Verslavend Bloed. Amy Blankenship

      Hoofdstuk 1

      Toya hurkte laag op het dak van Kyoko's huis en liet zijn gouden ogen naar het kleine gebouw afdalen dat het Maiden- Statue in de achtertuin huisvestte. Het was een aantal jaren geleden sinds de nacht dat hij door de barrière was geglipt en haar in deze wereld had gevonden, maar hij herinnerde zich nog elk detail zoals het gisteren was gebeurd.

      Er verscheen een zachte glimlach op zijn gezicht toen hij dacht aan die keer dat ze achter hem in dat ijskoude water sprong … de kleine idioot kon niet eens zwemmen, maar het kon haar niets schelen.

      Zijn gedachten werden duister toen hij zich herinnerde elke keer dat hij haar in verschillende realiteiten had ontmoet. Ongeacht welke wereld, Kyoko bleef nooit nadenken als het erop aankwam zichzelf in de hitte van het moment op te offeren om iemand van wie ze hield te redden. Toya's lippen werden dunner. Hij hoopte haar van die kleine gewoonte af te helpen of haar koppige kont aan hem vast te maken zodat hij haar deze keer kon beschermen.

      Toya verplaatste zijn blik en staarde naar de enorme vijver aan de achterkant van het terrein. Hij hoopte echt dat ze zijn advies had opgevolgd en had leren zwemmen. Ze had hem die avond bijna een hartaanval bezorgd door zomaar te verdrinken en toen hij haar vond, wist hij zeker dat hij haar daarvoor nog zou straffen.

      Toen hij haar vond … Toya's gelaatstrekken werden al zachter, wetende waarom ze hier niet op haar bewakers zat te wachten toen ze overstaken. Hij en zijn broers hadden het al uitgezocht sinds Kyoko hem niet herkende toen hij de eerste keer opdook. Ze herinnerde zich haar bewakers niet, wat normaal was gezien in elke andere dimensie waarin ze haar hadden aangetroffen, ze had alleen de herinneringen van één leven en dat was altijd het leven dat ze op dat moment in die dimensie leefde.

      Gewoonlijk trof dat dimensionale geheugenverlies ook alle bewakers … inclusief hem. Hij kon niet tellen hoe vaak hij Kyoko voor het eerst had ontmoet, maar deze wereld was anders. The Heart of Time had hen hierheen gestuurd met een geschenk en een vloek. Voor een keer herinnerden hij en zijn broers zich alles aan haar … zelfs het feit dat ze allemaal verliefd op haar waren en in parallelle werelden om haar hadden gevochten.

      Zijn borst verstrakte bij een herinnering die hij liever niet had. Hij voelde nog steeds de gruwel van Kyoko die in zijn armen stierf en hun lichamen samen bewogen, omdat ze allebei werden gespietst door een doodslag die alleen voor hem bestemd was. Ze had geprobeerd hem te redden van Hyakuhei … en ze had hem gered. Toya knipperde met zijn ogen terwijl een eenzame traan over zijn wang gleed en hij duwde de herinnering boos weg.

      Verdorie, zelfs Hyakuhei herinnerde het zich allemaal, wat in hun voordeel leek te zijn, aangezien hij hen niet op zicht had aangevallen. Natuurlijk … hij was ook niet echt sociaal geweest. Ze hadden al besloten hem uit de weg te blijven en hem deze keer niet tegen zich in het harnas te jagen.

      Hyakuhei was niet bij hen geweest toen ze de demonen door de scheur hadden gevolgd, dus ze hadden geen idee waar hij vandaan kwam en dat baarde hen een beetje zorgen. Tot dusver leek hij alleen de stukjes kristal te verzamelen die Kyoko duidelijk had verbrijzeld … alweer. Het was niet de fout van Kyoko … ze kon niet leren van haar fouten uit het verleden als ze zich niet mocht herinneren dat ze die had gemaakt. Hij vergaf haar te weten dat als ze het kristal niet had verbrijzeld, haar bewakers niet naar deze wereld zouden zijn getrokken om haar te vinden.

      Er verscheen een frons op Toya's lippen toen hij het bekende gevoel van een stukje van datzelfde verbrijzelde kristal in de buurt voelde. Het Guardian Heart Crystal was ongelooflijk krachtig en elke kleine scherf bevatte een stuk van die kracht. Elke mens of demon die erin slaagde een stuk ervan te bemachtigen, zou een geweldige boost krijgen en als het geluk had, trokken de stukken demonen als vliegen naar honing.

      Omdat het kristal hier in LA was opgedoken, was deze plek de hotspot van deze wereld geworden voor alle paranormale wezens. Alles wat niet-mens was, werd naar dit gebied getrokken, ook al hadden ze geen idee waarom.

      Op zoek naar het kristal dat hij voelde, liet Toya langzaam zijn blik over de huizen rondom het heiligdom gaan en wachtte even toen hij iemand door het donkere raam van het huis ernaast zag kijken. Hij stond op en staarde naar het silhouet dat naar hem staarde en trok een wenkbrauw op toen de schaduwvorm plotseling onder de rand van het raam viel.

      Toya grijnsde. Het werd hoog tijd dat hij wat plezier had. Hij verdween prompt uit het zicht, net toen de man genoeg moed verzamelde om nog een keer te kijken.

      Tasuki haalde diep adem en hield zijn pistool nog steeds als een schild voor zich. Dat was de man die bij Kyoko was geweest op de avond dat ze was verdwenen … hij wist het zeker. Wat deed hij op de loer op het dak van Kyoko? Tasuki rechte vastberaden zijn schouders. Er was maar één manier om erachter te komen en omdat hij politieagent was, had hij het recht om te gaan onderzoeken.

      Om ervoor te zorgen dat zijn Berretta een vol magazijn had, klikte Tasuki de beveiliging eraf en liep de voordeur uit. Dit was niet de eerste keer dat hij voet op het terrein zette sinds Kyoko die nacht tien jaar geleden verdween, maar het was de eerste keer dat hij naast het bedrijf iemand zag die was ingehuurd om het terrein te onderhouden.

      De eerste keer dat hij ze daar op hun zero-turn maaiers had gezien, had hij ze alleen maar geconfronteerd om erachter te komen dat ze anoniem waren aangenomen. Toen hij had geprobeerd die voorsprong op te sporen, was dat een doodlopende weg omdat het geld gewoon één keer per jaar in de postbus van het bedrijf verscheen en altijd contant werd betaald.

      Toen hij het versleten pad oversteeg tussen de twee huizen, stopte hij even om te voorkomen dat de herinneringen die hij aan Kyoko en haar broer Tama had, hem achtervolgden. Zonder die verdomde zogenaamde 'engel' die Kyoko gisteravond had ontmoet, zou ze niet zijn vertrokken … hij was er zeker van. Tasuki schaamde zich niet om het toe te geven … hij haatte die man omdat hij Kyoko van hem wegnam, maar als hij terug was, dan was er een kans dat Kyoko ook terug zou zijn.

      Omdat hij niemand in de directe omgeving vond, kroop Tasuki naar de achterkant van het huis waar het beeld stevig opgesloten was in het kleine heiligdom huis. Zwijgend bewegend liep hij om de hoek van het huis en trok zich terug toen hij weer de man zag waar hij zojuist over had nagedacht en zag hem daar voor de schuur staan … en de enge deuren stonden wijd open.

      Tasuki, die hem alleen als kind van veraf had gezien, bestudeerde de man deze keer en legde elk detail vast. Zijn lange donkere haar had dikke zilveren highlights die er doorheen liepen en hij kleedde zich net zo vreemd als de helft van de mensen die hij bij PIT had zien werken. Hij zag er niet normaal uit, maar hij had absoluut geen vleugels, dus gooide Tasuki Kyoko's 'engel'-idee uit het raam.

      “Staan blijven,” schreeuwde Tasuki terwijl hij uit de schaduw stapte en zijn Berretta omhoog bracht, waarbij hij rechtstreeks op het hart van de man mikte.

      Toya's grijns werd groter en hij draaide zich langzaam om om de man aan te staren die alleen maar dacht dat hij hem had beslopen. Zijn blik veranderde al snel in ergernis en kwam oog in oog met een explosie uit het verleden. Verdomde Tasuki … hij had moeten weten dat de mens hier ergens op de loer ligt. Toya fronste zijn wenkbrauwen bij de volgende woorden uit Tasuki’s mond.

      “Ik dacht dat jij het was,” riep Tasuki met een snauw uit. “Ik herinner me dat je hier was op de avond dat de demonen kwamen. Ben je één van hen? Je hebt Kyoko iets aangedaan … Ik zag je haar slappe lichaam vasthouden en durf het niet te ontkennen.”

      Toya richtte zijn blik op de mens waar Kyoko altijd zo dol op was en lachte inwendig om het feit dat Tasuki zich niet alle keren herinnerde dat ze elkaar hadden ontmoet … wat waarschijnlijk een goede zaak was. Zijn ogen vernauwden zich toen hij de kracht van het gebroken kristal uit Tasuki voelde komen en die kennis maakte hem plotseling kwaad.

      “Je hebt een talisman,” zei Toya. “Ik wil het.”

      Het was de beurt aan Tasuki om te fronsen. “Wat?”

      Hij had geen kans om de