Daddy's Hobby. Owen Jones
De mannen hadden de grootste lol, en de meisjes ook.
“Nee, lieverd. Een grapje. We zijn niet getrouwd. Ik maakte een grapje dat we getrouwd zijn met ons schip – ‘HMS The Duchess of York’. Een grapje. Stalen onderbroek, in godsnaam. Meen je dat serieus? Maar je bent prachtig, echt waar.”
Ze lachten al emaal en Mike luidde de bel. Dus, dacht Lek, ze hebben geld en zijn niet bang om het uit te geven. Een goed teken. Mott kwam van haar paal af en nam eerst de
bestelling van de mannen op, voordat ze de andere meisjes en mannen in de bar vroeg wat ze wilden drinken.
De bel luiden in Thailand betekent dat je iedereen in de bar een drankje naar keuze aanbiedt. Nog voor de klok zes uur sloeg, hadden ook de andere twee de bel geluid, maar het feest kwam abrupt ten einde, toen Mike onverwacht aankondigde dat het achttien:vijftien uur was: tijd om te vertrekken. Iedereen keek teleurgesteld, behalve Mike, die de belangrijke taak had gehad om zijn horloge in de gaten te houden.
“Oh, shit, Mike! Moet dat echt? Dit is de beste tijd die we hier de hele week hebben gehad. Ik blijf liever hier. Laat ze barsten. Kom op, mijn oude scheepsmaten, laten we nog een drankje nemen. Wat denk je, Dave?”
“Ik ben bang dat Mike gelijk heeft,” zei Dave. “We hebben het beloofd en een belofte is een belofte. We kunnen later terugkomen. Jul ie zullen hier nog steeds zijn, nietwaar, meisjes? Jul ie gaan toch nergens heen, hè?”
De meisjes glimlachten zwak terug.
“Waar jul ie heen gaan?” Vroeg Ayr. “Vlinder? Vlinder? Hebben andere dames overal? Ik vind jullie leuk. Gaan we met jul ie mee? Ayr, Lek, Goong, ja? Een, twee, dlie, vie’, fij’, zus mensen, ja? Wat bier in andere kroeg drinken.”
“Check bin, kraap,” zei Mike, vragend naar de rekening terwijl hij tegelijkertijd liet blijken dat hij tenminste een beetje Thais sprak.
“We hebben iets te doen waar we niet onderuit kunnen. Dat is al es. We komen later terug. Wacht op ons, als je kan. Anders, nou ja, zo gaat het, denk ik, hè? We hebben een paar geweldige uren gehad en we zouden al emaal graag willen blijven, of jul ie meenemen, maar dat is helaas onmogelijk. Dus, tot later. Adieu! Adieu! Kom op.”
Ze liepen weg in dezelfde richting als waar ze eerder vandaan waren gekomen, met de handen op de schouders van degene die voor hen liep, zoals de Zeven Dwergen, zingend:
“Hé-ho! Hé-ho! Je krijgt het niet kado…”
De meisjes waren op zijn zachtst gezegd teleurgesteld, maar deze dingen gebeurden.
Lek verbrak de stilte met: “Ah nou ja.... ik vond het te mooi om waar te zijn. Kop op. We hebben al emaal wat geld verdiend met de drankjes en de fooi en we hebben al emaal een paar leuke uurtjes gehad, nou ja, degenen onder ons die vroeg genoeg binnenkwamen. Ik heb 150 Baht verdiend plus een deel van de fooi. Ayr en Goong ook. Mott en Fa minstens 90 Baht plus fooi. Ieder ander deelt ook mee in de fooi. Dus, laten we het van de zonnige kant bekijken en verder gaan met onze werkdag.”
Ze had de nodige oppepper gegeven. Nu verzamelde ze haar troepen en gingen ze naar de voorkant van de bar om de buitenlanders te verleiden.
Mott ging terug de paal op.
De avond was vrij rustig, wat normaal was voor deze tijd van het jaar - de officiële feestdagen begonnen eind oktober in Pattaya. In december zouden de prijzen van hotelkamers verdubbelen, en je zou nergens een plekje kunnen krijgen, tenzij je een reservering had en een grote aanbetaling had gedaan. Maar die dagen waren nog ver weg en volgende maand zou haar laatste betaling aan de bank zijn. Over vijf weken zou haar reden om in Pattaya te zijn verlopen, samen met de aflossing van de lening.
Die gedachte baarde haar veel zorgen.
Ze wilde naar huis om bij haar familie te zijn, maar ze wist dat ze niet langer de boerendochter van tien jaar geleden was. Ze was gewend geraakt om meer uit het leven te halen. Ze keek naar Mott, die nog steeds rond de paal danste, en naar Fa die aan de kassa stond. Mott ging met man na man mee en genoot er echt van. Fa leek meer op Lek zelf. Fa was een 21-22 jarige vrouw, getrouwd met een lokale Thaise man, die bloemen leverde aan een winkel.
Ze hadden niet veel geld, maar ze waren gelukkig. Ze dachten eraan om volgend jaar hun familie uit te breiden met een baby. Fa ging niet met andere mannen mee. Ze verleidde hen,
haalde drankjes uit hen, lachte om hun grappen en deed al es wat nodig was om de bar druk te houden, maar ze ging met niemand anders naar huis dan met haar eigen man, die haar op wil ekeurige tijdstippen na het werk kwam ophalen.
Voor al e zekerheid.
Lek was op een soortgelijke manier begonnen. Ze was getrouwd geweest toen ze voor het eerst naar Pattaya kwam, en was nu technisch gezien nog steeds getrouwd. Slapen met al erlei mannen, al een maar omdat ze geld hadden, had haar niet aangesproken. De mensen in haar dorp deden dat niet, niet dat er ooit buitenlanders naar haar dorp kwamen. Ze was naar Pattaya gekomen om ‘achter de bar’ te werken - niet ervoor, zoals de populaire functieomschrijving zei.
Ze had voor 2.000 Baht per maand gewerkt, die de lening betaalde, en ze leefde van fooien en Beou’s liefdadigheid van min of meer gratis eten en onderdak. Ze was Beou veel verschuldigd, hoewel Beou al een maar zou zeggen dat ze familie waren en dat er geen dank nodig of gewenst was.
Ze was erheen gegaan met haar twee beste vrienden, Ayr en Goong, die het niet konden verdragen om van haar gescheiden te worden. Al es was een paar maanden lang heel goed gegaan, totdat ze zich realiseerde dat ze vier maanden zwanger was van de baby van haar man, Tom. Ze had tot de week voor de uitgerekende datum gewerkt en was toen naar huis gegaan om te beval en - haar lieveling, haar mooie meisje, Soomsomai.
Een maand later, toen ze haar niet meer nodig hadden, was ze weer aan het werk gegaan in Pattaya en had ze haar dochter bij haar moeder achtergelaten. Voor zover zij wist, had Soomsomai’s vader zijn dochter nooit gezien en zelfs nooit geprobeerd haar te zien. Hij had zeker nooit één Baht gestuurd voor kinderbijslag en dat was ook niet wettelijk verplicht. Na haar terugkeer op het werk had ze het aanbod van de eerste man aanvaard die had gevraagd om ‘wat te gaan eten’.
Ze had nu een baby om voor te zorgen, en daardoor kon haar moeder niet werken.
Zo was het voor haar begonnen, en veel meisjes hadden een soortgelijk verhaal. Meestal ging het om een lening of schuld of een kind of een mix van de drie. Ayr en Goong daarentegen waren niet zo begonnen. Op Lek’s afscheidsfeestje hadden de drie vriendinnen zo veel gehuild bij het vooruitzicht om voor het eerst in hun leven zonder elkaar te moeten zijn, dat Ayr en Goong Beou hadden gesmeekt om hen ook mee te laten gaan ‘al een om Lek te helpen settelen en wat geld te verdienen voordat ze zouden trouwden.’
Hun ouders hadden toegegeven en Beou had geaccepteerd. Dus ze hadden al e drie een kleine logeerkamer in Beou’s huis gedeeld en werkten in Beou’s bar. Ze hadden toen ook met drie personen in één bed geslapen, maar toen ze besloten om ook voor de bar te gaan werken, moesten ze hun eigen appartement zoeken, en Beou had haar contacten gebruikt om hen daarbij te helpen. Beou kon ze niet op al e uren van de dag en nacht laten komen en gaan, en riskeren dat hun mannelijke vrienden langs zouden kunnen komen. Ze had immers haar eigen twee dochters om voor te zorgen.
Ze ontwaakte uit haar gedachten en wenste Fa mentaal veel succes. Fa zou het nodig hebben. De verleiding om van tijd tot tijd met een leuke, knappe ‘farang’ te gaan was groot, en veel respectabele getrouwde dames waren al eens eerder bezweken.
Vooral de jonge, mooie dames die niet gewend waren aan vleierij van hun echtgenoten, en vooral als ze ook nog eens een tekort aan huishoudgeld hadden.
Tegen negen uur keken Joy en Deou zenuwachtig op hun telefoon, op zoek naar hun vriendjes, Barry en Nick, die dertig minuten te laat waren. Lek was een vriendelijk gesprek met hen begonnen in een poging de meisjes af te leiden. Ze was er zeker van dat hun vriendjes oprecht waren, maar gewoon iets te laat, en inderdaad, een kwartier later kwamen ze aan met een bos bloemen en excuses. Lek was nog steeds bij Joy en Deou toen de jongens aankwamen, en ze zat stiekem te wachten tot ze een drankje aangeboden zou krijgen, om haar salaris te stimuleren.
“Lek