Stille waters. Juanita Aggenbach
Die berader se hand probeer troos oor haar blad. “’n Vrou met die naam Sandra het saam met jou dogter gewag. Ek het gevra sy moet Nadia eers na haar huis toe neem.”
Hanna kom regop. “Het jy haar gesê van … Divan?”
“Ek het net gesê hier is ’n krisis by die huis.”
“Dankie.”
“Is daar enigiemand anders wat ek moet laat weet?”
Hanna beduie na haar selfoon. “My man. Carl. Hy moes al hier gewees het.”
Die berader staan op. “Ek bel hom, terwyl ek gou vir jou tee maak.”
Hanna neem die koppie by haar toe sy terugkom, maar die eerste sluk raak dik in haar mond.
“Mevrou?” Daar is ’n versigtigheid in die berader se stem. “Wil jy my vertel wat gebeur het?”
Hanna vryf oor haar boarms om die koue af te weer. “Ek het vir Nadia ballet toe gevat. Divan was alleen by die huis. Nie langer as ’n halfuur nie. Ek het hom op pad gebel en gevra hy moet solank die oond aansit.”
“En toe jy hier kom?”
“Toe is die oond af en hy is nie in sy kamer nie. Die winkel het my teruggehou met die verkeerde prys op skeermeslemmetjies en ek moes met die kos begin voor ek sou terugry om vir Nadia te gaan haal. Toe maak ek eers kos voor ek na Divan begin soek.” Angs druk haar keel toe. “As ek hom dadelik gesoek het, kon ek hom dalk nog gekeer het.”
Inspekteur Lourens verskyn in die deur. “Mevrou, forensies is nou hier. Ons wag nog vir die polisiefotograaf om te kom. Kan u solank vir my sê waar u seun se kamer is?”
“Af in die gang, die eerste deur aan linkerkant.” Sy kyk hom agterna. Wat gaan hy daar kry?
Die berader kug liggies. “Hoe oud was jou seun, mevrou?”
Was …
“Waar is Carl?” Sy kan nie alleen hierdeur gaan nie.
“Hy’s op pad.”
Terwyl sy nog sukkel om ’n sin agtermekaar te kry, hoor sy die bekende voetstappe.
“Hanna?”
Alles wat haar tot dusver regop gehou het, tuimel inmekaar toe sy Carl sien. Sy begin snik. “Ek het hom probeer red, maar niks het gehelp nie.”
“Ek weet jy het, my lief.” Hy kniel langs haar en druk haar teen hom vas.
“Hy was in die garage,” kry sy dit uit toe die ergste snikke bedaar.
Carl vee oor sy nat gesig en kom sit langs haar. Sy skuif onder die kromming van sy arm in.
Die berader bring vir hom ’n koppie tee. “Ek is baie jammer oor julle verlies, meneer Klopper.” Sy hou ’n pilletjie na Hanna toe uit. “’n Kalmeermiddel van die paramedikus af.” Sy kyk na Carl. “Kan ek vir jou ook een bring?”
“Nee, dankie.”
Hanna sluk die pilletjie dankbaar af.
Die berader gaan sit op die stoel oorkant hulle. “Carl, nè? Ek is Magdel. Mag ek vra wanneer laas het jy vir Divan gesien?”
Hy lyk asof hy eers na woorde moet soek. “Vanoggend voor ek werk toe is.” Hy maak keel skoon. “Divan het sy pap sit en eet.”
Hanna maak haar oë toe.
“Ek het vir hom gesê hy moet sy skoene politoer.” Carl se lyf begin saggies ruk.
Hanna vee haar trane af en vat Carl se hand.
“En jy, Hanna?” vra die berader. “Wanneer het jy hom laas gesien?”
“Ek het hom ná skool huis toe gebring. Vir hom ’n toebroodjie gemaak.” Haar keel kramp toe.
“Jammer om te pla.” Inspekteur Lourens hou sy hand na Carl uit. “Sal u omgee as ons net ’n voorlopige verklaring afneem? Ons is amper klaar hier.”
Carl vryf oor sy gesig. “Kan dit nie bietjie wag nie?”
“Ons kan môre of oormôre ’n volledige verklaring by julle kry.” Die inspekteur haal ’n pen uit sy sak en slaan ’n boekie oop. “Hierdie is net sodat ons solank die saaknommer kan registreer. Was daar enigiets wat volgens julle opinie aanleiding kon gee tot julle seun se selfdood?”
Carl vou sy arm om Hanna se skouers. “Nie waarvan ek bewus was nie.”
Sy skud net haar kop toe die vraende blik na haar draai.
“En julle verhouding met hom, was dit goed?”
Carl knik. “Ons het maar ons haakplekke gehad. Niks buitengewoon sleg nie.”
“Het hy die afgelope tyd probleme by die skool gehad? Soos met vriende, of skoolwerk, dalk ’n meisie wat hom gelos het?”
“Nie waarvan ons weet nie,” antwoord Carl. “In die laerskool was hy geboelie, maar dit het in die hoërskool opgehou.”
“Het hy depressief voorgekom?”
“Nee. Hy was soms buierig, hormone is mos maar ’n probleem op hierdie ouderdom, maar hy het ons gerespekteer. Hy was oor die algemeen nie ’n rebel of ’n moeilike kind nie.”
“Was hy ooit by ’n berader vir depressie?”
“Nee, Divan was ’n gelukkige kind.”
Hanna sit vorentoe. “Hy het maklik in sy dop gekruip, maar vanoggend was hy in ’n goeie bui.”
“Wanneer was die laaste keer wat elkeen van julle met hom in kontak was?”
Carl laat rus sy elmboë op sy knieë. “Ek het hom vanoggend voor werk gesien.”
“Twintig minute voor ek huis toe gekom het,” sê Hanna. “Oor die telefoon.”
“Het hy toe iets laat blyk van sy plan?”
Sy sluk. “Nee, niks.”
Die inspekteur maak sy boekie toe. “Goed, dis eers al vir nou. Ons het in sy kamer rondgekyk, ons gaan sy selfoon saamneem vir verdere ondersoek. Het hy ’n rekenaar gehad?”
Hanna skud haar kop. Hieroor het sy altyd sterk gevoel. “Nee, Divan doen sy take op my laptop.”
“Ek sal dit tog wil saamneem, asseblief. Ek sal dit so gou moontlik aan u terugbesorg.” Die inspekteur huiwer ’n oomblik. “Ons het ’n brief in sy boonste lessenaarlaai gevind.”
Hanna se hart trek saam. “Ek wil dit sien.”
“Ek kan dit ongelukkig nie nou vir julle gee nie, dis ’n bewysstuk wat eers geprosesseer moet word. Maar ons sal vir julle ’n kopie maak. Die oorspronklike moet ons uit die aard van die saak hou.”
Twee mans stap by die oop voordeur in. “Goeienaand,” groet hulle.
Die voorste een draai na inspekteur Lourens. “Julle het laat weet dat ons die liggaam kan kom haal?”
Die inspekteur knik. “Laat ek net doodseker maak almal is klaar.”
Hanna skrik op uit haar dwaal. “Waarheen vat julle hom?”
“Na die polisielykshuis in Tygerberg, mevrou,” sê die ander man.
“Wat gaan nou met hom gebeur?” vra sy, alhoewel sy nie regtig wil weet nie.
“Hulle gaan ’n geregtelike doodsondersoek doen, vir die post mortem-verslag. Môremiddag eenuur moet julle asseblief daarheen kom om die liggaam uit te ken. Bring ook sy ID saam, dis baie belangrik.”
“Ons is klaar,” inspekteur Lourens kom staan weer langs die man. “Julle kan hom maar neem.”
Hanna probeer genoeg lug in haar longe trek om haar staande te hou. Sy stap agter Carl aan tot in die motorhuis. Sy staan versteen en kyk hoe hulle Divan in ’n wit sak toerits.