Wanneer woorde onnodig is. Jacolet van den Berg
naby aan Reuben dat Aria wonder of die vrou onder sy blad wil inkruip.
Hy vermy haar blik toe sy weer nader gaan. Haar oë soek na waar sy die koppie koffie neergesit het, maar dis nie meer daar nie. Sandra kug en maak weer ’n koppie koffie vir haar vol, gee dit aan. Die brunet teenaan Reuben teug versigtig en koulik aan Aria se oorspronklike koppie koffie.
“Aria, laat ek jou voorstel.” Sandra beduie na die brunet onder Reuben se arm. “Dis Amanda. En dit is haar vriendin …”
Sy huiwer by die naam en Amanda help haar. “Charmain.”
“Dis reg, jammer.”
Aria se blik ontmoet Reuben s’n, maar syne bly niksseggend. Sy voel effens verleë omdat sy hom nie ken nie en nogtans voel hy moet iets vir haar verduidelik.
Ongemak daal ragfyn oor hulle neer en kom lê in die holtes tussen hulle.
Aria vat ’n slukkie koffie en brand haar tong. Sy hou haar oë afgewend en blaas vies oor die koffie.
“Liefie, ’n partytjie op die strand is so quaint. Ek hou daarvan,” sê sy vir Reuben en draai dan na haar vriendin. “Charmain, dink jy nie dis oulik nie?” Charmain beaam, en Amanda straal. “Ek dink ons moet ons verlowingspartytjie eendag ook op die strand hou, liefie. Dalk in die lente.”
Reuben antwoord nie dadelik nie.
Aria kyk verbaas na hom.
Hy lyk effe ambivalent, maar herwin gou sy selfvertroue. Die glimlag om sy lippe verklap niks van sy gedagtes nie. Hy sit sy hand op Amanda se skouer en gee dit ’n drukkie. “Jy het te veel planne.”
Sandra lig haar wenkbroue.
Aria se mond val byna oop van teleurstelling en verbasing. As háár verloofde haar so antwoord wanneer sy blosend van geluk oor ’n venue besluit, slaan sy hom sweerlik met haar handsak oor die kop. Genade, die man kan seker darem opgewonde oor die vooruitsig lyk!
Aan die ander kant stem die gedagte van Reuben en Amanda se verlowingspartytjie op die strand haar minder opgewonde. Sy het nie die indruk gekry dat Reuben amper ’n verloofde man is nie.
“Noudat jy hierheen getrek het om by my te wees, kan ons die knoop seker maar vroeër eerder as later deurhaak?”
“Ek moes hierheen kom sodat ek die groep hier in die Kaap kan uitbrei. Dit was onvermydelik.”
“Ag … dié groep.” Amanda maak aanhalingstekens met haar vingers in die lug en lag vir Aria en Sandra asof hulle ’n grappie deel. Sy trek Reuben aan die arm. “Kom ons sit êrens. Ek wil nie my skoene vol sand maak nie, en die hakkies sak weg.”
Die drie gaan sit op die naaste stoele.
Aria en Sandra bly alleen staan. Die koffie is darem al drinkbaar, maar Aria se tong is seer en sy sit die koppie op die tafel neer. Sy het in elk geval haar lus daarvoor verloor.
“Wie gaan help opruim?” Aria vra dit sommer om die gesprek van flussies in ’n ander rigting te stuur.
“My skoonma het gereël dat mense kom skoonmaak. Ons kan ontspan en net hier wag tot hulle arriveer. Hier kom sy nou juis aangestap.”
Aria vat ’n laaste kaaskoekie in haar hand en stap daarmee na waar Daleen en Nita op die sand sit. Sy sak langs hulle neer en laat haar tande in die ryk nagereg sink.
“Die man oor wie se koms julle so opgewonde was, is nie ’n vrye vis nie. Hy het reeds ’n hoek in die bek.”
“Wat? Ag, nee!” Daleen gooi haar hande kamma moedeloos in die lug.
Aria glimlag vir haar vriendin. “Toemaar, dis nie asof jy besig was om Reuben in te katrol nie.”
“Nee, maar jý kon.”
“Julle ken my. Ek besit nie ’n visstok nie.”
“Elke vrou het een of jy dit nou wil weet of nie. Dis in jou glimlag en jou oë. In hoe jou hare val en jou heupe swaai.”
Nita lag net so hard soos Aria. “Ai, Daleen, jy kyk te veel stories.”
“Hoeveel glase sjampanje het jy in, Daleen? Jy moet nog vanaand bestuur, ek hoop jy onthou dit.” Aria vee die lagtrane uit die hoek van haar oog.
“Net een. Dis nie sjampanje wat praat nie.”
Die gesprek draai na ligter hospitaalsake. Nita vertel van ’n stuitige ou omie in die mediese saal wat haar en die ander verpleegsters die afgelope week so lastig geval het, en hulle lag lekker vir die man se eskapades. “Gelukkig word hy môre ontslaan!”
Dan word Nita skielik ernstig. “Ek het gesien jy was vroeër by die verkragtingpasiënt, Aria. Ek was vroeër vanmiddag gou by die saal aan.”
“Ja. Dit was die enigste geval waarvoor ek laatoggend uitgeroep is. Ek moes eers die prosedure met die pasiënt deurgaan voor hulle met die ondersoek en behandeling kon begin.”
“Dis verskriklik. Ek weet nie hoe jy dag na dag deur al die moeilike dinge met die pasiënte werk nie.”
Aria haal haar skouers op. “Net soos jy dit doen.” Sy wil nie oor haar pasiënt praat nie. Nita weet in elk geval dat wat tussen haar en die pasiënte gesê word, konfidensieel is.
“Wat het gebeur?”
“By die huis oorval.”
“Helder oordag?”
“Luister, vriendin, ek wil nie nou daaroor praat nie. Ek luister liewer na julle teorieë oor die visse in die see en strategieë hoe om mens se stok te maneuver.”
“Jammer, dit was ongevraag van my. Ek ken die reëls en jou protokol.”
Toe Aria later weer vir Sandra opsoek, sien sy Reuben in haar rigting mik, maar sy draai haar rug op hom en soek gou ander geselskap op.
Hy wil waarskynlik net groet, maar ná sy amper-verloofde haar opwagting gemaak het, het teleurstelling in haar kom nesmaak. Sy is nie nou lus om hom in die oë te kyk nie. Sy is nie desperaat nie en het beslis nie meer as net ’n vriendskaplike ontmoeting verwag nie. Hulle het immers gemeenskaplike vriende. Sy is net teleurgesteld omdat hy nie aanvanklik laat blyk het dat hy byna verloof is nie – en dan behandel hy sy aanstaande nog so vreemd ook. Effens afsydig, asof hy haar maar net toevallig ken.
Die gaste is al heelwat minder, want noudat die son laag sit, is haar baadjie en stewels nie meer genoeg om die kilte wat teen haar vel opkruip uit te hou nie.
“Sandra, ek dink ek gaan nou ook aanstaltes maak. Dit was heerlik, maar nou soek ek my warm huis. Waar is Deon dat ek hom ook kan groet?”
“Hy is by die ouens wat kom opruim het. Hy sal nou terug wees, maar ek kan hom sê jy het kom groet.”
“Nee, dan wag ek gou om hom ook te bedank.”
Terwyl sy en Sandra gesels, kom Reuben nader. Sy aanstaande is nie meer onder sy vlerk soos feitlik die hele tyd vandat sy gearriveer het nie. Hoe sou hy dit reggekry het om haar hier in die Kaap agter te laat?
“Dit was gaaf om jou te ontmoet, Reuben. Ek is nou net besig om te groet. Aangesien jy nou hier bly en van tyd tot tyd by Sandra en Deon kuier, sal ons mekaar seker weer sien.”
“Selfde. Dit was aangenaam om met jou te gesels.” Hy steek sy hand na haar uit, amper asof hulle besigheid gedoen het. Heeltemal te formeel vir die gemaklike atmosfeer wat vroeër tussen hulle geheers het.
Op pad huis toe kan sy nie anders as om aan Reuben te dink nie. Sy het sy geselskap nogal geniet. Sy manier van praat, sy lyftaal en die kyk in sy oë het haar geïnteresseer …
Tot die verloofde natuurlik haar opwagting gemaak het. Gelukkig dat Reuben belangstellings het wat haar nie prikkel nie. Rykmanseun, die tipe ou met vinnige motors en bote. Regtig! Dis ’n cliché wat haar nie aanstaan nie.
Sy het ’n eenvoudige agtergrond. Het in die middelklas grootgeword en moes maar soms sonder dinge klaarkom. Tog was sy oukei. Sy was gelukkig … meestal.