Skemeruur. Susanna M. Lingua
haar kastaiingbruin kop glansend in die son wat deur die venster skyn, en sê merkbaar bekommerd: “Carl se ouers is trotse mense wat in hoë kringe beweeg. Hulle sal nooit ’n buite-egtelike meisie in hul gesin toelaat nie, oom Nico, al is die meisie ook Stella en Justin Steenberg se aangenome dogter.”
“Jy het gelyk,” beaam oom Nico haar vrese. “Carl se ouers is baie trots en hooghartig, maar hulle was darem nog altyd baie lief vir jou.”
Hierop het Lynne niks te sê nie, want net soos Nico weet sy dat die Humans se liefde vir haar nooit bestand sal wees teen die kwaadwillige praatjies oor haar onseker herkoms nie. En dan is daar ook nog die universiteit . . . haar medestudente.
Hierdie ontstellende gedagte laat Lynne eintlik ineenkrimp van vernedering en magteloosheid. Maar sy weet ook dat sy al hierdie dinge sal moet verwerk voordat sy oor drie dae terugkeer na die universiteit.
Die prokureur se aankoms onderbreek meteens Lynne en Nico se somber gedagtes. Sy nooi die man om te sit, dan knoop Nico ’n ligte geselsie met hom aan terwyl hy die oorledenes se testament uit sy aktetas haal.
Alles geskied baie formeel en van die ingewikkeldheid van die testament verstaan Lynne slegs dat sy ’n aansienlike som geld, wat haar lewenslank onafhanklik sal maak, geërf het, asook een van die luukse duplekswoonstelle wat ’n paar maande gelede voltooi is. Dan moet sy ook al die meubels en ander benodighede om haar woonstel gerieflik en leefbaar te maak uit haar ouerhuis neem. Haar oom Nico erf die res, met slegs ’n paar klein bemakings aan werkers wat al baie jare in die oorledenes se diens was.
Lynne besef dat haar aanneemouers haar baie goed versorg agtergelaat het en dat sy nooit in haar lewe gebrek sal ly nie.
Meneer Yssel sit die testament terug in die aktetas, haal ’n verseëlde koevert uit wat aan Lynne geadresseer is en kom orent. “Die ontslape mevrou Steenberg het hierdie brief ’n paar jaar gelede by my gelaat om vir jou in veilige bewaring te hou tot ná haar dood, juffrou Steenberg,” sê hy en gee die brief vir Lynne.
Na die prokureur se vertrek spreek Nico sy blydskap uit oor Lynne se aansienlike erfenis. “Jy begryp dus dat jou aanneemouers jou baie liefgehad het,” sê Nico.
Lynne knik bevestigend en sê met intense weemoed in haar stem: “Ek vrees ek kan nog nie aan hulle dink as my aanneemouers nie, oom Nico. Ons was altyd so . . . so na aan mekaar en ek was so lief vir hulle en trots op hulle . . .” Hartseer oorweldig haar en haar stem sterf weg.
“Jou ouers was net so lief vir jou, Lynne,” verseker Nico haar met deernis in sy stem. “Jou pa was altyd so trots op jou uitstekende prestasie op universiteit en het dikwels gewonder van wie jy regtig jou voorliefde vir die wetenskap geërf het.”
“Ek mis my ma en pa oneindig baie, oom Nico,” sê Lynne bitter hartseer.
Een van die huishulpe verskyn in die woonkamer se deur en kondig aan dat daar ’n telefoonoproep in die studeerkamer vir meneer Steenberg is.
Na ’n rukkie keer Nico terug en sê verontskuldigend: “Ek vrees ek moet dringend terug kantoor toe.”
“Ek sal oom Nico gou neem,” bied Lynne behulpsaam aan. Sy gaan haal haar motor se sleutels en na ’n rukkie is hulle onderweg stad toe.
Na haar tuiskoms onttrek Lynne haar na die privaatheid van haar eie studeerkamer om haar ma se brief ongesteurd te lees.
Terwyl Lynne die verseëlde koevert met haar briewemessie oopmaak, swem haar oë weer in trane by die aanskoue van haar ma se netjiese handskrif. Sy vee die trane uit haar oë, vou die twee handgeskrewe velle oop en begin lees.
My liewe dogtertjie . . . my pragtige klein Lynne
Wanneer jy hierdie brief lees, sal ek nie meer met julle wees nie. Wat ek jou nou gaan vertel, weet ek, gaan jou skok en miskien nog seermaak ook. Maar ek wil hê jy moet weet dat jy vir ons deur die jare baie dierbaar was. Ek kan nie onthou dat jy ooit iets anders as ’n sonstraaltjie in ons lewe was nie.
Ek en jou pappa was drie jaar getroud toe ons meegedeel is dat ons nooit ons eie kindjie sou hê nie. Dit was vir ons albei ’n verpletterende slag, want ons wou so graag ’n paar kinders gehad het. Om ’n kindjie aan te neem het my aanvanklik teen die bors gestuit. Ek was bevrees dat ek dalk nie ’n aangenome kind sou kon liefhê nie.
In elk geval, ek het later begin gewoond raak aan die gedagte dat ons ’n kindjie sal moet aanneem. Ek en jou pappa was so opgewonde toe ons die tyding ontvang dat ons ons dogtertjie op Katbos in die hospitaal kon gaan haal. Aangesien ons destyds in Kaapstad gewoon het, het dit ons nie lank geneem om daar te kom nie.
Dit was vir ons die wonderlikste oomblik in ons lewe toe die verpleegsuster die pragtige tien dae oue baba in my arms neerlê en ons besef dat ons eindelik ons eie ou dogtertjie het. Jy het by die dag pragtiger geword met jou rooibruin haartjies en ernstige groen oë, en jy het ook elke dag dieper in ons harte gekruip. Ons hele lewe en toekoms het net om jou gedraai, Lynne, kindjie.
Jy was ses maande oud toe jou pappa besluit het dat ons na Johannesburg toe moet verhuis. Jou oom Nico en tant Esther is egter die enigste mense hier in Johannesburg wat weet dat jy nie van ons eie vlees en bloed is nie – nie dat ons vir jou liewer sou gewees het as jy van ons eie vlees en bloed was nie. Vir my en jou pappa is jy alles wat goed, mooi en dierbaar is.
Nou sal jy bepaald wil weet wie jou regte ouers is. Ek vrees ek kan jou in hierdie geval nie help nie, kindjie. Ek kan jou egter verseker dat jy nie nodig het om vir jou eie ma te skaam nie. Ons het haar vlugtig gesien toe sy die hospitaal verlaat het en dit was vir my en jou pappa genoeg om te weet dat sy uit ’n welgestelde familie kom. Die verpleegsuster het ons vertel dat sy ’n aangename en opgevoede meisie is, maar ook baie verwen. Sy het glo een keer gaan kyk toe die verpleegster jou gebad het en na die geboortevlek op jou arm verwys as ’n familietrek wat jy van jou pa geërf het. Sy het glo hardop gewonder of jy eendag gaan sing, of dalk ’n droë stoppel soos jou pa gaan wees. Sy wou glo operasangeres word.
Nog iets wat jy miskien interessant sal vind, is dat jy jou eie ma se ewebeeld is, en ek het altyd gedink jy is die mooiste meisie wat ek nog ooit gesien het. Selfs die kleur van jul hare en oë is dieselfde. Ek het nog nooit twee mense gesien wat so eenders lyk soos julle twee nie.
Ek hoop jy sal die skok dat jy buite die eg gebore is maklik verwerk. Jy was nog altyd prakties, standvastig en groothartig, daarom het ek besluit om jou al hierdie dinge te vertel. Maar indien jy ooit ’n probleem het, raai ek jou aan om dit met jou oom Nico te bespreek – dis te sê as jou pappa ook nie meer daar is nie. Verder wens ek jou alles toe wat mooi en goed is, my dierbare kind.
Baie liefde
Mamma
Hartseer oorweldig die jong meisie. Sy druk haar gesig in haar hande en ruk soos sy snik.
Esther, Marie en Janet kom van die stad af tuis. Marie het ook net haar handsak en pakkies in haar slaapkamer neergesit, toe haas sy haar na die telefoon in die voorportaal om die Humans te bel en die nuus te vertel.
“Dit is Marie Steenberg wat praat, mevrou,” sê sy toe Carl se ma antwoord. “Ek bel net om jou iets te vertel wat vanoggend aan die lig gekom het in verband met Lynne se herkoms. Ek besef dit is my plig om jou in te lig –”
Daar is ’n frons tussen Marlene se salonversorgde wenkbroue toe sy Marie gesteurd in die rede val. “Ek begryp glad nie wat jy met Lynne se herkoms bedoel nie, juffrou Steenberg. Ons weet tog almal sy is die ontslape Stella en Justin Steenberg se dogter.”
“Presies, dit is wat ons almal gedink het,” sê Marie met ’n genoeglike laggie. “Maar my ma het ons vanoggend in Lynne se teenwoordigheid vertel dat sy ’n buite-egtelike kind is wat deur my oom en tante aangeneem is toe sy tien dae oud was.”
“Ek is seker daar is iewers ’n fout, juffrou Steenberg,” sê Marlene Human met ’n kil stem om haar skok en ontsteltenis te verbloem.
“Ek vrees daar is geen fout nie, mevrou,” hou Marie vol, ietwat verleë oor Marlene se kortaf houding. “My ma weet waarvan sy praat. Trouens, albei my ouers is vertroud met Lynne se aanneming destyds, hoewel my pa my ma streng