Schaduw Van De Dood (Door Bloed Gebonden Boek 8). Amy Blankenship
en hij er niet was, was ze hem gaan zoeken. Het was een beetje een wake-up call ... ze had nog nooit iemand in haar leven gezocht en hier was ze ... naar hem op zoek.
Ze was zo gespannen als het was met alle seksuele spanning die ertussen knetterde ... het laatste wat ze nodig had was dat het haar schuld was dat ze afhankelijk van hem was. Tot overmaat van ramp had ze net voordat ze het kasteel verlieten een andere droom. Het had haar niks moeten uitmaken, maar omdat het slechts de derde droom was die ze ooit in haar leven had gehad ... joeg het haar de stuipen op het lijf.
De andere twee dromen waren nachtmerries over een griezelig klein demonenmeisje en een bloedstad ... maar deze niet. Ze had de liefde bedreven ... het was alsof ze haar ogen had geopend in het midden van de droom om te merken dat ze zich onder een man bevond op een bed van mos en naar een waterval keek die in een lagune op slechts enkele centimeters afstand leegliep.
Ze draaide haar hoofd om de man diep in haar te zien ... ze had de ogen gesloten met Syn en rukte zichzelf uit de droom.
Niet in staat om volledig om te gaan met hoe de droom haar het gevoel had gegeven, was ze naar het kantoor van Ren gegaan en had zijn kaarten doorzocht en de heetste plek van demonenactiviteit uitgekozen. Ze had ook een weekendtas ingepakt met de bedoeling een hotelkamer voor de nacht te nemen en sloop het kasteel uit zonder dat iemand het wist. Slechts voor één nacht ... om zichzelf eraan te herinneren dat ze prima alleen kon zijn.
Ze wierp nog een keer een blik over haar schouder om er zeker van te zijn dat ze niet gevolgd werd. Angelica liep de trap af naar de metro's die onder LA liepen. Dit was één van de plaatsen die ze tot nu toe had vermeden vanwege het feit dat alles hier beneden klaar kon staan om je te bespringen. Maar Ren had dit gebied op de kaart gemarkeerd als een hotspot en voor zover ze wist, kwam het niet van de straat. Dat liet een andere plaats achter, het zou ... ondergronds kunnen zijn.
Ze fronste toen ze een grote man de trap op zag komen en een beetje dichter bij de muur kwam om hem te ontwijken. De man moet echter in een slechte bui zijn geweest omdat hij opzettelijk tegen haar aan botste, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor en bijna van de trap af viel. De mensen die langsliepen, leek het niet op te vallen en haar frons werd dieper toen één van de politieagenten haar benaderde.
“Gaat het, mevrouw?” Vroeg de officier zich af denkend dat ze high was. “Ik zag je struikelen en bijna vallen ... heb je hulp nodig?”
Angelica's frons werd dieper en ze keek de trap op naar de grote man die ze was tegengekomen. Niemand leek hem te zien, maar mensen liepen om hem heen alsof hij daar was.
“Nee,” zei ze zacht, “met mij gaat het goed.”
De officier knikte en bleef doorgaan, maar Angelica kneep haar ogen samen voordat ze terugkeek naar het slecht verlichte station. Syn had haar geleerd haar eigen energie te verstoppen, dus wat ze ook volgde, zou niet weten dat ze eraan zou komen. Gezien het feit dat een onzichtbare demon zich gewoon in haar had geploegd en bleef doorgaan ... leek het prima te werken.
Ze fronste opnieuw en vroeg zich af waarom ze de gave had de knorrige demon duidelijk te zien zoals andere mensen dat niet konden. Later besloot ze haar identiteitscrisis te verwerken. Angelica herschikte de riem van haar weekendtas op haar schouder en vervolgde haar weg naar de sterkste bron van demonische activiteit.
Michael was een wandeling door de stad gaan maken en bedacht wat hij moest doen voor de Maan Licht gemaskerde bal. Hij dacht even na over verkleden in kostuum, maar dat sprak hem niet echt aan. Uiteindelijk besloot hij dat het het beste was om een masker van The Witch's Brew te kopen, zijn mooiste kleren uit de zeventiende eeuw af te stoffen en als zichzelf te gaan.
Hij was net de hoek omgekomen toen hij Angelica zag staan bij de ingang van het metrostation en naar beneden keek zonder Syn aan haar zijde. Hij keek hoe ze omhoogkeek naar de stralende hemel en vervolgens afdaalde langs de trappen in de schemerige vertrekhal. Met een piek in zijn belangstelling volgde Michael haar discreet de trap af. Hij vreesde niet betrapt te worden omdat het trappenhuis vol mensen tussen hen waren ... hij kon snel de schaduwen om zich heen trekken en zich voor haar verbergen als ze zich omdraaide. Michael grijnsde omdat hij wenste dat hij deze truc had gekend toen hij nog een kind was.
Zijn ogen vernauwden zich toen hij zag dat een grote man opzettelijk Angelica tegen de muur duwde en bleef lopen. Hij was verrast door de ogenblikkelijke woede die hij voelde. Hij haalde een diepe, kalmerende adem en bleef maar lopen en plaatste zich schaamteloos op het pad van de man. Toen de grote man voor hem was, stopten ze en staarden ze elkaar aan. Hij had opeens een flashback van iets dat hij Damon eens had zien doen met een demon die hem kwaad had gemaakt.
“Waar is het vuur?” Vroeg Michael met een koude glimlach.
De lippen van de grote man gingen uit elkaar en lieten een mondvol rottende tanden zien die Michael bijna ziek maakten. Zijn hand flitste naar voren en hij plaatste die midden in de borst van de demon ... en deed hem geen pijn, hij raakte hem eenvoudig aan. Hij grijnsde terwijl hij de verwarring van de demon zag.
“Ooit gehoord van zelfontbranding?” Vroeg Michael nieuwsgierig voordat hij zijn hand wegtrok. “Als dat niet het geval is, bereid je je voor op een spoedcursus.”
Michael deed een stap achteruit en flitste snel uit het zicht toen de demon naar zijn borst keek en toen in doodsangst schreeuwde. Mensen rondom de man begonnen te schreeuwen en rennen toen zijn kleding begon te roken. Binnen enkele seconden werd alle zichtbare huid rood voordat ze verschroeiden en wegbrandde als houtjes in een kampvuur.
Angelica bleef staan en keek om de hoek van het trappenhuis toen ze de man hoorde schreeuwen en zich afvroeg wat er in hemelsnaam was gebeurd. Hij was een demon geweest, voor zover ze wist, maar wie had hem op zo'n pijnlijke manier aangevallen? Angelica trok een wenkbrauw op en wilde eigenlijk dat ze er eerst aan had gedacht en verzuchtte toen dat het waarschijnlijk een andere demon was die het aanviel.
Ze haalde haar schouders op en liep de trap af en grijnsde toen ze het onmiskenbare kraken van botten hoorde terwijl ze brandden. Storm had gelijk gehad toen hij zei dat de meeste demonen elkaar zouden vernietigen. Angelica verdween snel uit de weg toen verschillende veiligheidsbeambten de metro de trap opreden om erachter te komen wat mensen in zo'n paniek hadden.
Michael wikkelde de schaduwen om hem heen en liep verder de trap af. Hij bleef uit het zicht toen Angelica tevoorschijn kwam. Ze liep vlak naast hem en hij onderdrukte een grijns. Hij wist niet wat ze hier beneden alleen aan het doen was, maar hij had eigenlijk een beetje plezier in het volgen van zijn moeder.
Hij wist dat Angelica hem zich niet herinnerde, maar zijn eigen herinneringen aan haar waren kristalhelder ... zelfs haar naam was hetzelfde. Het was vanwege haar dat hij nooit een vrouw had gevonden om van te houden ... niemand vergeleken met de manier waarop ze niet alleen van hem hield, maar ook van de temperamentvolle Damon.
Hij had zo lang nagedacht dat de enige vorm van ware liefde de liefde was die een moeder voor haar kinderen had. Het duurde tot voor kort dat de mensen om hem heen ertoe hadden geleid dat hij aan die theorie begon te twijfelen.
Angelica ging op het perron staan kijken hoe de mensen zich vermengden en met hun leven doorgingen. Het zien van een kleine jongen die gluurt rond zijn moeder en naar haar met een glimlach herinnerde dat haar aan wat Syn in het ziekenhuis had gedaan. Ze glimlachte terug naar de jongen en wenste dat ze de macht had om hem een demon afweermiddel te geven, omdat zijn moeder hem onbewust had meegenomen naar deze tunnel met een stel van hen.
Ze kromp ineen toen ze zich realiseerde dat haar gedachten de cirkel rond waren gegaan ... regelrecht terug naar Syn. Ze voelde zich een beetje roekeloos en liep naar het hek die ervoor zorgde dat mensen niet op de rails kunnen vallen en er een beetje overheen leunde, de ene kant opkijkend en daarna de andere. Toen ze naar links draaide, volgde ze de reling naar het einde van de massieve ruimte en leunde eroverheen om de tunnel nader te bekijken.
Alles wat ze zag, was duisternis, gebroken door stukjes licht uit de gedimde verlichting die diende om slechts een paar meter om hen heen te verlichten. Ze waren te ver uit elkaar gesplitst om echte hulp te zijn. Het was geen geheim dat ze een hekel had aan tunnels en duisternis. Op dit moment wilde ze eigenlijk dat Zachary bij haar was.