Doodgebloed. Блейк Пирс
lippen draaiden omlaag in een soort van schouderophaling met zijn mond, en hij knikte. "Ik heb geen bezwaren. Jean?"
De lange man met het militaire kapsel schudde even zijn hoofd. "Heb je de foto's gezien?"
Adele plukte aan haar mouwen. "Ja, dat heb ik. Ik zou graag de gangen van het meisje willen volgen. Is er iets nieuws dat ik moet weten?"
Jean begaf zich naar de deur zonder ook maar een au revoir voor de andere mannen. “Het lab heeft ons de resultaten gegeven. Het lichaam dat we hebben gevonden, is inderdaad van Marion Lucas. Ze hebben iets in haar bloed gevonden."
"Dat zal het verlammingsmiddel zijn. Weten ze wat het is?"
Jean schudde zijn hoofd, deed de deur open en stapte voor haar erdoor. Robert fronste vanuit de kamer en knikte kort naar Adele.
"Nee," zei Jean. "Maar ze zijn nog aan het zoeken. We hadden gehoopt dat de FBI het zou weten."
Adele nam snel afscheid van Robert en schudde haar hoofd naar Jean. "Ik vrees van niet. Er is nooit genoeg van om het uitgebreid te testen, helaas. Maakt niet uit. Hoe ver is de plaats delict hier vandaan?"
"Volg mij, Amerikaanse prinses," zei Jean. "Ik ken een sluiproute."
Adele haastte zich achter de brutale man aan terwijl hij snel door de gangen beende en haar naar de liften aan het einde van het gebouw leidde. Ze stapte in de auto die Jean ontsloten had. De plaats delict zou antwoorden hebben. Het moest wel.
HOOFDSTUK ACHT
Adele ademde de rivierlucht in, dezelfde lucht die nu bedorven in de longen van het lijk zat. Marions lichaam was allang naar het mortuarium gebracht, maar haar bloed kleurde nog steeds het beton in lukrake patronen en verstikte het stof onder de brug met felrode tentakels.
Het gebied bleef afgezet, met zaagbokblokkades die de trappen en de loopbrug aan weerszijden belemmerden. Twee gendarmes stonden op wacht, maar verder hadden Adele en Jean de plaats delict voor zichzelf alleen.
Adele hurkte en wees met haar vinger naar het bloed. "Waarom denk je dat hij ze laat bloeden?" mompelde ze en ze wendde haar blik terug naar de trap.
Jean gromde vrijblijvend. "Psychopaten en gestoorde geesten doen psychotische en gestoorde dingen", zei hij.
Adele zette zich af tegen haar knieën en liep naar de trap, terwijl ze onder de blokkade omhoog tuurde naar het geluid van verkeer en voetgangers erboven. "Ze woont in de rue Villehardouin?"
Weer een grom. "Dat zei haar moeder."
"Dan moet ze de trap af zijn gegaan. Winkels met bewakingscamera's?"
Jean fronste zijn wenkbrauwen en testte het woord in het Engels. "Bewaking?"
"Beveiliging," zei Adele in het Engels en herhaalde het woord in het Frans.
"Wordt nog onderzoek."
Adele knikte. "Wachten we op de huiszoekingsbevelen?"
Jean snoof daarop en keek haar lang aan. Hij krabde aan de brandvlek onder zijn kin terwijl hij heen en weer schudde met zijn hoofd. "Hoe lang is het geleden dat je hier werkte? DGSI heeft geen huiszoekingsbevelen nodig."
Adele klemde haar tong stevig in haar mond en draaide zich langzaam weer om naar de onderdoorgang. Hij had natuurlijk gelijk. Hoe had ze dat kunnen vergeten? Er waren mensen die vonden dat de bevoegdheid van de DGSI ruimschoots aan hun bestaansrecht voorbij schoot. Daar kon ze het niet mee oneens zijn. Maar vanaf de kant van de wetshandhaving zou ze er zeker niet over klagen. Minder administratieve rompslomp betekende minder tijdverspilling, wat betekende dat meer criminelen achter de tralies zaten en meer burgers in veiligheid konden verkeren.
Adele schudde vol afkeer haar hoofd en wierp opnieuw een blik op het toneel. "Niets nieuws," zei ze. "Heb jij nog ideeën?" Ze draaide zich om, maar merkte dat Jean over de rivier staarde naar de boten die voorbij gingen, met een verre blik in zijn ogen. "Hallo?" zei ze. "Verveelt onze zaak je?"
Hij brak uit zijn mijmeringen. Even verhardden zijn knappe gelaatstrekken, zijn ogen vernauwden zich boven zijn Romeinse neus. "Ja,” zei hij. "Een dom meisje laat zich onder een lelijke brug lokken. En nu maken haar ingewanden vlekken op mijn schoenen. Dus, ja, Amerikaanse prinses, ik verveel me en ik ben moe. Telt dat als idee?"
Adele weigerde haar reactie op haar gezicht te tonen. Ze kende mannen zoals Jean – mannen die ongevoelige, onaangename meningen spuiden om anderen van hun a propos te krijgen.
Jean rolde met zijn ogen, draaide zich weer om naar de plaats delict, weg van de rivier. Agent Renee was bijna een kop groter dan zij. Alleen al zijn lengte had zijdelingse blikken opgeroepen, toen ze de trap naar de onderdoorgang hadden genomen. Maar Adele weigerde zich hierdoor te laten intimideren. Ze kwam naast Jean staan en bekeek de bloedvlekken.
"De dader moet Frans kunnen spreken," zei haar partner even later.
Adele tuitte haar lippen. "Ik dacht hetzelfde. Om haar hierheen te lokken, moet hij op de een of andere manier hebben kunnen communiceren. Kon Marion Engels?"
"Nee. Ik heb het haar moeder gevraagd."
Adele schudde haar hoofd met een korte, schokkerige beweging. "Goed. Dus onze moordenaar kan Engels en Frans." Ze ademde diep uit en schudde haar hoofd. "Maar wat moet hij hier toch? In Frankrijk bedoel ik. Is hij Frans? Op vakantie en moordpad in Amerika?"
"Waarom moet hij Frans zijn?" Jean snoof en zijn accent was zwaarder dan ooit. "Waarschijnlijk een dikke Amerikaan, hè? Gevlucht naar mijn lieftallige land als een rat die een zinkend schip verlaat."
"Hoe dan ook, waarom zou hij doorgaan met moorden? Hij is ermee weggekomen. De moordenaar is aan de VS ontsnapt. Waarom zou hij opnieuw toeslaan? Hij had ermee weg kunnen komen."
"Uhm. Hij spreekt Frans en Engels, maar hij is niet zo slim, hmm?"
Adele keek om. "Misschien ben jij het wel?"
Jean wierp haar een zijdelingse blik toe en toen brak er een glimlach over zijn gezicht. Hij draaide zich weer om naar de trap en gebaarde naar haar om hem te volgen. "Soms vraag ik me dat zelf ook af," zei hij. "Kom, we gaan met haar vrienden praten."
Terwijl Adele nog een laatste keer de met bloed besmeurde grond bekeek, werd ze door een stem uit haar gedachten geschud. "Hallo!" zei de stem in het Frans. Het geluid galmde de trap af. "Hallo, mag ik u even spreken, mademoiselle?"
Adele draaide zich om en zag dat de gendarmes het pad blokkeerden van twee oudere mensen die tegen de houten barricade leunden en naar de onderdoorgang tuurden en naar haar zwaaiden. Jean was aan de andere kant van de plaats delict blijven staan en keek naar een andere trap. De lange man wreef afwezig over de brandvlek langs zijn kin en trok een vragende wenkbrauw op naar Adele.
"Ja?" zei Adele terwijl ze Jean de rug toekeerde. "Kan ik u helpen?" Ze tuurde naar boven en vernauwde haar ogen tegen het zonlicht dat de trappen en de leuningen naar het trottoir bescheen.
Het oudere echtpaar was goed gekleed, met lange overjassen en dunne handschoenen. Hun zilveren haar was netjes geknipt: de man met een militaire snit, bijna net als die van Jean – minus Renee's overdreven lange pony – en de vrouw met schouderlange lokken die Adele aan haar moeder deden denken.
Ze slikte bij de gedachte, maar duwde hem snel opzij terwijl ze de onderste treden opliep om binnen gehoorafstand te komen.
"Neemt u ons niet kwalijk," zei de man met een ratelende, krakende stem. "Maar is dit waar het gebeurd is? Waar het jonge meisje is overleden?”
Adele keek naar de man en haar blik gleed naar de vrouw. Ze haatte het dat haar onmiddellijke gedachte er een was van verdenking – een instinct dat was aangescherpt door jarenlange confrontatie met de ergste verschrikkingen die de mensheid te bieden had. Maar even snel verwierp ze het idee. Niets in de misdaden van de dader suggereerde een duo.
Ze zette een vriendelijk, vragend gezicht op. Haar Frans, evenals haar Engels en haar Duits, had soms een accent. Ze deed haar best om het te verbergen, maar had het recentelijk niet zo veel gesproken als Engels. "Kende u het meisje?" zei ze voorzichtig.
Het oude echtpaar wierp elkaar een snelle blik toe en tuurde langs de geüniformeerde agent die een stap achteruit deed toen