Cywilizacje. Laurent Binet
do przezroczystych pucharów stawał się czerwony i ten cud robił na nich wielkie wrażenie.
Kiedy Atahualpa uznał, że jego ludzie wystarczająco wypoczęli, postanowił spalić, wedle zwyczaju, resztki żywności, którą zabrali, odpływając z Kuby, i starannie przechowywali w skrzyniach. Zwyczaj wymagał, by spalić również odzienie, jakie dotąd nosili, jednak wyjątkowe położenie, w jakim się znalazł były władca Chinchasuyu na nieznanej ziemi, o której zasobach alpaki i bawełny nic jeszcze nie wiedział (ale odniósł dość przykre wrażenie, widząc zgrzebny przyodziewek tych ludzi, mieszkających przecież w pałacu), skłoniło go do odroczenia tej części rytuału.
Wyładowano ze statków skrzynie. Atahualpa wsiadł do swej lektyki, by uczestniczyć w uroczystości. Pragnął, by odbyła się na brzegu rzeki, skąd woda wreszcie się cofnęła. Przepych i wystawność towarzyszące zazwyczaj tym obrzędom były ograniczone z powodu niedostatku środków, jakimi dysponowali zbiegowie, ale obalony władca najwyraźniej chciał podkreślić atrybuty swej królewskiej godności, chociaż nikt jej nie podawał w wątpliwość. Na tę okoliczność pożyczył Igenamocie swój płaszcz z puchu nietoperza, bo powietrze było chłodne. Kubańska księżniczka siedziała przy jego boku, podobnie jak jego siostra-małżonka Coya Asarpay, a małe Cusi Rima i Quispe Sisa zajmowały miejsce u jego stóp. Trzej generałowie siedzieli sztywno wyprostowani na koniach, z toporami w rękach. Po tańcach i śpiewach jedna z kapłanek Słońca zapaliła przy dźwiękach tamburynów pierwszą skrzynię. W powietrzu natychmiast zaczął się unosić zapach pieczonego mięsa, co przyciągnęło miejscowych. Byli brudni i obszarpani, wytrzeszczając oczy, wpatrywali się w skrzynie, jakby w ogóle nie zauważali przybyszów z Quito. Nikt nie ośmieliłby się przerwać uroczystości bez wyraźnego rozkazu Atahualpy, a ten milczał, ale wszyscy przyglądali się zachowaniu obszarpańców, którzy otoczyli skrzynie i coraz bardziej się do nich zbliżali. W końcu jeden z nich nie wytrzymał i wsunął ręce w żar, by wyciągnąć z niego do połowy obgryzioną kość. Natychmiast pochwycili go żołnierze gwardii Atahualpy i już chcieli mu poderżnąć gardło, ale król dał im znak, by go oszczędzili. Był to jakby sygnał dla pozostałych. Atahualpa i jego towarzysze ze zdumieniem oglądali to bestialskie widowisko. Skrzynie zostały opróżnione i ludzie Wschodu, warcząc jedni na drugich, wydzierali sobie ich zawartość. Jedli w pośpiechu, co tylko mogli, broniąc kopniakami swego nędznego łupu. Zapewne raczej ze zdziwienia niż z litości pozwolono im dokończyć posiłek. Kiedy już przełknęli ostatni najmniejszy kawałek kości świnki morskiej, wyglądali, jakby ocknęli się po złośliwej gorączce. Podnieśli swoje zabrudzone tłuszczem twarze, zobaczyli wreszcie przybyszów i sami z kolei zamarli.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.