De Verwoeste Stad. Scott Kaelen
"De kust is veilig. Je bent veilig."
Een paar minuten later, terwijl Oriken bezig was met het vuur in de haard, liet Jalis zich zakken in een gammele stoel en keek naar Dagra. De man met de baard stond in het midden van de kamer en keek neer op de met modder bezaaide vloer. Het was haar duidelijk dat hij nog steeds onrustig was.
Hij keek naar de overkant en ontmoette haar blik. "Stoort niets je?" Vroeg hij. "Zelfs de stoerste mannen of vrouwen hebben een zwakte, maar we kennen je al vijf jaar en ik heb de jouwe nog niet gezien."
"Er is één ding waar ik bang voor ben," gaf ze toe. "Verliezen."
"Wat verliezen?"
Ze wierp hem een vlakke blik toe. "Mensen waar ik om geef."
Hij snoof, hoewel zijn baard een geforceerde maar warme glimlach liet zien. "Nou, je zult waarschijnlijk niet snel één van ons verliezen. Tenzij een geweldige monsterspin door de schoorsteen klimt en Orik opslokt."
"Of," zei Oriken terwijl hij vuursteen tegen staal sloeg, "misschien zal die dode man in huis daarginds ‘s nachts opstaan en krabben aan de deur voor Dag."
Dagra draaide zich naar hem toe. "Dat moest je toch weer even zeggen, of niet soms?"
"Ik meen het," zei Jalis tegen hen. "We gaan het onbekende in en ik hou er niet van om het niet te weten. We verloren vorig jaar bijna Maros. Het niet te stoppen team van vier werd drie en we hebben geluk dat hij erdoorheen is gekomen."
"Ja." Dagra knikte. "Dat zijn we."
"Het is een gevaarlijk beroep." Jalis stond op, haalde haar slaapzak uit de verpakking en rolde het op de vloer. "Het is waar, elf jaar in het gilde en ik weet dat tijdens contracten slechts een handvol buiters doodgaat. De meesten van hen waren hulpjes of lager." Ze wierp een deken op de slaapzak en draaide zich om, waarbij ze beide mannen nadrukkelijk aankeek. "Statistisch gezien is de kans dat je sterft als een vrijbuiter kleiner naarmate je hogerop komt; jullie zouden de volgende twee jaar klaar moeten zijn voor jullie vrijbuitersexamen, maar je bent er nog niet, dus wordt niet eigenwijs. En probeer omwille van de sterren je reacties te beheersen. Dag, in een ander scenario, was je misschien in paniek en rende je blindelings van een dood ding recht in de kaken van een levend wezen. Hoe zou je dat uitleggen aan de Dyad in het hiernamaals?"
Dagra pufte zijn wangen en blies uit. "Punt gemaakt."
"En Oriken, er zijn maar weinig spinnen in Himaera die je pijn kunnen doen. Je zou sommigen van hen in Sardaya moeten zien. Grote opgeblazen lichamen met rode en witte strepen. Een beet van één van die en je zult opgezwollen zijn als een rijp kadaver." Oriken en Dagra kreunden éénstemmig en in het schemerige licht van de late avond dacht Jalis dat ze beide uitdrukkingen angst vertoonden. "Zie je hoe eenvoudig het is?"
"Makkelijk en onnodig." Oriken fronste naar het gereedschap in zijn hand en stak de vuursteen in het aanmaakhout.
"Om nog maar te zwijgen over de stenen dansers die de Ghalendi-vlaklanden teisteren," vervolgde Jalis met een knipoog naar Oriken. "De volwassenen zijn half zo lang als jij. Ze kunnen elke andere spin laten knappen met een vleugje van hun lemmetachtige benen. Als je niet bedekt was met wapens en zwaaide met iets zwaars om ze uiteen te rammen, zou één van die spinachtigen snel werk van je kunnen maken."
Oriken draaide haar de rug toe. "Je verzint het wel."
"Krijg je dat vuur aangestoken of niet?"
Met een gemopper sloeg hij de vuursteen sneller tegen het staal. "Verdraaid hout is niet het droogste. Dus je hebt één van die dingen gezien, of niet?"
"Nee, maar ik heb mensen gekend die dat wel deden. Er is misschien een beetje verfraaiing, maar ik twijfel er niet aan dat Stone Dancers bestaan. Mijn punt is dat je angst onnatuurlijk is; de kleine spinnen hier kunnen je geen kwaad doen."
"Dat is niet wat mij bezighoudt, het is de manier waarop zij - daar!" Een kleine vlam gevangen in het aanmaakhout. Oriken blies zachtjes en het vuur begon zich te verspreiden, waardoor een amberkleurige gloed de grauwheid van de kamer verlichtte. "Wat me stoort aan spinnen is hoe ze eruitzien en bewegen. Walgelijke wezens." Hij omhelsde zichzelf en wreef over zijn armen. "Kunnen we van onderwerp veranderen?"
"Hou op!" Dagra stak een hand op voor stilte.
"Wat?" Zei Oriken na een moment. "Ik hoor niets anders dan kraken van hout."
"Daar was het weer." Dagra hield zijn stem laag. "Terwijl je aan het praten was."
Jalis reikte naar de zwaardriem op de tafel naast haar. "Ik heb het gehoord." Het was zacht geweest, maar het geluid was onmiskenbaar. "Cravants. Dag, doe de deur dicht. Orik, help me die kast ertegenaan te duwen." Ze deed haar riem om haar heupen en stapte naar het grote meubel. Toen Oriken naast haar kwam staan, deed Dagra de deur van het huisje dicht en snel sloot hij de luiken. Jalis en Oriken hurkten laag achter de kast en zetten hun schouders ertegenaan. Ze duwden, maar het bewoog nauwelijks. Jalis zette haar voeten stevig neer en legde al haar gewicht op de kast en voelde Oriken hetzelfde doen. De kast schraapte en kreunde over de stoffige planken, de inhoud ratelde met elke duw. Al snel genoeg hadden ze het vastgeklemd tegen de deur.
"We moeten iets tegen de luiken krijgen!" Dagra wierp een blik op de inhoud van de kamer.
Jalis schudde haar hoofd. "Er is niets."
Oriken draaide aan de rand van zijn hoed. "Cravants laten mensen meestal alleen, maar hier achter de laatste nederzettingen.
"Dit is hun domein," zei Dagra grimmig. De oproepen van de wezens kwamen snel dichterbij toen hij zijn korte zwaard trok. "Ze zijn uit het bos gesprongen."
"Ze hebben ons gehoord en nu hebben ze onze geur." Jalis reikte naar een tas voor hun mini kruisboog. "Als we stil zijn, kunnen ze na een tijdje afdwalen."
Omdat de luiken niet konden worden gebarricadeerd, waren ze het zwakste punt van verdediging van het huisje. Jalis laadde en boog de kruisboog en stond toen klaar achter de mannen toen ze voor de luiken gingen staan. Ze wachtten zwijgend en luisterden terwijl de cravants over de open plek sprongen, hun keelgeluiden deden slechts vaag denken aan de inheemse apen in het uiterste zuiden van de Arkh. Jalis kon ze buiten zien, hun vooruitstekende kaken met chaotische clusters van hoektanden, en die tweede, kleinere reeks ogen als bollen van obsidiaan aan de zijkanten van hun hoofd. Het gelaat van een cravant was afschuwelijk, maar ondanks hun uiterlijk had Oriken gelijk dat de jagers van de primaten de neiging hadden om zich van de mens af te wenden, zichzelf ongezien en meestal ongehoord binnen de diepten van bossen te houden. Maar hier aan de rand van Scapa Fell was het mogelijk dat ze zelden mensen zagen, met de laatste bevolkte nederzetting die een halve dag trektocht naar het noorden was.
Iets stortte buiten neer en Jalis bekeek de wezens die het eerste huis binnenstroomden, de geur van haar en de mannen volgend, maar alleen het oude lijk vonden. Het gedempte gebonk van voeten en vuisten op de grond kwam dichterbij het huisje en ondanks zichzelf, kromp Jalis ineen terwijl de vuisten tegen de deur sloegen, terwijl het hout versplinterde toen het tegen de kast stootte. De cravants brulden en voelden de nabijheid van de vrijbuiters. De kast verschoof een centimeter. Voorbij de drempel gromde het aanvallende schepsel gefrustreerd en botste harder tegen de deur. Een scharnier knalde uit zijn armatuur en er verscheen een smal gat; Jalis zag hierdoor een massa zwart haar op een dik lichaam. De cravant was Dagra's lengte, iets korter dan Jalis. Een zwart, rond oog gluurde naar binnen, en de cravant brulde.
Jalis haalde de trekker over. Haar doel was daar; het projectiel schoot door de opening en recht in de mond van het wezen. Het krijste van de pijn en wankelde weg. Een andere kwam in de plaats toen Jalis de kruisboog herlaadde.
Een blik van Oriken zei dat ze moest vasthouden toen hij naar voren schoof en zijn sabel tussen de deur en het kozijn stak, en een reeks snelle steken in de lucht stuurde. Het wezen brulde en sloeg een grijsharige vuist tegen het deurkozijn. De dikke, geklauwde vingers spanden zich open en bereikten de opening. Oriken stak het sabel naar beneden, sneed diep in de vingers van het wezen en sneed er één af. De verbolgen cravant trok zijn hand terug en maakte een woedend gebrul. Oriken sprong achteruit en Jalis liet haar trekker los. De primaat gromde en viel achterover. Op de open plek buiten, vertelden donkere flitsen van beweging haar dat de rest van het peloton bij het huisje