Vet feetjies vlieg nie. Kristel Loots
so.” Hy leun terug in sy stoel sodat sy gesig nie meer die skerm heeltemal opvul nie. Die gordyne agter hom is oopgetrek sodat ek ’n swetterjoel stadsligte daar kan sien skitter. Ek weet nie waar die vermaarde doktor Billy Bruwer hom bevind nie, maar ek wed hy het ’n wonderlike uitsig. Rykmansbuurt as jy my vra.
“Dis hoekom hierdie een gaan werk,” verduidelik hy. “Om mee te begin, gaan dit ’n uniseks-tydskrif wees, iets anders as die gewone. Die bedryf is nog ver van belly-up, dit vra net na ’n paar kreatiewe aanpassings om te oorleef in ’n omgewing waar die wêreldwye web oorgeneem het.”
“En hierdie tydskrif gaan dit regkry omdat dit uniseks is?”
“Dit gaan nie jou gewone glitz and glamour-publikasie met meer advertensies vir lipstiffie en maskara as leesstof wees nie. Ons artikels gaan ook nie net wees oor presies wat die celebs vir ontbyt eet nie.”
“Met foto’s van gewone mense op die voorblaaie?” raai ek. “Mense wil nie betaal om na ander lelike mense soos hulself te kyk nie. Dis waarvoor Facebook daar is.”
“Feetjie, Feetjie,” berispe hy my. “Jou siniese onderrok hang uit.”
Is so. Ek met my groot mond. Sjarrap, Lucy, sjarrap tog net.
“Dink jy nie ek het deeglik navorsing gedoen voordat ek op Uniseks as ’n tydskrif besluit het nie?” Sy wenkbroue lig, hoeka soos een van daardie Facebook emoticons wat veronderstel is om die angel uit skerp woorde te neem.
“Die verskil tussen Uniseks en ander tydskrifte gaan vir die oningeligte persoon nie so ooglopend wees nie, maar die connoisseur sal dit gou genoeg agterkom.” Hy frons, kyk my amper kwaai aan. “’n Satiriese styl, hoewel effens getemper, behoort goed te werk. Ons lesers gaan nie net lees hoe awesome die sepiesterre by die … by die Tempo-toekennings en ander groot aande gelyk het nie. Hulle gaan dieper kyk, dieper luister, meer lees, die mens agter die celeb raaksien.”
“Ook hul voete van klei?”
“Ja. As dit nodig is. Maar met deernis aangebied. Ons wil die mens agter die celeb wys, nie die monster nie. As mejuffrou Een-of-ander-skoonheid uitermate groot voete het en haar ingevoerde skoene daardie voete van klei blase druk, moet ons lesers daarvan weet.”
“’n Skindertydskrif?” Ek glimlag om die steek uit my woorde te neem.
“Ek verkies om dit ’n geselstydskrif te noem.” Hy beduie weer allervreesliks met sy hande. “As daar geskinder gaan word, as jy dit so wil stel, moet dit met finesse gedoen word. Wat die op-die-man-af-geselstrant betref, sluit Uniseks juis aan by die sosiale media soos Facebook en Twitter.”
Ek gee ’n senuweeagtige laggie. “Het julle baie geld beskikbaar vir lastereise?”
“Dit sal nie nodig wees nie, nie as dit reg hanteer word nie. Dit kan nie stories wees wat die wind in jou oor gefluister het nie. As jy skryf oor ’n kalf met twee koppe, moet jy eers seker maak dat dit waar is en die ding nie net gesien is deur iemand met ’n hangover wat dubbel kyk nie.”
“Why spoil a good story with the truth?”
“Uniseks se lesers moet die tydskrif vertrou, maar nogtans aan die raai gehou word sodat hulle altyd meer wil lees. Dis ’n fyn spel wat bemeester moet word.” Hy lyk ’n bietjie moedeloos. “Ons moet hieroor gesels, ek en jy …”
Ek en hy? Gesels?
“Die laaste ding wat ek wil begin, is nóg ’n poniekoerant of geelpers-tydskrif. Daarom sal ons baie subtiel te werk moet gaan. Die aanslag sal tong-in-die-kies moet wees eerder as smerig. En tog sal dit nie net fluff kan wees nie, dan gaan ons nie die gehalte lesers kry wat ons soek nie.”
My ore tuit behoorlik terwyl Billy Bruwer die rekenaarskerm aan die brand praat. Ek is mal oor ’n passievolle man, ’n man wat laat waai en arms swaai wanneer hy opgewonde raak oor iets. ’n Man soos die Kaapse suidoos, wat ruk en pluk en geluide maak en nie gaan lê voordat hy uitgewoed is nie.
Dis waaraan Billy Bruwer my op hierdie oomblik laat dink. Iets roer in my, iets nogal erg skandelik. Want ’n man wat so opgewerk kan raak oor ’n projek, sal seker ook ’n vurige minnaar wees. Ek onderdruk die onkuise gedagtes met alles in my. Dis hierdie hongersnood waarin ek my bevind wat dit meebring, hierdie hunkering in my, die begeerte na ’n man wat sy arms om my sal slaan en my styf teen sy bors sal hou.
Miskien moes ek Mario nie so maklik laat gaan het nie, miskien moes ek hom tog maar probeer verlei het terwyl hy binne trefafstand was. Maar ek weet ook dat Mario nooit meer as my computer guy kan wees nie. Nie hy óf iemand soos hierdie Billy Bruwer sal my honger kan stil nie. Iewers móét daar asseblief tog ’n doodgewone gemiddelde man wees wat vir my bestem is, iemand wat nog êrens vorentoe uit die krake sal kruip om my vir hom te kom haal. Ek moet dit glo sodat ek nie op die dak van die woonstelgebou sal gaan staan en howl at the moon soos ’n hartseer hond nie.
“Dink Evita Bezuidenhout, dink komediante wat feitlik met karaktermoord wegkom en daarin slaag dat hul slagoffers saamlag,” dawer Billy se stem voort. “Dink Trevor Noah dalk, selfs Leon Schuster, maar met die kop uit die toilet. Dink stylvol, dink sofistikasie, maar met heilige koeie by die venster uitgegooi.”
Hierdie man se geesdrif is genoeg om ’n vuurpyl die ruimte in te stuur. Maar of hy so iets gaan regkry sonder om kniediep in die moeilikheid te beland, is ’n ander vraag.
“Ek verstaan nog nie waarom jy my, of dan eerder vir Funky Feetjie, genader het nie,” sê ek toe hy asem skep.
“Ek wil natuurlik hê jy …” Hy glimlag. “Of dan sý, die funky feetjie in jou, moet vir Uniseks skryf. Iets soos die Funky Feetjie-blog wat tans op die internet verskyn, maar só dat ons dit in die papiertydskrif én die e-uitgawe as ’n gereelde rubriek kan publiseer.”
Hoor ek reg, of het ek Billy Bruwer en wat hy sê opgetower soos ’n genie uit ’n bottel?
“Hoe … hoekom ek?” stamel ek. “Hoekom Feetjie?”
“Onder meer omdat jy – of sy – lekker funky is.”
Ek voel hoe daar ’n gordyn oor my drome afsak. Blykbaar het Billy Bruwer nog nie genoeg van my van die nek af ondertoe gesien nie. Of so nie, is Skype my vanaand besonder genadig. Dit sal beter wees as ek die saak regstel, en hoe gouer hoe beter.
“Jong, is die video aan jou kant aangeskakel?” vra ek en vat-vat aan my hare.
“Helder en duidelik,” verseker hy my. “Ek sien als. Selfs die feetjie-mobile wat bo jou bed hang. Ek kan raai waar die Funky Feetjie-persona vandaan kom. Jy is duidelik ’n feetjie-fan.”
Ek sluk. “You ain’t seen nothing yet.”
“Wel, wat ek tot dusver sien, pas perfek by die profiel wat ek in gedagte het.”
“Eerste indrukke kan helaas bedrieglik wees.” Ek haal my skouers op, skoon dom om die regte woorde te vind. “Ek is … eintlik glad nie funky nie.” Eerlikheid kom altyd teen ’n prys en ek moet bereid wees om dit te betaal. Dis nie asof ek iets het om te verloor nie. Billy Bruwer se belangstelling in Funky Feetjie was van die begin af gedoem. Die wêreld het nie regtig onderstebo gedraai nie, al het dit kortstondig so gevoel.
“Vir my lyk jy funky genoeg en daardie boskasie van jou pas ook perfek by die ambience waarna ek streef.” Toe gooi hy ’n glimlag wat ’n laptop se monitor kan laat crash.
Die oomblik is so intens dat ek dadelik iets moet doen om dit af te skaal. Ek lag hardop. “Ek is ’n regte huismuis, kuis en wys. Met ’n gewigsprobleem.”
“Ek is nie hier vir jou lyf nie, Feetjie. Ek is hier vir jou funky.”
“Ek bly in die Eugène Marais-woonstelblok in ’n besadigde deel van Bellville. Nét agter die boereworsgordyn, as jy weet wat ek bedoel. Suburbia op sy beste. Baie ver verwyderd van funky af.”
“Ek het die voorstedelike vrou raak gelees in jou blogs,” verseker hy my met ’n laggie. “Voorstedelik én funky, ’n dodelike kombinasie. Menige