Sybirpunk 3. Michał Gołkowski

      005

      Mykoła oczywiście udzielił mi pełnego, aż nazbyt wyczerpującego instruktażu odnośnie do systemów, specyfiki napędu, możliwości przełączania trybów i konieczności zachowania szczególnej uwagi w warunkach możliwego oblodzenia torów.

      Zapamiętałem z tego może połowę, koncentrując się głównie na sposobach zatrzymywania składu i niewjeżdżania na zderzenie czołowe z czymkolwiek innym.

      Łomotało toto, trzęsło, rzucało i zgrzytało potwornie.

      Doczepiona za lokomotywą cysterna też skakała na boki, iskrzyły łączenia na przewodach i w ogóle wydawały takie odgłosy, że co chwila oglądałem się przez ramię, czy jeszcze nie zgubiłem ładunku.

      Jak na złość znów zaczął prószyć śnieg, tory wyłaniały się z szarej mgiełki perspektywy, kładąc w pozornie niekończące się łuki zakrętów i długie linie prostych odcinków.

      Odruchowo przeżegnałem się, wjeżdżając z bocznego toru na główną nitkę prowadzącą na most. Teraz to już wóz albo przewóz, jeśli coś będzie jechało z naprzeciwka, to tylko do rzeki skakać. Albo jak puszczą ekspres w tę samą stronę, to mnie huknie i nawet nie będzie co zbierać.

      Mykoła niby wszystko wyliczył, już wcześniej z nudów wykalkulował dokładny rozkład jazdy pociągów na wszystkich okolicznych trasach. Jednak nie siedział tu pełnego tygodnia i zawsze było ryzyko, że akurat będzie jechało coś specjalnego…

      – Weź się w garść, Chudy – warknąłem sam do siebie, wrzucając wyższy bieg.

      Silnik zawył, redukując obroty, skład szarpnął w przód, przyspieszając na prostej.

      O dziwo, nie przytrafiło mi się nic złego. Lokomotywa nie wykoleiła się, nie wpadłem na nic, nie wjechałem na ślepy tor. Nie zatrzymała mnie nawet kontrola, nie wyłapał automatyczny dyspozytor ruchu.

      A powinien, bo przecież jechałem zupełnie, totalnie na dziko, bez jakichkolwiek ustaleń.