Nieboszczyk sam w domu. Alek Rogoziński

      Edycie Pietrzak-Waś za naszą przyjaźń, która trwa od pierwszej klasy podstawówki (zaoszczędzę nam wyliczania, ile to już lat)

      OŚWIADCZENIE

      Tradycyjnie (a jak wiadomo tradycja to w naszym pięknym, nadwiślańskim kraju rzecz święta) zapewniam, że wszystkie postaci i wydarzenia opisane w niniejszej książce są jedynie wytworem mojej pokręconej wyobraźni. Nie istnieje nawet miasteczko o jakże zachęcającej do zamieszkania w nim nazwie Morderczo. Jeśli jednak kiedyś zostanie ono założone, to życzę sobie otrzymać jego honorowe obywatelstwo i klucze do miasta. Obiecuję w zamian, że tych ostatnich nie zgubię. Zważywszy na fakt, że przez ostatnie lata posiałem gdzieś więcej kluczy, niż nosił przy sobie Dzwonnik z Notre-Dame, a raz nawet udało mi się do kompletu zgubić też i drzwi, będzie to dla mnie ciężkie zadanie. Postaram się je mimo to dzielnie wykonać. Słowo zucha, bo z harcerstwa wyrzucili mnie po tym, jak w ramach zdobywania sprawności krajoznawczej wyprowadziłem pół hufca na plac ze świeżo wylanym betonem, twierdząc, że jest to „odrobinę zamulone jeziorko”. Serio. Po dziś dzień widnieją tam odciski naszych traperskich butów.

      No to czuj, czuj, czuwaj i… miłej lektury!

      Alek

      POSTACI

      Maria Witek – pomysłowa trzydziestolatka, która, chcąc ratować swoje małżeństwo, przygotowała mężowi niespodziankę, niestety niezupełnie taką, jaką planowała.

      Krystian Witek – rówieśnik swojej żony, niesłusznie przekonany, że po pięciu latach małżeństwa jego ukochana nie jest go w stanie już niczym zaskoczyć.

      Karina Kwiecień – teoretycznie przyjaciółka Marii, od lat mająca chrapkę na jej męża.

      Margaret Grzyb – właścicielka sklepu z bombkami i fajerwerkami, którego asortyment wbrew jej woli „rozerwał trochę sąsiadów”.

      Winicjusz Rogalski – biznesmen, szef kilku firm, w tym „Dracula i spółka”, wypożyczającej kostiumy teatralne, a zarazem szef Marii, równie szaleńczo, co potajemnie w niej zakochany i za sprawą swoich uczuć mocno komplikujący jej życie.

      Bożena Rogalska – piekielnie zazdrosna żona Winicjusza, przekonana, że jej mąż zdradza ją myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem.

      Marek Matjas – niezbyt uczciwy wspólnik Winicjusza, który znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie.

      Magnencjusz (a tak naprawdę Zdzisław Kiełek) – wróżbita i jasnowidz, niepotrafiący odgadnąć nawet tego, gdzie ostatnio odłożył swoje okulary, mający jednak spore grono wielbicielek uważających go za drugiego Nostradamusa.

      Apolonia Majewska – wścibska starsza pani, wiedząca więcej o mieszkańcach swojej kamienicy niż policja, urząd skarbowy, ZUS, ich krewni oraz – czasem – oni sami o sobie, razem wzięci.

      Pola Majewska – ośmioletnia wnuczka Apolonii, goszcząca u niej na święta i śmiertelnie się przy tym nudząca.

      Kacper Pawlik – rówieśnik Poli, oderwany przez nią od rozgrywania „Counter Strike: Global Offensive” i wciągnięty w amatorskie śledztwo.

      Marzena Pawlik – mama Kacpra, pewna, że ktoś wymyślił święta tylko po to, aby ją wcześniej czy później wykończyć nerwowo.

      Jacek Piecuch – pechowy młodzian, który aby ratować się przed bankructwem, musiał popełnić przestępstwo.

      Gepard Grzywiasty – niegdyś korporacyjny księgowy, a obecnie szef podwarszawskiego półświatka, dążący ze starego przyzwyczajenia do tego, aby wszystkie należne mu od ludzi długi wyegzekwować przed sylwestrem i tym samym zamknąć rok rozliczeniowy na plusie.

      Rozalia Brzezińska – sąsiadka Witków, spokojna kobieta, która nie mogła uwierzyć w to, co się dokoła niej wyprawia.

      Olaf Brzeziński – ojciec Rozalii, który ze względu na stan zdrowia dostał polecenie od lekarzy, aby się niczym nie denerwował, co niestety okazało się niemożliwe do zrealizowania.

      Dariusz Romanek – podkomisarz policji, który gotów był aresztować pół planety, łącznie z prezydentem i premierem, żeby tylko zaimponować swojemu warszawskiemu koledze.

      oraz gościnnie:

      Krzysztof Darski – komisarz policji, który przyjechał do Morderczego na święta z zamiarem zapomnienia choć na kilka dni o swojej pracy.

      Beata „Betty” Janowska – narzeczona komisarza Krzysztofa Darskiego, która postanowiła dać swojemu kochanemu popalić.

      Leokadia Darska – mama Krzysztofa, wciągnięta przez swoją przyszłą synową w niecny spisek.

      PROLOG

      Za oknem w najlepsze szalała zawierucha. Jej odgłosy mieszały się z dochodzącą z oddali, wykonywaną zawodzącym męskim głosem nabożną pieśnią „Wśród nocnej ciszy”. Brzmiała ona mniej więcej tak, jakby wykonawca owej kolędy musiał ją zaśpiewać w ramach egzekucji wyroku sądowego i równocześnie w pakiecie był batożony za jej fałszowanie. Powstały w ten sposób dziwaczny dźwiękowy miszmasz wypełniał niewielki, za to mocno zagracony pokój, prezentujący się niczym senny koszmar Ebenezera Scrooge’a. Na oparciu kanapy, ustawionej wzdłuż jednej ze ścian, znajdowało się kilka pokaźnej wielkości pluszowych reniferów, świętych mikołajów, bałwanków i inszych bożonarodzeniowych bohaterów. Wiszący na środku salonu żyrandol został z kolei przystrojony pobłyskującymi, wielobarwnymi rajskimi ptakami i aniołkami. Na ścianach wiły się niczym węże srebrne łańcuchy, do których poprzyczepiano srebrno-złote bombki, tekturowe białe śnieżki i plastikowe sople lodu. W pomieszczeniu tym nie oszczędzono nawet okien. Zostały one ozdobione sztucznym szronem, sprawiającym takie wrażenie, jakby ktoś przykleił do szyb koronkowe majtki. Wciśnięta w róg między drzwi balkonu a stojący vis-à-vis kanapy stolik z telewizorem wielka choinka pobłyskiwała wesoło migającymi kolorowymi lampkami, uginając się pod ciężarem dziesiątek założonych na nią ozdób. Na jej szczycie górowała ogromna złota gwiazda betlejemska.

      Myliłby się jednak ten, kto by sądził, że wnętrze pokoju było tylko sielskie i anielskie. Jeden element zdecydowanie psuł cały ten bożonarodzeniowy anturaż. Najbardziej zaskakującym punktem wystroju wnętrza było coś, co znajdowało się pod choinką. Pomiędzy kilkoma ozdobnymi pudełkami, przewiązanymi czerwonymi wstążkami i ozdobionymi ogromnymi kokardami, zobaczyć można było czerwoną czapę obszytą białym futerkiem, utrzymane w tych samych barwach pumpiaste spodnie i gustowne wdzianko z szerokimi rękawami oraz wysokie, czarne buty z cholewami. Wszystkie te części garderoby miał na sobie brodaty jegomość, leżący na plecach i wpatrzony nieco zdziwionym wzrokiem w gwiazdę na szczycie choinki.

      Nieco wcześniej jegomość ów opuścił naszą planetę w sposób dość gwałtowny i z pewnością niezgodny ze swoimi wcześniejszymi planami. W pokoju znajdował się ktoś jeszcze. Rozglądał się on uważnie po pomieszczeniu, a po chwili podszedł do przeszklonego regału, zajmującego całą ścianę naprzeciw okna, otworzył jedną z witryn, sięgnął do kieszeni swojego płaszcza, wyjął z niej niewielki przedmiot i położył go na półce. Zamknął witrynę, jeszcze raz potoczył wzrokiem po pomieszczeniu i wolnym krokiem skierował się w stronę drzwi. Kiedy stał już w progu, odwrócił się i popatrzył na leżącego pod choinką nieboszczyka. Na jego twarzy pojawił się pełen satysfakcji uśmiech.

      – Wesołych Świąt, draniu… – szepnął, po czym opuścił salon.

      Jego wyjście zbiegło się z końcem zawodzenia potencjalnego skazańca i nagłym uspokojeniem się burzy śnieżnej.

      W pokoju zapanowała cisza.

      Śmiertelna cisza.

      ROZDZIAŁ I

      Tydzień przed świętami

      Dokładnie w piątą rocznicę swojego ślubu Maria Witek doszła nagle do wniosku, że powinna rozstać się ze swoim mężem. Olśnienie owo spłynęło na nią tuż przed północą, kiedy to, kładąc się spać obok swojego teoretycznie ukochanego mężczyzny, uświadomiła sobie, że ów nie podarował jej tego dnia żadnego prezentu. Nie otrzymała od niego nie tylko gustownej biżuterii, jak rok po ślubie, czy akcesorium kuchennego, jak przez kolejne dwa lata, ani nawet