Dziewczyna, która igrała z ogniem. Stieg Larsson
Jednak on był coraz bardziej gwałtowny, aż w końcu zaczął nią tarmosić. Wreszcie odpowiedziała, jak chciał… tak, jesteś fałszywy. On potraktował wymuszone wyznanie kobiety jako pretekst, by natychmiast zaatakować jej prowadzenie się, charakter. Nazwał ją kurwą. Lisbeth Salander bez wahania podjęłaby działanie, gdyby chodziło o nią, jednak tak nie było i ogólnie rzecz biorąc, to nie jej problem, nie mogła więc rozstrzygnąć, czy powinna w jakiś sposób zareagować.
Lisbeth ze zdziwieniem słuchała jednostajnego gadania mężczyzny, zakończonego nagle odgłosem brzmiącym jak uderzenie w twarz. Już postanowiła wyjść na korytarz i kopniakiem otworzyć sąsiednie drzwi, gdy w pokoju zrobiło się cicho.
Przyglądała się teraz uważnie kobiecie przy basenie i zauważyła blady siniak na ramieniu oraz zadrapanie na biodrze, słowem – żadnych poważniejszych obrażeń.
Dziewięć miesięcy wcześniej przeczytała pewien artykuł w magazynie „Popular Science”, pozostawionym przez kogoś na rzymskim lotnisku Leonarda da Vinci, i nagle zrodziła się w niej niewyjaśniona fascynacja tajemniczą dziedziną, jaką jest astronomia sferyczna. Pod wpływem impulsu wstąpiła do księgarni uniwersyteckiej w Rzymie i kupiła kilka najważniejszych rozpraw na ten temat. Jednak aby pojąć astronomię sferyczną, musiała zgłębić arkana matematyki. Podróżując przez kilka ostatnich miesięcy, zaglądała do księgarń naukowych, by kupić kolejne pozycje z tej dziedziny.
Książki zazwyczaj leżały spakowane w walizce, a studia były niesystematyczne i właściwie bez określonego celu, póki nie zajrzała do księgarni w Miami, skąd wyszła z książką doktora L.C. Parnaulta Dimensions in Mathematics (Harvard University, 1999). Znalazła ją tuż przed podróżą na archipelag Florida Keys, skąd miała zacząć zwiedzanie Karaibów.
Zaliczyła już Gwadelupę (dwa dni w niewyobrażalnej dziurze) i Dominikę (przyjemnie, pełny relaks, pięć dni), Barbados (doba w amerykańskim hotelu, gdzie czuła się bardzo niemile widzianym gościem) i Saint Lucia (dziewięć dni). Na tej ostatniej mogłaby nawet zostać dłużej, gdyby nie zadarła z ciężko myślącym miejscowym chuliganem, stałym bywalcem baru w jej położonym na uboczu hotelu. W końcu straciła cierpliwość i walnęła go cegłą w głowę, wymeldowała się z hotelu i popłynęła promem zmierzającym do Saint George’s, stolicy Grenady, kraju, o którego istnieniu nie wiedziała, póki nie wsiadła na pokład statku.
Zeszła na ląd na Grenadzie w tropikalnej ulewie o godzinie dziesiątej pewnego listopadowego poranka. W „The Caribbean Traveller” znalazła informację, że Grenadę nazywano „Spice Island”, wyspą przypraw, oraz że jest największym producentem gałki muszkatołowej na świecie. Wyspa ma 120 tysięcy mieszkańców, ale ponad 200 tysięcy obywateli tego kraju mieszka w USA, Kanadzie albo Anglii, co dawało pewne pojęcie o tutejszym rynku pracy. Wokół wygasłego wulkanu Grand Etang rozciągał się górzysty krajobraz.
Z perspektywy historii Grenada to jedna z wielu niewielkich byłych kolonii brytyjskich. W 1795 roku wywołała poruszenie wśród polityków, gdy pewien wyzwoleniec o nazwisku Julian Fedon, zainspirowany rewolucją francuską, wzniecił powstanie, co zmusiło koronę do wysłania tam wojsk, by ćwiartowały, rozstrzeliwały, wieszały i okaleczały zastępy rebeliantów. Tym, co oburzyło kolonialny reżim, był fakt, że do powstania Fedona przyłączyła się nawet grupa białych biedaków, nie licząc się w najmniejszym stopniu z etykietą czy względami rasowymi. Rebelię stłumiono, jednak sam Fedon nigdy nie został ujęty, zaszył się w masywie Grand Etang, a jego wyczyny obrosły legendą na miarę Robin Hooda.
Trochę ponad dwieście lat później, w 1979 roku, adwokat Maurice Bishop wzniecił nową rewolucję, zainspirowaną – według przewodnika – przez the communist dictatorships in Cuba and Nicaragua. Jednak Lisbeth ujrzała tamte wydarzenia w zupełnie innym świetle, kiedy spotkała Philipa Cambella, nauczyciela, bibliotekarza i kaznodzieję w Kościele baptystów, u którego wynajęła pokój na pierwszych kilka dni. Całą historię można by streścić następująco: Bishop to ludowy przywódca o autentycznej popularności, który obalił szalonego dyktatora i entuzjastę UFO w jednej osobie, poświęcającego część skromnego budżetu narodowego na to, by polować na latające spodki. Bishop agitował za demokracją ekonomiczną oraz wprowadził pierwsze w tym kraju ustawodawstwo dotyczące równości płci, nim został zamordowany w 1983 roku.
Po zamachu – masakrze, w której zginęło sto dwadzieścia osób, w tym minister spraw zagranicznych, minister do spraw kobiet oraz kilku ważnych przywódców związków zawodowych – Stany Zjednoczone najechały kraj i wprowadziły demokrację. Dla Grenady oznaczało to wzrost bezrobocia z ponad sześciu procent do niemal pięćdziesięciu, co spowodowało, iż handel kokainą stał się znów najważniejszym źródłem dochodów. Philip Cambell pokiwał tylko głową, czytając opis z przewodnika Lisbeth i udzielił jej kilku dobrych rad, jakich ludzi i dzielnic powinna unikać po zmroku.
W przypadku Lisbeth Salander takie rady właściwie na nic by się zdały. Jednak udało jej się całkowicie uniknąć kontaktów ze światem przestępczym Grenady, a to dzięki temu, że zakochała się w Grand Anse Beach, położonej na południe od Saint George’s, odludnej, ciągnącej się przez wiele mil plaży, na której mogła godzinami spacerować, nie będąc zmuszona rozmawiać ani spotykać się z kimkolwiek. Przeniosła się do Keys, jednego z nielicznych amerykańskich hoteli przy Grand Anse, gdzie spędziła siedem tygodni, nie zajmując się niczym innym oprócz wędrówek po plaży i zajadania się miejscowym owocem chinups, który w smaku przypominał gorzki szwedzki agrest i niezmiernie przypadł jej do gustu.
Nie był to szczyt sezonu, więc Keys Hotel wynajmował ledwie jedną trzecią pokoi. Jedyny problem polegał na tym, że zarówno spokój Lisbeth Salander, jak i jej wyrywkowe studia matematyczne zakłócił nagle cichy dramat rozgrywający się w sąsiednim pokoju.
Mikael Blomkvist nacisnął dzwonek do drzwi mieszkania Lisbeth Salander przy Lundagatan. Nie oczekiwał, że otworzy, jednak nabrał zwyczaju przejeżdżania obok jej domu mniej więcej raz w miesiącu, aby sprawdzić, czy coś się zmieniło. Kiedy podniósł klapkę w drzwiach i zajrzał przez otwór na listy, dostrzegł stos ulotek. Było tuż po dziesiątej wieczorem, zbyt ciemno, by mógł stwierdzić, jak bardzo ów stos urósł od ostatniego razu.
Chwilę stał niezdecydowany na korytarzu, po czym niezadowolony odwrócił się i wyszedł z budynku. Bez pośpiechu dotarł do domu na Bellmansgatan, włączył ekspres do kawy i rozłożył wieczorne wydania gazet, oglądając jednocześnie późne wydanie wiadomości, Rapport. Był w ponurym nastroju i zastanawiał się, gdzie przebywa Lisbeth Salander. Czuł lekki niepokój i po raz tysięczny zadawał sobie pytanie, co tak właściwie się stało.
Na poprzednie Boże Narodzenie zaprosił Lisbeth do domku w Sandhamn. Chodzili razem na długie spacery i dyskutowali półgłosem o następstwach dramatycznych wydarzeń, jakie stały się ich udziałem w trakcie minionego roku, kiedy Mikael przechodził coś, co z perspektywy czasu oceniał jako życiowy kryzys. Został skazany za zniesławienie i spędził kilka miesięcy w więzieniu, jego dziennikarska kariera utknęła w martwym punkcie, a on sam, uciekając z podkulonym ogonem, zrezygnował ze stanowiska wydawcy odpowiedzialnego1 w czasopiśmie „Millennium”. Lecz nagle wszystko się zmieniło. Zlecenie napisania biografii potentata przemysłowego Henrika Vangera, które wydawało mu się niedorzecznie zyskownym rodzajem terapii, nieoczekiwanie stało się desperackim pościgiem za niezidentyfikowanym, przebiegłym seryjnym mordercą.
W trakcie tego pościgu spotkał Lisbeth Salander. Mikael z roztargnieniem dotknął ledwie wyczuwalnej blizny, jaką pozostawiła pętla tuż pod jego lewym uchem. Lisbeth nie tylko pomogła mu odnaleźć mordercę – dosłownie uratowała mu życie.
Raz za razem wprawiała go w zdumienie swoimi zadziwiającymi zdolnościami – fotograficzną pamięcią i fenomenalnymi umiejętnościami w dziedzinie informatyki. Mikael Blomkvist uważał się za