Яшьлегем тугае. Фаиль Шафигуллин

      Мин заводтан китәрмен дип

      Уйлап куйган идем.

      Цехка килеп беркөн:

      – Сау бул,

      Станогым, – дидем.

      Борылдым…

      Тик китәлмәдем…

      Кемдер тотты мине.

      Цехташларга, дус-ишләргә

      Мәхәббәтем, синме?

      – Түгел, – диде тавыш. Ә мин:

      – Синме, намус? – дидем.

      – Туган көннән алып, һәрчак

      Син намуслы идең.

      – Алайса, син бурычымдыр

      Илгә, әтиләргә?

      – Бурычыңны башка эштә

      Түләп булмый мәллә?

      – Кем соң? Кем соң алай булгач,

      Шундый каты куллы?

      – Танымыйсың?!

      Мин – горурлык,

      Эшче горурлыгы!

      Яшьлектерме, белмим, җилкендерде,

      Романтика микән?

      Без иптәшем белән кара төндә

      Чыгып киттек өйдән.

      Ару-талу һич белмәдек. Кичтек

      Йә чүл, йә саз, йә су.

      Алтын табу иде безнең хыял,

      Фәкать алтын табу.

      Көне-төне эзләдек без аны,

      Таулар, ташлар айкап.

      Җир куеныннан асыл металл безгә

      Күзен кысты кайчак.

      И сөендек шулчакларда, башлар

      Тәмам күккә тиде:

      Яшерсә дә йөзен әрсез комга,

      Ул бит алтын иде.

      Ә беркөнне иптәшемнең бәхете

      Кинәт тулып ташты:

      Йодрык кадәр булыр, – бер шурфтан

      Ул саф алтын тапты.

      Алтын тапты… әмма шул ук көнне

      Ул югалтты үзен.

      Китеп барды, ашыгып, минем яннан:

      Юк, дип, уртак безнең.

      …Шөһрәт сүнгәч кайтты… юк инде тик

      Элеккеге ялкын.

      Күз дә салмый ташлар, рудаларга,

      Эзли гел саф алтын.

      Ә саф алтын аңа (ни үкенеч!)

      Очрамады бүтән.

      Ул үзе дә табылдыгы белән

      Онытылды күптән.

      Мин алтынны һаман азлап-азлап

      Юып алам комнан.

      Минем алтын инде күп мәртәбә

      Артык аныкыннан.

      Мин бәхетне күктән төшәр

      Диеп өмет итмәдем.

      Ерак диңгез артларына

      Бәхет эзләп китмәдем.

      Бәхет миңа туганчы ук

      Анам карынында күчте.

      Минем белән әлли-бәлли

      Бишектә йоклап үсте.

      Йә яз төсле, йә җәй төсле,

      Йә йолдыз төсле көлеп, –

      Ул минем күзгә күренде,

      Төрле сыйфатка кереп.

      Бәхет минем белән йөзде

      Яшьлегем ярларына.

      «Майлы «биш»ле» булып тамды

      Класс журналларына.

      Кабынды ул сөйгәнемнең

      Күзләре карасында.

      Чыныкты ерак диңгездә

      Дулкыннар арасында.

      Марина, Марина сеңелем,

      Ташыган чагы бу күңелнең.

      Сеңелем, күз нурым, Марина,

      Тагын бер рәсемеңә карыйм да

      Ятармын, утымны сүндереп.

      Төшемә шәт кабат син кереп,

      Муенымнан кочарсың, көләрсең.

      Сорарсың,