Bruidzilla. Marion Erskine
’n lugballon en “regte” sjampanje nie genoeg wees nie. Daar’s meer.
“Daar’s meer!” gil Milanka asof sy Tillie se gedagtes kon lees. “Toe kom ’n olifant aangestap. Jy weet hoe mal is ek oor olifante!”
“’n Olifant?” vra Tillie in ongeloof.
“Ja!” Milanka klink weer asof sy histeries raak. “Sommer mak, en in sy slurp het hy ’n boksie!”
Tillie kan nie glo wat sy hoor nie. “Was die verloofring in die boksie?”
“Ja, dit was! Maar vra my eers wie het op die olifant se rug gesit.”
“Iemand het op die olifant gesit en so na julle toe aangekom?” Dit begin vir Tillie na ’n Aprilgek-grappie klink.
“Ja! Raai wie? Ag, toe, raai!”
Tillie kan nie dink wie op aarde daardie tyd van die dag op ’n olifant se rug sou klim nie, en weet sy gaan verkeerd wees. “’n … e … ’n Dominee?”
“Ag nee, man,” sê Milanka, duidelik nie beïndruk met Tillie se verbeeldingsvermoë nie.
“Wie dan?”
“Bobby van Jaarsveld!” gil Milanka buite haarself. “Hy’t van die olifant afgeklim, my gegroet met ‘Goeiemôre, Milanka’ en in ’n spierwit pak klere – ek dink dit was Armani – by ’n wit klavier gaan sit.”
Nou klink dit soos ’n opmaakstorie. “Hoe het hulle die klavier daar onder die boom gekry?”
“Hoe moet ek weet?” Milanka klink half gekneus. “Moenie die beste dag van my lewe bederf met sulke tipe vrae nie, vriendin.”
“Jammer.”
“Anyhoo, toe sing Bobby ‘Net vir jou’,” vertel sy verder.
“En toe vra Jacques jou om te trou?” probeer Tillie weer. Hierdie storie kan nie getop word nie! Tensy ’n trop seekoeie nou om hulle gegalop en reënboë gepoep het.
“Nog nie! Onthou jy dat ek genoem het daar was ander mense in ander ballonne?”
“Ja, wat van hulle?”
“Wel, terwyl die son opgekom het oor die horison,” jubel Milanka, “het die ballonne vol mense om ons in die lug gedraai en hulle het saam met Bobby geharmonieer! ’n Flashmob-koor!”
“Ek kan dit nie glo nie,” sê Tillie, want sy kán dit wragtig nie glo nie. “En toe vra Jacques –”
“Amper!” keer Milanka. “Daar was ses ballonne. Een vir een het hulle banners laat sak, elkeen met ’n goue woord op. Milanka. Sal. Jy. Met. My. Trou?”
“Wow,” is al wat Tillie kan uitkry.
“En toe ek terugkyk na Jacques, staan hy op een knie en hou my ring uit en vra of ek syne sal wees solank ek leef.”
“En toe sê jy ja,” raai Tillie vir die eerste keer tydens die gesprek reg.
“Natuurlik!” gil Milanka. “En hulle het die olifant so mooi geleer. Toe ek ja sê, toe trompetter hy deur die hele Hoedspruit. Dit was perfek!”
“Ek … ek is so bly vir jou, vriendin,” sê Tillie, wat nou al amper voel asof sy tot in die toiletbak se water sak.
“Jy sal alles op Instagram sien!” verseker Milanka haar. “En natuurlik is jy my maid of honour!”
“Dit sal ’n eer wees. Baie dankie.”
“Ek en Jacques wil ’n paar goed met jou bespreek.” Milanka se stem het skielik die nodige gewigtigheid. “Werk jy Vrydag?”
“Tot ses, ja.”
“Fantasties,” sê die bride-to-be. “Ons tel jou dan by die werk op.”
“Kan ek net huis toe en my werksklere uittrek?” probeer Tillie.
“Nee,” smoor Milanka die gedagte net daar. “Dis belangrik en ons het nie tyd om te wag nie.”
“Goed dan.” Dit help nie sy stry nie.
Phatiswa klop hard aan die deur. “We need help, please! How long still?”
“Ek kom!” roep Tillie kwaai. Waar was Phats toe sý soos ’n afkophoender moes rondhol?
“Kyk na jou Instagram!” beveel Milanka. “En maak seker jy like elke foto! Repost as jy wil, maar ek weet mos jy sal wil!”
“Ek sal,” belowe Tillie.
“O ja, vriendin, ek wag nog dat jy die Abandoned Puppies se post moet share op Facebook. Ek vra jou al dae lank.”
Dit het weer by haar kop uitgewaai. “O ja, ek sal.”
“As die woefies self hulle posts kon share, sou hulle. Maar ons albei weet hulle kan nie. Ons is dit aan hulle verskuldig.”
“Jy is doodreg. Ek sal dit vandag nog share,” sê Tillie en kyk op haar horlosie. “Maar ek moet nou gaan. Weereens geluk, vriendin. Ek’s so bly vir julle.”
“Dankie. Toedeloe. Jacques wag vir my. Ek het hom belowe ons sal nog ’n keer liefde maak in die borrelbad voor ons uitboek!” roep Milanka en druk die foon dood.
Tillie kom verslae orent en trek haar broek op. Sy gaan staan voor die spieël, kyk na haar vaal hare en was haar hande. Die sproetgesig wat na haar terugkyk, is regtig nie jaloers nie. Sy gun Milanka al die geluk in die wêreld. Regtig. Sy’s net hartseer. Sy wonder of haar eie Prince Charming eendag sal kom. Sy’t nie ’n olifant, lugballon of enigiets fancy nodig nie. Net iemand wat haar ’n drukkie kan gee op ’n dag soos dié. Wat sal sy tog nie doen vir ’n doodgewone hug nie?
2
Draadjies en diëte
Dis Vrydagaand en Tillie bevind haar oorkant Milanka en Jacques in Montecasino se 3SIXTY° Liquid Lounge. Natuurlik is dit een van die fancyste plekke in Johannesburg en Milanka het haar mos nie kans gegee om enigiets anders te gaan aantrek nie. Nou sit sy hier met tekkies, haar jeans en ’n wit T-hemp met Torro! Torro! agterop. Aan die voorkant is ’n skets van ’n bul met ’n mes en vurk in sy pote en ’n groot stuk steak voor hom. Alejandro wou ’n wasbak kraam toe oom Fernando met dié hemde by El Horno aangekom het.
“Vir wat sal ’n bleddie bul sy eie familie eet?” het Alejandro gesanik en Fernando het gesê dat hy nie so daaraan gedink het nie. Oomblikke later het hy homself in sy eie sangria pity party probeer verdrink. Die hemde is gekoop met hierdie jaar se budget en hulle moet dit nou dra vir die volgende jaar.
Tillie skaam haar morsdood tussen die mense. Dis ’n wonder hulle het haar so toegelaat in dié ghrênd plek.
Jacques Malherbe dra ’n netjiese blou pak klere. Hy het ’n wit langmouhemp aan en is sonder das. Dié beeldskone donkerkopman met sy tweedag-stubble sal goed lyk in ’n bleddie streepsak. Sy pa het een van Suid-Afrika se top-eiendomsagentskappe begin en Jacques het daar begin werk nadat hy sy bemarkingsgraad gekry het. Vanaand het hy nog nie veel gepraat nie. Met Milanka in ’n gesprek kry min ander mense ’n kans. Jy antwoord basies wanneer daar met jou gepraat word, en verder knik jy soos een van daardie bobblenek-poppies. Jacques is dalk meer van ’n introvert as wat sy gedink het, vermoed Tillie nou, en dit lyk nie asof hy aanstoot neem oor Milanka se byna bonatuurlike energie nie. Die sielkundiges sê mos al jare dat mens altyd iets in jou partner soek wat jy nie het nie.
Milanka dra ’n eina swart cocktail-nommertjie en die Swarovski-oorbelle wat sy vir haar verjaardag by haar toekomstige man gekry het. Die oorbelle is behoorlik in kompetisie met die pienk rots op haar verloofring.
“Hoe gek is jy oor my ring, vriendin?” vra sy toe sy agterkom dat Tillie dit bekyk. “Dis ’n padparadscha sapphire, met rose-cut diamonds.”
“Dis regtig baie mooi,” roep Tillie bo-oor die musiek, wat effens hard is. “Jacques, daar is niks so wonderlik vir ’n vrou as dat sy weet haar geliefde