Drapieżca. Александр Конторович
garnek się napełnił! Przelewam wodę do butelek. Tak, kilkanaście już mam, można bujać się do handlarza. Wybieram najładniejsze pojemniki – nie ma co się samemu podstawiać. Jeśli nie potrafisz, nie pchaj się na afisz! Dziesięć butelek – to piętnaście litrów. Prawie pud, o którym mówił handlarz. Miałem już plecaczek – efekt patroszenia kolejnego mieszkania. Woda idealnie się w nim zmieściła.
Znowu stoję przed znajomymi drzwiami. Znów ta sama procedura, oklepywanie kieszeni przez strażnika – i już ustawiam butelki z wodą na stole.
– No… – mruczy handlarz, patrząc na owoce pracy moich rąk. – Wypełniłeś zadanie! Cóż, zdolniacha!
Woda znika pod ladą.
– Chcesz czegoś?
– Umieram z głodu! Konserwy – mięso, zupy jednorazowe… Wszystko!
Jednym słowem zaczęło się targowanie. Po kilku minutach opuszczam sklep, czując w plecaku przyjemny ciężar. Cóż, jakiś czas przeżyjemy! A uwzględniając moje wędrówki po opustoszałych mieszkaniach mogę spać spokojnie.
Trzask! Ciemno przed oczami.
– Stój, gnojku!
I tak nie mogę się ruszyć, solidnie przywalili mi w brzuch. Jakichś trzech bałwanów. W mordę jeża, jednego znam! To ten podglądacz, co zwiał wtedy na widok tych uzbrojonych gości.
– Nic ci się nie porąbało?!
– O co chodzi?
– Przechodzisz tędy sobie i co, myślisz, że to na koszt firmy?
Czegoś nie kumam. Podrywają mnie na nogi, przyciskają plecami do ściany i prostym językiem tłumaczą rozkład sił. Podkreślając okresowo swoje argumenty przyjacielskimi szturchańcami. Ta trójka, jak się okazuje, to przedstawiciele kryszy handlarza. I każdy, kto chce mieć z nim do czynienia, zobowiązany jest zapłacić im za przejście. Nie zdzierają – dziesięć procent od każdej transakcji. Hm, ciekawe, czy te typy w importowanym kamuflażu o tym wiedzą?
– Kapujesz?
– Tak.
– Pamiętaj, dupku, z nami lepiej się przyjaźnić. Będziesz wierzgał to pretensje do siebie! Adres?
– Jaki?
– Konta bankowego, kurwa! Gdzie nocujesz? – ryczy mi w twarz najlepiej zbudowany. Otwartość jest najlepszą polityką. Dlatego podaję im nazwę ulicy, numer domu i mieszkania. Ale o biurze milczę – o to nikt nie pytał!
– Sprawdzimy!
– Mogę pójść z wami choćby zaraz!
Taa, już widzę, jak pójdą, pewnie czekają na kolejnego frajera.
Kłamią przecież, kanalie! Żadna z nich krysza, tylko zwykła chuliganeria. Ale ich jest trzech i fizycznie są wyraźnie silniejsi. Wszelkie protesty z mojej strony doprowadzą tylko do pojawienia się siniaków na czyjejś gębie. I nawet wiem czyjej!
– Wejdziesz na tę klatkę schodową! Mieszkanie numer siedem, tam w przedpokoju stoi skrzynia. Jeśli nie ma żadnego z nas, to jeszcze nie znaczy, że gdzieś poszliśmy. Zakonotuj sobie, my tu wszystko ochraniamy! Znaczy, do skrzynki wkładaj! Sprawdzimy!
To ta sama klatka, gdzie zamontowano alarm na schodach. Zwykła podpucha dla frajerów. Koło sklepu prawdopodobnie boją się łazić: można przecież zaliczyć kulę. Ochrona handlarza na pewno takiej działalności nie doceni. Za to mnie złapać po drodze mogą te łajzy bez trudu. I nie skończy się to mordobiciem. Im to wisi. Znam takich.
Mój plecaczek gwałtownie traci na wadze. Otrzymawszy na pożegnanie po karku, szybko skrywam się za rogiem.
Tak, tutaj też mają swojego Makara. Na razie to zwykłe wymuszenia, ale wkrótce i oni okrzepną, staną na nogi, dołączą do nich takie same łajdaki. I co, mam tak cały czas uciekać przed kolejnymi kanaliami?!
Gdybym miał jakiegoś gnata, ale nie mam, a składanym nożem się od nich nie obronię. Toporkiem też nie – zwyczajnie mają przewagę. A tak poza tym… jakoś nie pamiętam, kiedy to ostatni raz kogoś nim zarąbałem? Dawno temu? Ach, wcale nie rąbałem? I kiedy zamierzam zacząć? Na pewno nie teraz.
Prawdopodobieństwo zdobycia broni w trakcie plądrowania mieszkań, oczywiście, istniało. Ale nawet taka nielicha brygada, jak makarowcy, znajdowała takie rzeczy niezbyt często. Nasze mieszkania zupełnie nie przypominają magazynów broni. I co robić? Nic nie wymyśliwszy, wypijam połowę butelki koniaku i walę się na seksodrom Witki.
W środku nocy znowu coś nie daje mi spokoju. Siadam na łóżku. Co jest? Przecież nie zerwałem się bez powodu! Krążę po pokoju, co chwilę obijając się kolanami o rogi ogromnego łóżka. Oż kurde w dupę mać! … Ten facet, którego rozwaliły „niedźwiedzie” w splądrowanym sklepie. Przecież to on do nich strzelał! Właśnie, ten wystrzał nie był podobny do serii z karabinu. No, a potem ogień otworzyli ci ponurzy chłopcy. Chociaż, dlaczego ponurzy? Nawet kilka konserw mi odpalili! A potem odeszli. Mieli tylko broń automatyczną, bo po co im inna? Wniosek? Strzelba leży tam do tej pory!
Tia… Oczywiście, gdzieś tu leży, ale rozglądając się po sklepowym pomieszczeniu, jakoś nie zastanawiałem się nad tym, gdzie dokładnie. Tak, trzeba włączyć logikę. Mózgownica jeszcze jakoś działa.
Strzał – i prawie natychmiast seria. Żadnych krzyków, tupania nóg czy innego hałasu. To jest, rozwalili faceta niemal od razu. Wyciągnął kopyta na miejscu. Leży klient, ręce ma rozrzucone na boki, wyraźnie już podśmierduje.
Wyjdziemy z założenia, że większość ludzi strzela prawą ręką. Założymy, że ten kolega niczym szczególnym pod tym względem się nie różnił. Jak dostał kilka kulek w pierś, to przewrócił się, gdzie stał. Zatem strzelba musi leżeć o, tutaj!
Siadam w kucki i widzę błyszczący metal lufy. Broń poleciała pod poprzewracane regały – teraz wiadomo, dlaczego nie było jej widać! Istniała jeszcze jedna przyczyna. Poprzedni właściciel, z jakiegoś powodu, skrócił kolbę – prawie do… to chyba się nazywa rękojeść. Lufa i tak nie była zbyt długa. Pod kurtką lub płaszczem, nawet pod marynarką można nosić coś takiego, nie zwracając na siebie uwagi. Nazwijmy go półobrzynem. Takim najczęściej przycina się jeszcze lufy – widziałem w muzeum. Ale wtedy można z niego strzelać tak bardziej z przyłożenia, a ten pewnie na pięćdziesiąt metrów da radę. Jeśli trafisz.
Nie wiem, do jakiego rodzaju broni myśliwskiej można to teraz przypisać – nie jestem specjalistą. Ale wzdłuż jakiegoś korytarza można z niego kropnąć, przesadnie nie celując. Przeładowuje się ją, pociągając do siebie drewnianą część pod lufą. Wiem z filmów, nazywa się to pompa – pewnie przez analogię do pompek rowerowych czy coś.
Warto by przeszukać trupa, chociaż kieszenie opróżnili mu wcześniej. Pewnie ci sami żołnierze. Wątpię, czy coś tam jeszcze ocalało. Jakoś nie spieszy mi się go ruszać – cuchnie, jeszcze jakąś zarazę podłapię.
Broń była pokryta rdzawym nalotem. Zauważyłem to dopiero w domu. Nie szkodzi, w prowizorycznej, biurowej kuchni jest olej słonecznikowy – na początek wystarczy. Potem w jakimś mieszkaniu zdobędę towot i fachowo przesmaruję. Trochę się pomęczyłem, ale w końcu udaje mi się strzelbę rozłożyć. Tak, jak myślałem, strzelec nie zdążył jej przeładować – wywlekam z lufy łuskę śmierdzącą prochem. Sądząc po oznaczeniach na denku, to kaliber .12. Jednak, niczego sobie dziura! Prawie dwa centymetry! Kurde, to dwudziestkę chyba na kołkach trzeba wozić? Albo ja czegoś nie kumam? Pewnie tak, bo przecież pamiętam, że takie strzelby z jakiegoś powodu, ktoś nazwał damskimi. W tym, jak można przypuszczać, tkwi jakaś wzajemna zależność. Naboje zostały tylko trzy. Na dwóch była narysowana lecąca kaczka,