thomas. “Hy is ’n ou wat ’n mens lekker treat. Ek beveel dit ten sterkste aan.”
Eben lyk half onwillig, maar hy kyk na Brenda. “Wil jy gaan?”
“Wel …”
“Oukei, ons sal saamgaan,” sê Eben gelate. “Ons kan volgende week die paleis gaan besigtig.”
Toe Charl Naudé agter die Bentley se stuur uitklim, slaan hy amper Brenda se asem weg. Dat ’n man so indrukwekkend kan wees, is ’n sonde. Sy moet haar met groot moeite ongeërg hou en groet hom vriendelik.
“Dankie dat u aan ons dink, dokter.”
“Dis ’n plesier. Ek het gedink dit sal lekker wees om saam met Suid-Afrikaners en Thomas se vriende te kuier.”
Sy grysblou oë bekyk haar goedkeurend van bo tot onder, voordat hy sy hand na Eben ook uitsteek. “Dokter Brynard? ’n Plesier om jou ook weer te sien.”
“En vir u,” reageer Eben beleef. “Noem my asseblief Eben.”
“Julle kan gerus maar vandag die ‘u’ los, hoor. Dis gans te formeel. Noem my Charl. Ek is nie soveel ouer as julle nie en ek wil nie soos ’n ou omie voel nie. Nou, het julle enige voorkeure waarheen julle wil gaan? Solank ons ook by ’n goeie restaurant uitkom.”
Brenda en Eben kyk vlugtig na mekaar. “Ons sou Hampton Court toe gegaan het,” sê sy. “Dis glo pragtig en dis boonop ’n mooi dag. Die weer kan hier so dikwels guur wees. Was u … jy … al daar?”
“Ek was jare gelede kortstondig daar. Dis nie net ’n mooi paleis nie, maar die tuine is verruklik. Sal ons soontoe gaan? En daarna iewers gaan eet?”
Brenda is verheug. “Dit sal baie lekker wees.”
“En ons ry boonop in styl,” lag Eben. “Ek sal voel soos prins Charles as ek met dié motor deur Londen toer.”
Charl lyk geamuseerd. “Nou goed. Brenda sit voor en die twee manne agter. Hulle kan backseat-drive en die pad aanwys. Ek neem aan julle het ’n padkaart?”
“Ek het een,” verseker Eben hom. “En ek het dit al goed opgeswot, want ek wil wragtig nie in dié groot plek verdwaal nie. Die blote gedagte aan verdwaal in Londen gee my horries.”
Brenda sug van lekkerkry toe die statige motor wegtrek. Sy loer na die man langs haar se sterk profiel en besluit dan dat sy liewers nie moet lyk asof sy haar oë nie van hom kan afhou nie. Duidelik het sy vrou nie saamgekom na die kongres nie. Watter verrassing om hom weer te sien! Met hulle eerste ontmoeting was sy nie seker of sy van hom hou nie, maar vandag het hy blykbaar besluit om sjarmant te wees.
Hulle loop en kyk na die rooskleurige paleis en Brenda is in vervoering.
“Koning Hendrik die Agtste het dié paleis van sy hoofminister, kardinaal Wolsey, afgeneem en dit vir sy tweede vrou, Anne Boleyn, gegee,” vertel Charl. “Hy was toe nog gek na haar, en die kardinaal kon dit nie regkry dat die Pous toestemming gee dat Hendrik van Catherine, sy eerste vrou, skei nie. Anne Boleyn het egter nie lank na die kardinaal nie tot ’n val gekom. Sy is onthoof en Hendrik het sommer dadelik met die derde van sy ses vroue, Jane Seymour, getrou. Ek onthou nog dat die gids ons destyds vertel het dat Anne Boleyn, Jane Seymour en die koning se vyfde vrou, Catherine Howard, wat ook onthoof is, hier spook. Dit was klaarblyklik gevaarlik om Hendrik se oog te vang of met hom te trou.”
“Ag, ek glo nie in spoke nie,” lag Thomas.
“As die koning so wreed van hulle ontslae geraak het, is hulle geeste seker rusteloos,” merk Eben op.
Thomas lag. “Ek wens dit was vir alle mans so maklik om van vroumense ontslae te raak.”
“Deur hulle te onthoof?” vra Brenda onthuts. “Ek dink hy was ’n vieslike wreedaard.”
“Gelukkig hoef jy hulle nie deesdae te onthoof om van hulle ontslae te raak nie,” meen Eben.
“Dis jammer dat Charl nie koning Hendrik se magte het nie …” begin Thomas, maar toe bly hy verward stil.
Brenda onderskep ’n waarskuwende, ergerlike blik van Charl na sy nefie en sy sien dat Thomas bloedrooi van verleentheid word. Waarop het hy gesinspeel? wonder sy. Is Charl Naudé se huwelik ongelukkig? Wil hy van die mooi blonde Maureen ontslae raak? Indien wel, waar lê die probleem? Hy is so aantreklik dat vroue by hom sal aanlê. Is hy ’n rokjagter soos Thomas?
As hy is, stel dit haar geweldig teleur, mymer sy. Sy wil nie dink dat iemand wat so waardig voorkom voete van klei het nie.
Dis nogtans vir haar baie lekker om die opulensie van die paleis te beskou en hom as ’n kundige by te hê. Hy weet verbasend baie van die geskiedenis, hy is gevat en hy sorg dat hulle heeltyd vermaak en ingelig word.
Toe die besoek ten einde loop, is sy spyt. Charl vul haar met bewondering. Hy blyk so ’n afgeronde mens te wees. Maar volmaak kan hy tog nie wees nie? Waar lê sy swakhede? As hy ’n rokjagter is, kom sy dit nie agter nie, want hy flankeer nie met haar nie. Hy is met almal van hulle ewe sjarmant.
Iets wat haar tref, is dat mense met ontsag na hom kyk. Na hom én die aantreklike Thomas, maar meer na hom. Dis byna vleiend om langs hom te loop. Anders as Thomas, lyk hy nie asof hy enigsins agterkom hoeveel aandag hy trek nie. Sy moet haarself aan haar ma se woorde herinner: ’n mooi man is almal se man, en ’n mens moet eerder vir so iemand oppas. Dis die inbors wat tel, nie die voorkoms nie.
Hulle ry na ’n restaurant langs die Teemsrivier wat vir Brenda vreeslik duur en eksklusief lyk. Sy laat toe dat Charl haar elmboog neem en haar na ’n tafel stuur waar hulle oor die water en die verbygaande bote kan uitkyk. Sy aanraking is aangenaam. Onderdanige, oorgretige kelners dans letterlik om hulle rond.
Charl bestel wyn en hulle kyk na die spyskaart. Dis van dié waar die prys nie aangedui word nie, sien Brenda ongemaklik. Natuurlik kos elke dis ’n fortuin. Sy vang Eben se blik en sien dat hy dink wat sy dink.
“Ons dra graag by tot die ete,” bied hy aan.
Charl wil niks daarvan hoor nie. “Julle is my gaste vandag en ek betaal. Ek het julle verplig om ons te vergesel, en tot dusver vermaak julle my heerlik.”
“Sing for your supper,” grap Thomas.
“Ons waardeer dit regtig,” sê Brenda, en moet direk in die grysblou oë kyk. Hy het beslis ’n vreemde effek op haar. Dis asof sy nie gemaklik in haar vel is nie, en tog is hy baie interessante geselskap.
Nadat hulle bestel het, sit Charl terug. “Die kongres wat ek by Hastings Park bygewoon het, het meestal gegaan oor infertiliteit en in vitro-bevrugting. Ek het gepraat oor die werk wat ons mense by Tygerberg doen. Dis jammer julle aspirant-ginekoloë kon dit nie bywoon nie.”
Hy kyk na Brenda. “Jy het mos gesê jy wil ’n ginekoloog word, nie waar nie?”
Hy onthou sowaar, dink sy. En hy het nog beweer dat sy nie opgewasse is daarvoor nie.
“Dis steeds my plan,” sê sy beslis.
“Ek neig meer in die rigting van patologie,” sê Eben. “Dis meer beheerbaar as swanger vroue. Ek wil nie enige tyd van die dag of nag babas vang nie.”
Thomas grinnik. “Nee, hel, ek werk liewers met vroue. Patologie is so … droog.”
Brenda kyk minagtend na hom. Hy is tog so deursigtig. So oppervlakkig. Presies die soort mooi man waarteen haar ma haar altyd gewaarsku het.
Sy kom agter dat Charl haar met versluierde oë betrag, asof hy haar gedagtes lees. Hy kom seker agter dat sy nie juis gaande is oor sy nefie nie.
“Vertel ons van jou referaat,” vra sy vinnig, want hy maak haar ongemaklik.
Hy leun vorentoe en begin vertel. Sy probeer hom haar onverdeelde aandag gee, want Thomas lyk verveeld en Eben is slegs hoflik belangstellend.
Die