Annelize Morgan Omnibus 8. Annelize Morgan
“Nie vir my nie,” sê sy bitter. “Ek sal elke oomblik daarvan haat. Hy sal my versmoor. Hy is fanatiek godsdienstig en wil my in ’n soort non verander. Ek kan nie ’n martelaar wees nie, oom Markus. Ek sal binne doodgaan.”
Hy kyk lank swyend na haar. Hy dink aan haar opgewekte, lewenslustige geaardheid, en skielik verstaan hy hoe sy voel. Vir haar is dit soos om vir haar eie dood te wag. As hy sterf, sal Rosalie se lewensblyheid en vrolikheid saam met hom graf toe gaan. Solank hy lewe, sal die vrolikheid nog daar wees, die vonkeling in haar oë en die glimlag om haar mond. Só sal sy dood vir haar wees, dink hy terwyl hy na haar kyk. Dit sal wees soos sy nóú is – bleek en met die verlatenheid diep in haar oë. Ná sy dood sal sy nie meer lewe nie, maar net van dag tot dag dwaal en verlang na die blye dae op Leydshoop.
Hy trek haar skielik nader en druk haar styf teen hom vas.
“Ek sal jou nie in die steek laat nie, my kind,” sê hy sag. Sy stem bewe liggies van aandoening. “Jy hoef nie met Charles te trou as dit jou ongelukkig sal maak nie. Ek wil nie sien dat jy binne doodgaan nie; ek wil die lag in jou oë sien, en ek wil nog sien hoe jy klein Thor inbreek en deur die veld op sy rug jaag. Ek wil nie hê dat jy moet verander nie, Rosalie …” Hy sluk hard en stoot haar liggies ’n armlengte van hom af. “Jy herinner my só baie aan Sophia. Sy was soos jy is … ’n ligstraal vir almal om haar. Maar sy het dit behou totdat sy self gesterf het … dit het nie voor haar gesterf nie. Vertrou op my, Rosalie, alles sal regkom.”
Die gaste kyk nuuskierig in die rigting van die bome waar die ou man en die meisie ernstig staan en gesels. Soveel erns op Nuwejaarsdag? Dis tog ongehoord!
’n Rukkie later sluit Rosalie en oom Markus weer by die res van die gaste aan. Rosalie voel heelwat beter, en ’n bietjie van haar lewenslus keer terug. Die kuiltjies druk weer diep in haar sagte wange wanneer sy glimlag; haar bekoorlike skoonheid laat die mense gis.
Van die jong kêrels skraap die moed bymekaar om met haar te praat, en dit beur haar op. Daar is nog hoop dat sy die dag sal kan geniet.
Dis net Charles Bennet wat ontsteld staan en toekyk hoe die jong mans om Rosalie draai. Sy toekomstige vrou behoort nie so iets toe te laat nie. Sy moet te alle tye op haar plek wees en haar van alle plesier onthou. Sy mag die vreugdes van die vlees nie najaag nie. Haar vreugde moet in haar Skepper wees, en dit moet sy uitleef. Haar vroom lewenswyse moet as voorbeeld vir ander dien. Sy gesig verdonker, en hy voel opstandig. Hy sal ernstig met Rosalie moet praat en haar van haar sondige bestaan oortuig. Sy moet leer om sý vreugdes te deel en van haar bekoorlike skoonheid vergeet. Hy wil dit amper as ’n sonde beskou dat sy so mooi is.
Rosalie is onbewus van Charles se broeiende gedagtes. Die lag het na haar oë teruggekeer, en sy kan weer die dag geniet.
Teen die aand word daar in die waenhuis gedans. Rosalie en die ander meisies het hulle ’n bietjie gaan opknap in die huis.
Clara klets aanmekaar. Vir haar is die dag ’n groot sukses. Sy is gedurig aan Renier se sy, en almal sien dit raak. Haar oorwinning maak haar skoon dronk van vrolikheid. Dis nie meer lank nie, dan sal hierdie huis ook háre wees. Sy sal in Julius de Koning ’n bondgenoot hê, en Renier sal gedwing word om aan haar eise te voldoen. Tot dan moet sy egter die rol van verliefde jong meisie speel. Eers nadat hulle getroud is, sal sy hom wys van watter staal sy gemaak is. Sy sal sy geredelike sjarme teenoor ander vroue aan bande lê, en hy sal nie meer so vriendelik teenoor hulle kan wees nie. Niemand gaan hom van haar af wegrokkel nie. Hy is haar sekuriteit.
Hanna is tevrede. Die dag verloop uitstekend in haar guns. Almal kan sien dat Renier en Clara besonder goed bymekaar pas. Op Rusoord sal sy altyd welkom wees en sy sal Clara leiding kan gee wanneer dit by die hantering van ’n man soos Renier kom.
Dis net Frank wat ietwat knorrig is. Hy het Markus en Rosalie fyn dopgehou en hy besef dat die band tussen Markus en sy aangenome dogter besig is om baie te versterk. As die vervlakste swaer van hom nou net nie ’n groot som geld aan die meisiemens bemaak het nie, sal hy gerieflik kan lewe.
Hy trek sy neus vies op vir die stof en die houtrook. Dit gaan sy verstand te bowe dat hierdie mense kan dink dat hulle die dag kan geniet tussen al dié ongerief. Hy sou veel eerder die dag in ’n weelderige hotelkamer wou deurbring met ’n bottel brandewyn … sonder Hanna wat so kan neul. Die laaste tyd het sy ’n regte pruttelpot geword. As hy net van haar ontslae kan raak, sal alles vir hom beter verloop, maar hy sal moet uithou totdat hy die plaas in sy hande het.
Sy blik dwaal na Markus wat rustig met ’n paar van sy vriende gesels. Die ou blikskottel kan ’n honderd jaar oud word, dink hy wrewelrig. Hy het nie meer veel hoop om Markus te oorleef nie. Op twee-en-sestig pla sy lewer hom, en voel hy glad nie meer so goed as tien jaar gelede nie. Net ’n ongeluk sal Markus na ’n vroeë dood toe stuur … net ’n ongeluk …
Samuel hou die jong Lettie Bester dop waar sy voor die tent van haar ouers staan, besig om ’n ligte tjalie om haar skouers te hang. Hy beweeg vinnig nader toe sy tussen die skaduwees deurstap na die waenhuis. Hy keer haar by die agterste hoek van die waenhuis voor.
“Is jy só haastig om by die dansery te kom? Die ander meisies is nog nie daar nie.”
Sy kyk agterdogtig na hom.
“Staan uit my pad, Samuel,” sê sy dreigend.
Hy grinnik en bekyk haar skaamteloos.
“En hoekom is jy nou skielik so uit die hoogte?”
“Ek hou nie daarvan om in donker hoekies deur ’n man voorgekeer te word nie.” Sy wil by hom verbystap, maar hy steek sy arm uit en pluk haar nader. Voordat sy kan gil, soen hy haar. Sy worstel om uit sy greep los te kom en toe sy dit eindelik regkry, klap sy hom hard deur sy gesig.
“Jou klein rissiepit!” sis hy ergerlik en koel vinnig af.
“Dit sal jou leer om weer jou hande aan my te sit!” Sy hardloop langs die muur af na die deur van die waenhuis waar die lanterns aan lang takke swaai.
Samuel vloek binnensmonds. Hy het gedink dit gaan maklik wees, maar hy het hom deeglik met Lettie Bester misgis. Hy kon sweer dat sy met meer as gewone belangstelling vroeër die dag na hom gekyk het, en kyk wat het nou gebeur.
Hy skop ergerlik na ’n klip en swets toe dit sy toon byna nerf-af stamp. Dan draai hy om en loop sommer ’n koers die veld in om sy woede onder beheer te kry. Die aandlug help nie veel om hom af te koel nie, en sy wrewel verskuif van Lettie na oom Markus Leyds in wie hy teen hierdie tyd ’n hartlike haat ontwikkel het. Sy aangenome niggie is vir hom ’n ewe groot steen des aanstoots.
Rosalie se kranige ruiterskap stuit hom teen die bors. Hy is self ’n goeie ruiter, maar sy steek hom telkens die loef af wanneer hulle resies jaag. Hy wens sy en haar ou oom wil verkas en die Wepeners in vrede laat. Hulle het nou eerste reg op die plaas en nie die ou man en sy aangenome dogter nie. Die ou man is lankal te oud om nog te werk, maar hy hou hardnekkig daarmee vol. Wanneer gaan die plaas dan in sy hande wees? Hy wil die ligsinnige ou meisietjies van die omgewing ’n ding wys, en hy kan dit nie doen voordat hy die mag van ’n eienaar van ’n groot plaas het nie.
Hierdie jaar gaan hy doen wat hy wil. Hy wil ’n spaider hê, en hy gaan dit kry. As hy net lank genoeg daaroor neul by sy ma, sal sy wel ’n plan beraam om dit vir hom in die hande te kry. Die oes was hierdie jaar goed en daar behoort genoeg geld vir die spoggerige rytuig te wees. Hy sal vir Harmonie en Danser voor die rytuig inspan en soos die wind oor die paaie jaag. Hy het lankal ’n oog op Harmonie, maar die vervlakste Rosalie klou aan daardie perd asof haar lewe daarvan afhang. Wat sy nie weet nie, is dat haar geliefde perd binnekort gaan leer om in die tuig te trek. Hy sal dit só bewimpel dat die ou man of sy nie ’n vinger sal kan verroer om iets daaraan te doen nie.
Tevrede met sy besluit, keer hy terug na die waenhuis waar die dans intussen begin het.
Die volgende oggend vroeg is Rosalie uit die vere. Sy trek haastig aan en gaan uit na die stal waar sy Harmonie opsaal. Die stalkneg probeer haar vaak-vaak help en keer dankbaar na sy slaapplek terug toe die meisie eindelik in die saal klim.
Die tyd voor sonop is vir Rosalie die