Абое рабое. Таццяна Дземідовіч

      І тут зашаргацела газета…

      Выратавальніца пасадзіла малога на калені і ціхенька прашаптала:

      – Мяне завуць Валянціна Дзмітрыеўна. І я чытаю вельмі цікавую газету. Адгадай, як яна называецца?

      Хлопчык здзіўлена і зацікаўлена паглядзеў на жанчыну.

      – А ну, давай хуценька знойдзем яе назву… Дзе яна тут схавалася? Ты ж такі разумненькі, кемлівы! Будучы выдатнік.

      Мікіта ўмомант падцягнуўся, уважліва паглядзеў на сваю настаўніцу і дзелавіта сказаў:

      – Я ведаю, у пачатку будзе назва, давайце пагартаем…

      – Давай пагартаем, – паўшэптам паўтарыла Валянціна Дзмітрыеўна.

      Пасля Мікіта шукаў у загалоўках літары «а», «о» і «у», лічыў старонкі, меркаваў, да якіх падзей размешчаны фатаграфіі, і распавядаў, пра што б ён напісаў у газеце. А праз пятнаццаць хвілін наш забіяка заснуў моцным сном.

      – Хутка, аднак, вы яго абяззброілі! – усміхнуўся сур’ёзны мужчына ў акулярах. – Вы, напэўна, па адукацыі педагог?

      – Увага – вось што абяззбройвае! – усміхнулася Валянціна Дзмітрыеўна. – Усе любяць, каб да іх ставіліся ўважліва… А па прафесіі я садавод…

      Я заплюшчыла вочы і ўявіла летні духмяны сад Валянціны Дзмітрыеўны… Як пяшчотна ветрык гайдае цяжкія галінкі з сакавітымі чырвонымі яблыкамі, а потым буйныя кроплі цёплага жнівеньскага дажджу… Насычаныя пахі яблычнага павідла, кампоту… «Вось прыеду дахаты, і адразу куплю першых смачных яблыкаў, – скрозь дрымоту падумала я, – усе вечарам будуць стомленыя, знерваваныя, а я да дамачадцаў з вітамінамі Увагі».

      Катавасiя

      Кошка Мурка ступае мякка, паважна, аб ногі ласціцца, амаль штурхаецца, і хвастом высокім ды пругкім казытліва кранаецца костачак. А на золку хусткай пуховай на грудзі ляжа да Шуры і «мур-мур-мур»…

      Сабака Сняжок як дзіцячая цацка. Нос – бліскучы гузік, а сам белы і патлаты. Мішка заўсёды з ім без павадка гуляе, бо любіць Сняжок бегаць. Жвавы вельмі!

      – Апошні раз цябе, Мішка, папярэджваю: сабаку свайго, бруднага, смярдзючага, у вёску вязі! Не месца яму ў шматпавярховым доме, – абуралася на суседа Шурачка.

      – Лепш кошку сваю выкінь! – злаваўся Мішка.

      Аднойчы Сняжок запрыкмеціў Мурку ды брэхам зайшоўся – аглушальна-звонка, бесперапынна.

      Суцэльны струмень сабачай лаянкі. Мурка не вытрымала: выгнула спіну, хвост распушыла, пайшла ў атаку на Сняжка. З гладкай падушачкі кіпцюры з’явіліся, вось імі сабачкаў нос і зачапіла.