Christine le Roux Keur 4. Christine le Roux
sê Olivia, steek haar hand uit om te waai en ry agteruit. ’n Motor wat agter haar verbyry, toet woedend en swaai uit, anders het sy teen hom vasgery.
“Olivia!” roep Mart. “Wees versigtig!”
“Is ek nie altyd nie?” Maar die keer kyk sy eers mooi links en regs voor sy versigtig draai. Sy waai vir oulaas, kyk in haar truspieëltjie en verdwyn in die straat af in ’n blou wolk wat uit die protesterende ou karretjie se uitlaatpyp dwarrel.
Hoofstuk drie
Meneer Steytler moes na die huis gebel het, want toe Olivia die deurklokkie lui, maak Katie vir haar oop sonder om verbaas te lyk. ’n Bietjie skepties miskien, maar nie onkant gevang nie. Olivia self het van haar selfvertroue verloor, hoofsaaklik omdat Mart reg was; die huis lê heel bo teen die rant en die swaar gelaaide karretjie het halfpad teen die rif op begin klink asof hy dit nie gaan maak nie. Daarby is die huis intimiderend, om die minste te sê.
Dis ’n groot dubbelverdiepinghuis met ’n grys leidak en dit staan in ’n groot ou tuin met sulke hoë bome dat ’n mens die huis eers ordentlik kan sien wanneer jy met die rylaan opgery het en voor die voordeur staan. Die rylaan vorm ’n sirkel en in die middel van die hoefyster staan ’n enorme eikeboom met dik takke, nou teen die einde van die winter heeltemal kaal. Die res van die tuin is goed versorg, netjies gesnoeide roosbome, velde oranje madeliefies, ronde beddings vol winterblomme soos ranonkels, anemone en primulas; verfrissende spatsels kleur in die andersins vaal tuin. Aan die punt van die grasperk sien Olivia ’n tuinier besig om blare te hark en hy leun op die steel en staar haar belangstellend aan.
“Middag,” sê sy vir Katie en steek haar hand uit. “Ek is Olivia, die kinders se nuwe oppasser.”
Katie glimlag en wys sy moet binnekom.
“Moet ek nie maar begin aflaai nie?” vra Olivia en wys na haar motor. “Ek het nogal baie goed.”
“Josef kan dit bring,” sê Katie. “Ek kan eers vir mevrou die kamer gaan wys.”
Olivia loop agter haar aan en struikel byna oor die trappe soos sy rondkyk. Die binnekant van die huis is selfs meer imponerend as die buitekant. Glimmende houtvloere met dik Persiese matte, kleurryke skilderye van bekende kunstenaars, antieke meubels wat gloei en ’n trapleuning wat smeek om mee afgegly te word.
Op die eerste verdieping draai Katie links en stap in die lang, breë gang af. Die huis buig na agter, merk Olivia op; dit vorm ’n hele aparte vleuel. Sy wonder waar die kinders is, want daar kom nie ’n geluid van êrens af nie, nie eers ’n radio wat speel nie.
“Hier’s waar die kinders bly,” sê Katie en wys na twee toe deure. Sy stap verby tot waar die gang doodloop en maak ’n deur oop. “En hier’s joune.”
Olivia is aangenaam verras en voel sommer beter. Dis nie ’n donker solderkamertjie met ’n ysterkatel en harde stoel nie, dis ’n enorme kamer. Behalwe die ingeboude kaste teen die een muur is daar ’n driekwartbed bedek met ’n geblomde en kennelik duur deken. Aan weerskante van die bed is tafeltjies met lampe en in een hoek van die kamer staan drie leunstoele gerangskik om ’n koffietafeltjie. Teen die muur oorkant die stoele is ’n televisiestel en langs die deur ’n klein skryftafeltjie met ’n stoel.
“Hier’s die badkamer,” sê Katie en maak ’n deur tussen die ingeboude kaste oop.
Die badkamer is liggeel en ewe luuks. Olivia kan dit nie help nie, sy tree vorentoe en vat aan die dik, sagte handdoeke. Dis ’n groot verbetering op haar rondawel in die bos.
“Dis pragtig,” sê Olivia en glimlag breed. “Dis alles baie mooi, dankie.” Sy hoor ’n geluid in die kamer en draai om, maar dis nie die kinders nie, dis Josef, die tuinier, sy hande vol tasse. Hy lyk ook skepties, maar groet vriendelik genoeg en die volgende tien minute dra hy al haar bagasie vir haar boontoe.
Toe hy klaar is, hou hy sy hand na haar uit. “As ek die sleutel kry, kan ek die kar wegvat,” sê hy vir haar. Hy lyk of dit hom plesier kan verskaf om haar motor te verwyder.
“O, kan jy bestuur?” vra sy.
Hy knik lakoniek en vat die sleutel by haar. Katie staan steeds woordeloos na die hoop tasse en bokse en kyk.
“Waar is die kinders?” vra Olivia.
“In hulle kamers. Kan ek vir mevrou tee bring?”
“Ja dankie. Ek dink ek sal nou eers uitpak dat die kamer netjieser kan lyk.”
Katie beskou dit as ’n baie goeie plan en verdwyn in die gang af.
Olivia knip die eerste tas oop en maak die kaste ook oop. Salig, dink sy ekstaties. Kilometers leë kasruimte, en sy haal ’n hanger uit en begin ophang. Sy is besig met die tweede tas toe Katie geruisloos inkom met die skinkbord en net so stil weer verdwyn. Olivia skink vir haar tee en begin haar boeke uitpak op die rak onder die televisiestel. Sy neurie ’n deuntjie en kyk meteens oor haar skouer, nie omdat sy iets gehoor het nie, meer omdat sy van ’n teenwoordigheid bewus geword het.
In die deur staan twee kindertjies, hulle gesiggies somber en strak. Emma is geklee asof sy na ’n partytjie toe gaan. Van haar blinkleerskoentjies en wit sokkies – voetjies netjies bymekaar – tot die pienk valletjiesrok met sy wit kragie en die donkerblonde hare in ’n foutlose poniestert gebind, is daar nie ’n kreukel of ’n haar uit sy plek nie. Langs haar staan klein Nicky, sy steil blonde haartjies nat en plat gekam, sy handjies voor hom gevou. Hy dra ’n ferweellangbroekie, ’n bypassende trui en blinkgepoleerde bruin skoentjies. Nie een van die twee sê ’n woord nie, hulle staan net na haar en kyk, hulle gesiggies uitdrukkingloos en hulle oë angstig.
Olivia gaan sit plat op die mat en kyk na hulle. “Haai,” sê sy. “Ek is Olivia.”
“Ek is Emma en hy’s Nicky,” sê Emma in ’n toonlose stem en vat haar boetie se hand. “Ons mag nie grootmense op hulle name noem nie.”
Olivia glimlag breed. “Ek is nie ’n grootmens nie,” sê sy gemaklik en hou haar hand uit om te wys hulle moet nader kom. “So julle kan my maar Olivia noem.”
Emma se oë flikker effens en sy kom ’n tree nader, maar sy sê niks nie.
“Livja,” sê Nicky.
“Dis reg.” Olivia kyk na die boeke in die boks voor haar. “Wil julle my nie help om die boeke op die rak te pak nie? Ek wil graag klaarmaak met my tasse, dan kan ek hulle wegsit sodat die kamer nie so slordig lyk nie.”
“Dit ís deurmekaar,” stem Emma saam en kom nog nader. Sy kniel en haal ’n boek uit die boks, maar sy bly op haar hoede asof sy gaan weghardloop as Olivia te hard praat.
Olivia staan op en maak haar laaste tas oop. Die twee kinders pak die boeke in die rak, maar hulle oë bly wantrouig op haar en verskerp eers toe sy onder in die tas die wollerige diere uithaal wat haar kollegas van die wildsplaas as afskeidgeskenk vir haar gegee het. Die een is ’n baie lewensgetroue leeutjie en die ander een ’n apie met ’n lang stert.
“Wat is dit?” vra Nicky.
“Dis Leo en Boggom.” Sy sit die diere op een van die leunstoele neer en die kinders vergeet van die boeke, hulle oë nou gefassineer op die speelgoed.
“Wie s’n is dit?” vra Emma.
“Myne,” antwoord Olivia. “Ek het dit present gekry.”
Emma lyk ongelowig. “Speel jy nog?”
“O ja.”
Emma kyk na haar boetie en weer na Olivia. “Hy’t ’n teddie,” sê sy.
“Bring hom, dan kan hy mos met Leo en Boggom speel,” stel Olivia voor.
Nicky spring op en hardloop uit die kamer uit. Toe hy terugkom, het hy ’n groot en effens verweerde bruin beer in sy arms en hy sit die teddie langs die ander diere neer. Vir die eerste keer is daar lewe in sy gesiggie, hy lyk asof hy wil lag. Wat hy ook van sy kamer af saamgebring het, is twee stukke sjokolade