Bloed Regen. Amy Blankenship

      Bloed Regen

      Door Bloed Gebonden Series Boek 13

      Amy Blankenship, RK Melton

      Vertaald door Angelique Hofland

      Auteursrecht © 2017 Amy Blankenship

      Engelse uitgave uitgegeven door Amy Blankenship

      Second Edition Gepubliceerd door TekTime

      Alle rechten voorbehouden.

      Hoofdstuk 1

      Ren herschikte alles in de voorkamer van The Witch’s Brew ... precies terug op dezelfde plek waar hij uit was verdwenen en keek naar de kruin van Lacey's hoofd. Ze zat op de grond met haar rug naar hem toe en hield Vincent vast als een verdomde baby… met zijn hoofd tegen haar borsten gedrukt. De spieren rond zijn ogen werden geïrriteerd.

      Lacey trok haar hoofd met een ruk omhoog en fronste toen de zwarte lichten in de kamer begonnen te flikkeren, waardoor ze zich zorgen maakte dat het onweer de stroom hier zou uitschakelen, net als in het ‘Museum of the Damned’. Ze kromp ineen en hield Vincent stevig vast toen een oorverdovende donderslag door de atmosfeer sloeg, en op hetzelfde moment zag ze de bliksemflits.

      Vincent liet een grijns om zijn lippen trekken toen hij de manvormige schaduw zag die de bliksem vluchtig naast hen op de vloer had geworpen. Gewoon voor de gek, hij nestelde zich met zijn wang dieper in Lacey's zachte borst voordat hij mompelde: “Ik denk dat je vriendje ook gek is.”

      Lacey voelde de haartjes in haar nek overeind gaan staan. Al haar gloednieuwe paranormale zintuigen vertelden haar dat Ren zo dicht bij haar was dat ze zijn benen zou voelen als ze ook maar een klein beetje achteroverleunde. Ze gaf het mentaal de schuld van morbide nieuwsgierigheid en hield haar hoofd achterover om op te kijken. En ja hoor ... Ren leunde over haar heen en keek boos op hen beiden neer.

      Dat was beslist niet dezelfde vriendelijke blik die hij haar had gegeven toen hij nog maar een paar minuten geleden wegging, en Lacey vroeg zich stilletjes af wat er was gebeurd met zijn humeur toen hij terugkeerde naar het museum. Voordat ze kon vragen wat zijn probleem was, voelde ze de vloer onder haar trillen en zwaaide haar blik de kamer rond toen alles begon te ratelen door een aardbeving waarvan ze zeker wist dat het een aardbeving was.

      Ren klemde zijn tanden op elkaar toen hij hoorde dat de kristallen en andere breekbare voorwerpen in de kamer van hun planken begonnen te trillen. Omdat hij niet in de stemming was om de winkel nog een keer te laten verwoesten, stond hij op zijn volle lengte en concentreerde hij zich met een daverend gegrom op het stabiliseren van de winkel tot de aardbeving voorbijging.

      Vincent duwde zichzelf in een zittende houding toen de beweging in de winkel plotseling stopte, maar de straatlantaarn net buiten het voorraam bleef heen en weer zwaaien en wierp een bewegende schaduw in de kamer.

      “Wat is dat?” Vroeg Vincent zachtjes toen er een wolk van stof en puin langs het raam bewoog en het zicht op de straat bijna verdoezelde.

      Ren hoefde niet te raden ... hij wist het. Hij voelde de demonen op de vlucht voor de vernietiging. Toen de schokgolf voorbij was, antwoordde hij: “Ik geloof dat de stad nu een door demonen gerund museum is, gezien het feit dat het gebouw niet meer staat.” Zijn blik volgde Vincent, die nu naar het raam liep en weg van Lacey… slimme man.

      Vincent greep de vensterbank vast en voelde zich nog steeds zwak terwijl hij de wolk van zwaar stof in een golvende beweging langs het gebouw zag rollen. Hij trok een gezicht toen hij lichamen begon te zien bewegen in het stof en besefte dat het in feite demonen waren die het gebied ontvluchtten en het stof gebruikten als camouflage.

      Hij kon zichzelf er niet van weerhouden een snelle stap achteruit te doen toen een demon zonder huid binnen handbereik van het raam voor hem kwam. Hij kon resten zien van wat er van zijn huid was overgebleven, eigenlijk flarden met bloed doordrenkte spieren. Hij draaide zijn hoofd om hem recht aan te kijken en zijn mond ging wijd open in een geluidloos groteske schreeuw voordat hij weer vervaagde in de stofwolk.

      “Zeg me nog eens dat deze plek tegen demonen beschermd is,” eiste Vincent omdat hij het gevoel had dat er meer demonen op straat waren dan in het museum.

      Lacey leunde snel achterover nadat ze zojuist het demonische beeld bij het raam had gezien, maar belandde tegen Ren's benen aan. Op dat moment kon het haar niets schelen en verwelkomde ze de troostende kracht achter haar.

      “Ze kunnen niet binnenkomen zonder een uitnodiging,” herhaalde ze met een bange fluistering en gilde toen uit angst toen een bebloede hand uit het stof kwam als iets uit een horrorfilm en tegen het glas drukte ... een lange karmozijnrode streep achterlatend helemaal over toen het passeerde.

      “Verdomme,” fluisterde Vincent terwijl hij zich langzaam omdraaide en langs de muur naar beneden leunde, net onder de vensterbank.

      Hij zou veel liever elke dag met de machtigen omgaan ... ze waren tenminste niet zo verdomd eng. Het waren dergelijke vertoningen die Vincents maag altijd omdraaiden. Hij hoefde niet nog een keer te kijken om te weten dat ze er nog waren ... hij kon het zien aan de angstige blik op Lacey's gezicht terwijl ze uit het raam net boven zijn hoofd staarde.

      “Sluit je ogen liefste. Je hebt deze herinnering niet nodig die terugkomt om je te achtervolgen. Ze zouden weg moeten zijn tegen de tijd dat het stof is neergedaald,” zei hij met een kalmerende stem.

      De spieren in Ren's kaak spanden zich terwijl hij naar de man aan de andere kant van de kamer bleef staren. “Er zijn veel herinneringen die ze had kunnen missen,” zei hij met een gevaarlijke stem, niet wetende dat zijn ogen helder genoeg waren om eruit te zien als zilveren pennen die achter de zonnebril gloeiden. Hij probeerde zijn woede onder controle te houden, maar met zoveel kwaad dat zijn pad kruiste, kostte het een enorme inspanning. De hogere niveaus van kracht die in en buiten zijn bereik dreven, probeerden hem voorbij het breekpunt te duwen en lieten hem een beetje gestoord achter.

      Vincent keek Ren verveeld aan, maar toen hij de zilveren gloed van de ogen van de andere man opmerkte, voelde hij zijn eigen humeur pieken. Die ogen waren een bloedige herinnering aan de Gevallenen die hem tot dit bestaan hadden vervloekt.

      “En sommige herinneringen waren nooit bedoeld om te delen,” wierp hij terug met een enorme emmer sarcasme. “Maar ja, ze heeft ze niet vrijwillig met je gedeeld ... toch? Waarom denk je dat je zoveel beter bent dan ik?”

      Toen ze donkere schaduwen langs het raam zag schijnen, besloot Lacey Vincents advies op te volgen en sloot haar ogen. Op het moment dat ze werd omringd door duisternis, sloegen haar andere zintuigen in overdrive. Ze voelde de demonen toen ze langs de winkel kwamen en hoe langer ze zich erop concentreerde, hoe intenser de sensaties werden.

      Ze voelde zoveel emoties om haar heen… vooral woede en angst, maar zelfs dat werd verwrongen door kwaadaardige bedoelingen. Het voelde alsof ze mentaal dingen aanraakte die net buiten haar bereik lagen en dat ze niet zou liegen ... het was beangstigend maar even verslavend.

      Een prikkelende sensatie trok haar aandacht en ze richtte zich erop, alleen om een scherpe adem in te zuigen toen ze plotseling erg heet en bedwelmd werd van passie die niet paste in de scène die zich net buiten afspeelde. Ze knipperde met haar ogen toen ze voelde wat verdomd dicht bij een orgasme door haar heen schoot en huiverde zichtbaar.

      Ren hoorde haar naar adem snakken, reikte naar beneden en greep haar pols en trok haar voor zich uit. “Waar doet het pijn,” vroeg hij, terwijl hij de man vergat aan wie hij zojuist een dodelijke blik had geworpen.

      Lacey's wangen gingen in vlammen op, niet wetend hoe ze die beladen vraag moesten beantwoorden. Toen ze Rens harde lichaam tegen haar rug voelde gedrukt en zijn warme adem in haar oor, werden haar ogen groot. Verdomme, als dat haar niet opwond.

      Ze kneep haar dijen samen en concentreerde zich op de enige persoon die in zicht was… Vincent. Tot haar schrik leek hij precies te weten wat er met haar aan de hand was. Ze wilde dood toen zijn blik langzaam langs haar lichaam naar de top van haar dijen zakte, waardoor ze onrustig werd. Natuurlijk wist hij het ... ze waren vaak minnaars geweest.

      Vincent trok een wenkbrauw op toen hun blikken elkaar ontmoetten.