Christine le Roux Omnibus 8. Christine le Roux
nie, maar hy het sy pa se skerp kop as dit kom by die beoordeling van ’n konsepidee. As hy sê iets gaan werk, is dit ’n wenner. Sy dink partykeer dis al waarvoor die ander twee J’s hom gebruik, want werklike harde werk voor sy rekenaar of tekenbord is nie Jack se styl nie.
“En nou?” vra hy toe hy sien hoe peinsend sy na hom kyk.
Sy skud haar kop. “Nee, niks nie. Kan ek vir jou iets maak om te drink?”
“Nee,” sê hy. “Ek is eintlik op pad gim toe. Het net ingeloer om seker te maak jy’s nog lief vir my.”
“Is dit dan belangrik?”
Hy lag uitbundig oor die stywe antwoord. “Nie regtig nie, pop. Ek weet mos jy aanbid die grond waarop ek loop.”
“Is dit so?”
Hy beweeg terug in die rigting van die deur. “O, my tyd, jy is tog kwaad vir my. Hoor net die koel woorde.”
“Ek is nie kwaad nie, Jack. Glo my.”
“Jy weet ek is mal oor jou,” sê hy, soen haar op haar kroontjie en waai by die deur uit.
Sy bly staan ná hy weg is. “Ons sal sien,” sê sy hardop en stap terug na haar kamer.
Die volgende oggend sit sy en Herman soos altyd met hulle rûe na mekaar voor hulle rekenaars. Sy staan op en terwyl sy oor die tekentafel buk en vorms en papiere rondskuif om haar gedagtes te orden, praat sy.
“Wat sou jy dink as ’n meisie jou vra om die naweek saam met haar weg te gaan, Herman?”
Hy draai die radio sagter wat langs hom speel en wiel sy stoel ’n ent weg sodat hy haar kan sien. “Ek sal die sjampanje inpak en my regmaak vir ’n naweek van wilde seks.”
“Regtig,” sê sy suur. “Is dit hoe jy dit sal sien?”
“Natuurlik, hoe anders?”
“Sal jy nie byvoorbeeld dink sy wil sommer net ’n vriend saamnooi vir ’n rustige paar dae nie?”
“Nee. Hang seker af van die meisie.”
“Wel, gestel dis ek.”
“Wat my saamnooi?”
“Ja.”
“Ek sal die sjampanje inpak en my regmaak vir ’n …”
“Jy’s verspot,” sê sy vies.
Hy lag. “Jy weet ek dink jy is net te oulik vir woorde en ’n hele naweek alleen saam met jou sal …”
“Vergeet dat ek gevra het,” sê sy.
Maar sy belangstelling is nou geprikkel. “Hoekom vra jy?
Wat voer jy in die mou?”
“Niks nie,” sê sy. “Ek en Elizma het sommer nou die aand gepraat oor mans en hulle … en julle stuitighede en ons het gewonder wat … Dit was niks nie. Ek het net belang gestel om te hoor wat jy dink.”
“En noudat jy weet, sal jy my saamnooi?”
“Nee.”
“Ag,” sug hy teatraal. “Ek het my mond verbygepraat.”
Sy gaan sit weer agter haar rekenaar en wikkel haar skouers om hulle te ontspan. “Gaan aan met jou werk, Herman. Hoe lyk die logo op die nuwe briefhoofde?”
“Jy kan kyk,” sê hy en wys na sy skerm. “En ek het geweet jy vra net ’n teoretiese vraag, jy sal tog nie hik sonder dat onse Jack sy toestemming gegee het nie.”
Sy ruk haar rug regop en sit ’n oomblik lank stokstyf. Met moeite dwing sy haar stem om onbelangstellend te klink. “Is dit wat julle dink?”
“Dis wat ons wéét.”
“Dat ek na Jack se pype dans?”
“Ek weet nie of dit is soos ek dit sou stel nie, maar ja. Jy doen wat Jack wil doen.”
“Jy laat my klink soos ’n skoothondjie.”
“Is so,” stem hy saam. “As Jack sy vingers klap en sê ons gaan nou stap, is jy by met die leiband in jou mond.”
Sy is so geskok dat sy nie dadelik kan praat nie. “Herman!” sê sy toe. “Jy maak ’n grap, nè? Jy weet mos ek is ’n koppige, eiesinnige meisiekind. ’n Moderne vrou.”
“In alles behalwe as dit Jack raak, ja.”
Vir ’n goeie tien minute sit sy net doelloos en ontwerpe teken op haar skerm, heeltemal sprakeloos oor sy siening van haar.
“Herman,” sê sy in ’n klein stemmetjie. “Is dit regtig … ek bedoel, is dit net jy wat so dink of wat so sê om my te treiter of is dit … almal se siening van my?”
Hy draai sy kop en kyk na haar regop rug. “Man, ek sou nogal dink dis ’n algemene siening.” Sy stem is ernstig maar simpatiek. Sy kan hoor hy is nie meer besig om te terg nie.
“Almal dink ek gehoorsaam as Jack sy vingers klap?”
“Nie heeltemal so erg nie,” probeer hy iets red uit sy onbesonne uitlatings. “Ek meen, jy is mal oor die man en hy oor jou en dis nie ’n verbygaande ding nie, julle is al hoe lank saam en ek sou reken die meeste meisies sal al hulle verstand verloor en net gaan lê as Jack in hulle rigting sou kyk. Jy weet? Niemand sien jou as ’n ruggraatlose ou dingetjie nie. Nee, daarvoor is jy te sterk.”
“Maar julle dink tog ek …”
“Vergeet wat ek gesê het,” sê hy. “Jy ken my, altyd besig om jou te terg.” Hy rol sy stoel weer tot by haar en sit sy arm om haar stywe skouers. “Okei? Jy ken my mos. Daar’s niks fout met jou en Jack nie. Vertel my liewer meer van hierdie stoute naweek waaroor jy en Elizma bespiegel.”
Sy glimlag flouerig. “Ek’t gesê dit was ook net ’n grap. Toe, ons moet werk. Van die hele oggend sit en klets, kom ons nie klaar nie.”
Hy gee haar ’n laaste ondersoekende kyk, maar sy is terug voor haar skerm en duidelik nie van plan om verder te praat nie. Hy wens hy het dit nie gesê nie. Hy is baie erg oor Nicolette en hulle werk al jare lank saam in die beste gesindheid en sonder die opvlieënde onderonsies wat deel is van ’n kreatiewe span wat gewoonlik onder hoë druk moet produseer.
Teen die middel van die namiddag staan sy op, tel haar handsak op en kyk na hom. “Ek moet gou iemand gaan sien,” sê sy vriendelik. “Sal nie lank weg wees as iemand dalk na my soek nie.”
“Okei,” sê hy, bly om te sien sy lyk weer soos haar ou self.
Op pad na die hysbak trek Nicolette ’n kam deur haar dik hare en smeer gou ’n bietjie lipstiffie aan. Sy is doodseker Philip sal nie die verskil sien nie, maar dit laat haar meer gewapen voel. Sy ry die een verdieping af, stap uit en loop die gang af na die glasdeure aan die punt.
Die ontvangsdame kyk vraend op toe Nicolette voor haar staan. “Is Philip in?” vra Nicolette en dink vinnig. “E … meneer … e … De Waal,” onthou sy.
“Seker,” sê die meisie. “Wie sal ek sê?”
“Nicolette. Ek sal nie lank wees nie.”
“Stap maar deur. Die laaste deur aan die linkerkant.”
Philip sit agter ’n lessenaar wat heeltemal begrawe lê onder stapels en stapels papiere en lêers en boeke. Sy kan skaars vir hom of sy rekenaar sien.
“Middag,” sê sy.
Hy spring regop, sy stoel skiet agteruit en bons teen die ingeboude rak agter teen die muur. ’n Paar lêers gly van hulle torings af en val op die mat. “Nicolette,” sê hy. “Middag. Ek … waar kom jy … ek het nie geweet jy is …”
“Ek is jammer ek het jou laat skrik,” sê sy en glimlag breed. “Julle ontvangsdame het gesê ek kan maar deurstap.”
“Natuurlik. Asseblief. Ek sal