Ляцець у неба. Дмитрий Максимович Акулич
час, начны палон людзей.
Дзе прачынаецца ахвота і сумленне,
Адлегласці становяцца радзей.
Думкі мацней, захопліваюць стан
І цяжкія наступствы разважанняў.
А месяц, у адрозненні, як пан.
Збірае на сябе ўвагу зазіранняў.
Бадай, ёсць яшчэ адзінае жаданне!
Адзіна зорка, што збіраецца ўніз.
Але патрэбна намаганне,
Каб не міргнуць, ажыццявіць капрыз.
Прыклыхлае становішча ў цемры,
Калі хутчэй не атрымаць сваё.
Здаецца, вось той час, ён недармны!
Але чаканае, насамрэч, не прыйшло.
Месяц хаваецца за хмару на хвіліну
І зорка падае, яе ўж не стрымаць.
Начная рэчаіснасць з'явы,
Якую можна было назіраць.
04.2020
*****
Пяць хвілін да спадкання.
Сэрца б’ецца хутчэй!
Усё больш хваляванне.
Гукі вуліц цішэй.
У руках букет кветак,
Водар іх, прыгажосць!
Пераплёт рознасць сетак.
Адчуванне – я госць.
У душы ёсць прыемнасць,
Ёсць таксама і страх!
Знешнасць – ахайнасць.
Гатоўнасць у снах.
Пазнаванне ў рысах,
Чаканне розных размоў.
Спакуса на вуснах.
Погляд без слоў.
07.2017
*****
Не маю сіл ляцець у неба.
Ляжу ў полі сярод траў.
І пачуццё: ”Ні што не трэба!”
І водар кветак мне спрыяў.
Я на адлегласці ад шуму вуліц,
Ад позіркаў і спрэчак, я маўчаў.
Я не схаваўся, але мусіць,
Я сумаваў, з аблокаў я чакаў.
Калі яны будуць бліжэй,
Над тварам, каб рукой кранацца.
Пакуль высока і хутчэй,
Бягуць, нібы баяцца.
І гукі насякомых мне спрыяюць.
Да разважанняў асалоды, я.
Расслабіўся і душу маю вабіць,
Гармоніі, што надае зямля.
Рысы прыроды ахінаюць.
У адзінае, нібы я сплю і ў сне.
Здольнасць маю не толькі развіваюць,
Але і сэнсу накідаюць мне.
10.2018
*****
Мы колькі раз аб гэтым размаўлялі?
Я заявіў, я адказаў і што цяпер!?
Ты зноў жадаеш, каб змянялі,
Паспрабавалі вылічыць памер!?
Вялічыню нашых адносін.
Ты хочаш ведаць, што ў нас!
А для мяне, адносін досыць,
Бо з майго боку толькі фальш.
10.2020
*****
Я зазіраю ў люстэрка:
Я бачу незнаёмы твар.
Змяніўся моцна, кепска,
Мне не прыемны маскарад.
Я рушыў побач з смуткам.
Схаваўся розум мой.
Жыццё маё аснова чуткам,
Прайграны мною бой.
Крану адлюстраванне, погляд –
Нікчэмны, чэрствы я!
Змяніўся чалавечы выгляд.
У галаве адна вада.
Застаўся я ў адзіноце,
Страціў грамадскі змест.
Даўно мой дзень бясконцы,
Цягне бяздушны сэнс.
Ляцяць